Malakas ang hampas ng hangin sa gitna ng dagat habang nakatayo si Maribel sa gilid ng mamahaling yate. Malaki na ang kanyang tiyan—walong buwang buntis—ngunit mas mabigat ang dinadala ng kanyang puso kaysa sa sanggol sa sinapupunan niya.
Sa likuran niya, magkahawak-kamay si Eduardo, ang kanyang asawa, at si Clarissa, ang babaeng matagal na niyang hinala ngunit ngayo’y malinaw nang kabit.
“Hindi ka na namin kailangan, Maribel,” malamig na sabi ni Eduardo, walang bakas ng pagsisisi. “Magiging pabigat ka lang.”
Nanginginig ang tuhod ni Maribel. “Eduardo… anak mo ‘to. Maawa ka…”
Ngumisi si Clarissa, parang nanonood ng eksena sa pelikula.
“Kung talagang mahal ka niya, hindi ka sana narito,” bulong niya.
Sa isang iglap, naramdaman ni Maribel ang malakas na tulak.
Isang sigaw.
Isang bagsak.
Isang malamig at walang awang yakap ng dagat.
Habang lumulubog siya, mahigpit niyang niyakap ang tiyan niya.
“Anak… kapit lang,” bulong niya bago tuluyang lamunin ng alon.
Ngunit hindi doon nagtapos ang kanyang kwento.
Nagising si Maribel sa isang maliit na klinika sa baybayin. Isang matandang mangingisda ang nakapansin sa kanya at iniligtas siya. Isang himala—buhay siya, at buhay rin ang sanggol.
Lumipas ang mga taon.
Walang yate.
Walang luho.
Walang Eduardo.
Ngunit may paninindigan.
Tinaguyod ni Maribel ang anak niyang si Daniel sa probinsya. Naging labandera, tindera, kahit tagalinis—ginawa niya lahat. Tinuruan niya ang anak hindi ng galit, kundi ng lakas ng loob.
“Hindi tayo nabubuhay para maghiganti,” lagi niyang sinasabi. “Nabubuhay tayo para patunayan na hindi tayo kayang sirain.”
Lumaki si Daniel na matalino, masipag, at may pusong marunong magmahal. Scholar. Top student. Hanggang sa makapagtapos ng engineering at magtayo ng sarili niyang kumpanya—isang kumpanyang nakatuon sa maritime safety at rescue technology.
Hindi alam ni Daniel ang buong kwento ng kanyang pinagmulan.
Hanggang sa isang araw…
Sampung taon matapos ang insidente, isang luxury yacht ang naaksidente sa parehong bahagi ng dagat. Nasunog ang makina. Lumubog ang barko. Dalawang pasahero ang nailigtas—isang lalaking may edad at isang babaeng nanginginig sa takot.
Sinalubong sila ng rescue team.
Pinangunahan ito ni Daniel.
Pag-angat ng mga mata ni Eduardo, nanigas siya.
Ang mukha ng binata—kamukhang-kamukha ni Maribel.
At nang dumating si Maribel sa pier, tahimik ngunit matatag, tuluyang bumagsak ang tuhod ni Eduardo.
“Ikaw…” nanginginig niyang sabi. “Buhay ka…”
“Hindi dahil sa’yo,” malamig na tugon ni Maribel. “Kundi sa anak mo.”
Lumingon siya kay Daniel.
“Anak… ito ang ama mo.”
Tahimik ang binata. Walang galit. Walang sigaw.
“Salamat sa buhay,” sabi niya. “Pero dito na nagtatapos ang utang ko.”
Naiyak si Clarissa—ngayon ay wala na ang yaman, wala na ang ngiti.
At si Eduardo? Naiwan sa pier—wasak, walang kapangyarihan, walang pamilya.
Minsan, hindi kailangan ng paghihiganti.
Sapat na ang katotohanang nabuhay ka, nagtagumpay ka, at hindi ka naging katulad nila.
