Tahimik ang buong kwarto ng ICU nang dumating si Ariana, ang caregiver na tatlong taon nang nag-aalaga kay Mr. Lucien Valdemor, isang kilalang negosyante na yumaman sa shipping industry. Sa kabila ng limang dekadang pagpapayaman, walang anak si Mr. Valdemor. At ang tanging kasama niya sa mga huling taon ng buhay ay si Ariana—isang simpleng caregiver mula sa probinsya.
“Sir, narito na po ako,” malumanay na sabi ni Ariana habang inaayos ang kumot niya.
Mahina ang mata ni Mr. Valdemor, pero nagliwanag ito nang makita siya.
“Ariana… anak…” bulong niya.
Napahinto ang dalaga.
“Sir… hindi po kita anak.”
“Pero ikaw ang naging anak ko.”
Tumulo ang luha ni Ariana, hindi dahil sa sakit ng sitwasyon, kundi dahil sa alam niyang papalapit na ang katapusan ng taong naging pangalawang ama niya.
ANG ASAWANG NGAYON LANG NAGPAKITA
Maya-maya, bumukas ang pintuan. Pumasok si Claudine Valdemor, ang matagal nang nangibang-bansang asawa ni Lucien. Nakasalamin, naka-designer bag, at halatang hindi sanay sa ospital.
“Ano na naman ang ginagawa mo rito?” mataray na tanong niya kay Ariana.
“Ma’am, ako po ang nag-aalaga kay Sir—”
“Ikaw na naman! Hindi mo ba pwedeng lumabas muna? Kailangan ko siyang kausapin nang walang nakikinig.”
Ngunit bago pa makalapit si Claudine, nagsalita si Lucien.
“Claudine… tama na. Umupo ka.”
Hindi makapaniwala si Ariana. Noon lamang niya narinig ang tinig ni Mr. Valdemor na ganoon katatag.
Umupo ang babae, halatang nainis.
ANG KATOTOHANAN NA MATAGAL NA NITONG TINAGO
“Ariana,” sabi ni Lucien, “pakikuha ang brown envelope sa drawer ko.”
Kinuha niya iyon, may pangalan niya sa harapan. Nang makita ito ni Claudine, nanlaki ang mata niya.
“Bakit pangalan niya ang nasa envelope? Ako ang asawa mo, hindi siya!”
Hindi pinansin ni Lucien ang asawa. Sa halip, hinawakan niya ang kamay ng caregiver.
“Ariana… hindi mo alam ang lahat. Ngayon ko lang sasabihin bago ako tuluyang mawala.”
Humigpit ang hawak ni Ariana.
“Sir… wag mo po akong takutin.”
“Hindi si Claudine ang nagligtas ng buhay ko noon,” mahina ngunit malinaw na sabi ni Lucien. “Ikaw.”
Natigilan si Ariana.
“Ako po?”
“Oo. Noong isang taon, inatake ako sa puso sa hagdan ng bahay. Wala si Claudine—nagbabakasyon sa Europe. Pero ikaw… ikaw ang nagbigay ng CPR sa akin. Ikaw ang sumigaw sa mga kapitbahay. Ikaw ang nagdala sa akin sa ospital. Kung wala ka… matagal na akong patay.”
Hindi makapagsalita si Ariana. Tumulo ang luha niya.
Si Claudine, halatang naiinis at naguguluhan.
“Lucien! Ano ba itong pinagsasasabi mo?”
ANG HINDI INAASAHANG PAGPAPAMANA
Huminga nang malalim si Mr. Valdemor. Naramdaman nilang hirap na siyang magsalita.
“Ariana… iyon ang dahilan kung bakit nasa iyo ang envelope na ‘yan.”
Binuksan ito ni Ariana gamit ang nanginginig na kamay.
Nakita niya ang ilang papeles at isang huling liham.
“Ariana, paki basa,” sabi ni Lucien.
Binuksan ng dalaga ang liham.
“Sa aking pinakamamahal na anak sa puso,
Kung nababasa mo ito, ibig sabihin malapit na akong mawala.
Alam kong wala akong anak na ipinanganak… pero binigyan ako ng Diyos ng anak na inalagaan ako nang higit pa sa inaasahan.
Ipinamamana ko ang aking kumpanya, kabahayan, at lahat ng aking ari-arian sa iyo, Ariana Santos.”
Napatigil ang dalaga.
“Ako po… Sir? Ako po ang…?”
Tumayo si Claudine sa gulat.
“ANO?! HINDI KA PWEDENG GUMAWA NIYAN, LUCIEN! ASAWA MO AKO!”
Tumingin si Lucien sa kanya, may lungkot at pagod.
“Claudine… iniwan mo ako sa lahat ng panahon na kailangan kita. Hindi mo ako minahal, minahal mo lang ang kayamanan ko. Walang araw na hindi ko naramdaman ‘yan.”
Nangisay ang mukha ng babae sa galit.
“Hindi mo ako pwedeng gawing tanga! Hindi pwede ‘yan! Hindi pwede sa kanya mapunta lahat!”
Ngunit tinapik ni Lucien ang kamay ni Ariana.
“Ariana… anak… huwag mong hayaang sirain nila ang buhay mo.”
ANG HULING HINGA
Nag-alarma ang mga makina.
Humina ang tibok ng puso ng matanda.
“Sir! Sir, huwag po—!” umiiyak na sigaw ni Ariana.
Tinawag ng mga nurse ang doktor, ngunit bago pa sila makalapit, tumingin si Lucien kay Ariana, may huling ngiti.
“Salamat… sa pagmamahal na hindi ko nakuha sa asawa ko… anak…”
At doon nagsara ang kanyang mga mata.
“NOOO! SIR!!!” hagulgol ni Ariana.
Si Claudine, natulala—hindi dahil sa pighati, kundi dahil hindi niya mahawakan ang kayamanang inaakala niyang sa kanya.
ANG BAGONG SIMULA
Ilang linggo ang lumipas, pinanindigan ng korte ang testamento ng matanda.
Si Ariana ang legal na tagapagmana.
Ngunit imbes na gumanti, nagdesisyon siyang gamitin ang kayamanan para sa iba.
➡️ Nagpatayo siya ng Valdemor Charity Home para sa mga matatandang iniwan ng pamilya.
➡️ Binayaran niya ang hospital bills ng lahat ng pasyente sa ward ni Mr. Valdemor.
➡️ Inalagaan niya hindi ang negosyo, kundi ang pangarap ng lalaking totoong nagmahal sa kanya.
At sa huling gabi na bumisita siya sa puntod ni Lucien, binulong niya:
“Sir… hindi ko kayo lilimutin. Hindi ko man kayo naging ama sa dugo, kayo ang naging ama ng puso ko. Pangako, gagamitin ko ang lahat para sa kabutihan—para maging anak ninyong karapat-dapat.”
Sa simoy ng hangin, tila may banayad na tinig na kumakatha ng kapayapaan.
