Nanginginig at namumutla si Mara habang yakap-yakap ang bagong silang niyang anak sa ospital. Hindi pa man natutuyo ang luha sa pisngi niya, naroon na sa paanan ng kama ang taong inaasahan niyang tutulong sa kanya — si Adrian, ang ama ng bata.
Pero hindi awa ang dala ni Adrian.
Hindi pagmamahal.
Kundi isang makapal na envelope na puno ng mga legal na dokumento.
“Pirmahan mo na, Mara,” malamig na sabi ni Adrian, hindi man lang tumingin sa bata. “This is the best for everyone.”
Sa gilid niya, nakatayo ang bagong nobyang si Bianca, nakangiting mayabang, parang nanalo sa isang laban na hindi naman sa kanya.
Sa kabilang gilid, nakapulupot ang braso ng matandang babae sa dibdib — ang ina ni Adrian, si Mrs. Valdez, isang babaeng kilalang walang sinasanto pagdating sa reputasyon ng pamilya.
“Tigilan mo na ang drama,” matigas nitong sabi. “Hindi ka nababagay sa anak ko. At lalong hindi nababagay ang apo ko na lumaki sa kahirapan mo.”
Napahigpit ang yakap ni Mara sa sanggol.
Nag-angat siya ng tingin, puno ng takot pero may halong lakas.
“Adrian… sinabi mo sa’kin, kapag dumating ang anak natin, magiging pamilya tayo.”
Tumawa nang may panghahamak si Bianca.
“Sweetheart, hindi mo naman sineryoso ’yon, ’di ba? She was just a fling.”
Napakagat-labi si Mara, halos mapunit ang puso.
“Kailan? Kailan naging ‘fling’ lang ang lahat ng pinagsamahan natin?”
Hindi tumingin si Adrian.
Hindi masagot.
Pero hawak niya pa rin ang dokumento at ang ballpen.
ANG PAPEL NA KUKUHA NG ANAK NIYA
“Kasunduan ‘yan,” paliwanag ni Mrs. Valdez.
“Nakahanda kaming bayaran ang lahat ng hospital bills mo, pati kabuhayan mo. Pero ibibigay mo sa amin ang bata. Kami ang mag-aalaga. Kami ang may kakayahan.”
Nanginginig ang labi ni Mara.
“Hindi ito… hindi ito produkto ng negosyo. Anak ko ito. Anak namin ni Adrian.”
Sa unang pagkakataon, tumingin si Adrian kay Mara.
May bakas ng guilt sa mata niya — pero mas malakas ang takot niya sa sariling ina.
“Mara, please… huwag mo nang pahirapan ang sarili mo. Wala kang maibibigay na buhay para sa kanya.”
“Hindi ko kailangan ng mansyon para mahalin ang anak ko,” sagot ng dalaga, halos pabulong pero puno ng tapang.
Lumapit si Bianca, yumuko, at sobrang lapit niyang bumulong:
“Hindi mo kaya maging nanay. Tingnan mo nga—nag-iisa ka. Sino ba kasama mo dito? Wala.”
Totoo.
Walang kasama si Mara.
Patay na ang nanay niya.
Inabandona siya ng ama.
At ngayon, pati lalaking minahal niya, tatalikuran na rin siya.
Pero nang tumingin siya sa anak niyang mahimbing na natutulog sa dibdib niya, naramdaman niyang hindi siya nag-iisa.
May dahilan para lumaban.
ANG PAGPUTOK NG TAHIMIK NA PUSO
“Adrian,” sabi ni Mara, humihinga nang mabilis, “kung may natira pa sa pinagsamahan natin… kahit kaunti… pakiusap. Pakiusap, huwag mong kunin ang anak ko.”
Dahan-dahan niyang pinatong ang kamay niya sa braso ni Adrian.
Pero mabilis itong inalis ni Bianca.
“Don’t touch him.”
Nag-angat ng boses ang ina ni Adrian.
“Enough! Adrian, make her sign it.”
At doon — tahimik pero malinaw — nakita ni Mara ang katotohanan:
Wala sa kanilang tatlo ang tunay na may puso para sa batang ito.
Siya lang.
Kaya nang muling ilapit ni Adrian ang ballpen, tumingin si Mara nang diretso sa mga mata niya.
“At kung pipilitin ninyo ako,” bulong niya, “dadalhin ko ito sa korte. At sasabihin ko ang lahat.”
Nagtawanan si Bianca at Mrs. Valdez, pero hindi si Adrian. Nagbago ang mukha nito.
“Mara… wag naman ganun.”
“Bakit hindi?” balik niya. “Tatayo ako sa harapan ng kahit sinong hukom at sasabihin ko kung paano mo ako pinangakuan, pinaligawan, pinaasa—at iniwan nang mabuntis ako.”
Napasinghap si Mrs. Valdez.
“Adrian, tell me this isn’t true!”
Hindi makapagsalita si Adrian.
Tuluyang bumagsak ang depensa niya.
Umatras si Bianca.
Ngayon lang niya nakita ang takot sa mukha ng lalaking akala niya’y kontrolado niya.
ANG PAGBABALIK NG PAGKATAO
“Mara…” mahinang sabi ni Adrian.
“Hindi ko gustong umabot dito. Natakot lang ako. Hindi ko alam paano haharapin ‘to. Lalo na si mama.”
Huminga nang malalim si Mara.
“Hindi mo kailangang harapin siya. Harapin mo ang anak mo.”
Saat-sabay ang pag-ikot ng mundo ng lahat sa kwarto.
Humakbang si Adrian palapit.
Tumingin sa maliit na sanggol.
At para siyang tinamaan ng kidlat.
“Totoo…” bulong niya. “Kamukha ko siya.”
Tumulo ang luha ni Mara.
“Sana noon mo pa nakita.”
Nakadama si Adrian ng hiya, pero higit doon, pagnanais na baguhin ang lahat.
“Mara,” sabi niya, “hindi ko kukunin ang anak natin. Hindi ko ipapapirma sa’yo.”
“Adrian!” sigaw ng ina niya.
Pero sa unang pagkakataon, tumayo si Adrian nang matatag.
“Ma, tama na. Anak ko siya. Hindi siya trophy ng pamilya. At hindi ako papayag na mangyari sa kanya ang nangyari sa ’kin noon.”
Namilog ang mata ni Mrs. Valdez — ngayon lang siya nabigo ng sariling anak.
Tinalikuran sila ni Adrian at lumapit kay Mara.
“Mara… kung papayag ka… gusto kong maging ama niya. Hindi dahil sinabi nila. Kundi dahil gusto ko.”
Tumingin si Mara sa kanya.
Hindi agad tumango.
Hindi agad ngumiti.
Pero sabi niya:
“Simulan mo sa pagiging totoo.”
At doon, sa ospital na akala niya’y magiging libingan ng pag-asa niya…
naging simula ito ng bagong pamilya.
Hindi perpekto.
Hindi sigurado.
Pero totoo.
