Hindi ko alam kung paano ko ilalarawan ang gabing iyon. Basta ang natatandaan ko lang, habang yakap ni Aaron—ang aking pitong taong gulang na anak—ang leeg ko habang umiiyak at nanginginig, pakiramdam ko ay guguho ang mundo ko.
“Ma… natatakot ako…” mahina niyang bulong habang pilit niyang ibinabaon ang mukha niya sa balikat ko.
Nasa isang lumang motel kami. Tatlong araw na kaming palipat-lipat dahil may hinahabol kaming panganib na hindi ko akalaing mangyayari sa buhay namin. Wala akong malapitan, wala akong pera, at ang tanging laman ng cellphone ko ay ang numero ng kapatid kong matagal nang hindi nagpaparamdam.
Pero mas lalo kong hindi malilimutan ang imahe na nakita ko nang lumingon ako sa likod…
Isang anino.
Isang lalaking naka-itim, nakabalot mula ulo hanggang paa.
Tahimik. Hindi gumagalaw.
Pero malinaw—nakamasid sa amin.
Para akong binuhusan ng napakalamig na tubig.
“Hello? Ate… ati-ting… tulungan mo kami…” garalgal kong sabi sa phone habang nanginginig ang kamay ko.
Hindi ko alam kung saan ko pa huhugutin ang tapang para hindi matumba. Ang tanging iniisip ko lang ay ang protektahan si Aaron. Siya ang buhay ko.
Tatlong Araw Bago ang Gabing Iyon
Simple lang ang buhay namin. Trabaho ako sa factory mula umaga hanggang gabi. Ang anak ko naman, nasa kapitbahay tuwing wala ako dahil iniwan na kami ng asawa kong si Marco dalawang taon na ang nakalipas.
Pero isang araw, hindi ko inaasahang darating muli si Marco sa bahay.
Galit. Laseng. Sigaw nang sigaw.
“Sa’yo ko hahanapin ang pera ko! Nasaan?!”
“Wala akong kinuha, Marco! Please naman—may bata!”
Pero hindi siya nakinig. Naging delikado ang mga susunod na araw. Hanggang sa nalaman kong nasangkot siya sa ilegal na negosyo at may nawawala raw siyang malaking halaga.
At ako ang pinagbintangan.
Sa takot ko, kinuha ko si Aaron at tumakbo kami. Ngunit mula noon, may nararamdaman na akong sumusunod sa amin. Parang may nagmamasid. Tuwing titingin ako sa sulok ng mata ko, may nakikita akong aninong nakatayo, nakahood, tahimik lang… pero hindi lumalapit.
Hindi ko alam kung si Marco ba iyon o iba pa. Basta ang alam ko: hindi kami ligtas.
ANG PAGBAHAGI NG DILIM
Nang gabing iyon sa motel, halos mawalan ako ng hininga nang makita ko ang aninong iyon sa mismong pintuan namin. Hindi ko na alam kung totoo o multo na lang ng pagod ko.
“Ma… may tao,” bulong ni Aaron, pinipigilan ang hikbi.
Oo, may tao. At ang titig niya ay parang nanunuot sa balat ko.
“Huwag kang lilingon… hawakan mo lang ako…” sabi ko sa anak ko, pilit pinapakalma ang boses ko.
Pero habang kausap ko sa phone ang kapatid ko, bigla na lang…
TOK.
TOK.
TOK.
Sunod-sunod na pagkatok. Mabigat. Parang pagsuntok sa kahoy.
“Ate… nandito siya… please…” umiiyak na ako sa takot.
“Lan, huwag kang lalabas! Pupunta kami diyan! Lock mo—”
BZZZT—
Nag-blackout ang linya.
At nang tumingala ako, wala na ang anino.
Pero biglang gumalaw ang door knob.
Pinigilan ko ang pagsigaw. Mas lalo kong kinarga si Aaron at yumakap siya sa akin nang mahigpit.
“Ma… ayaw ko mamatay,” bulong niya, halos pabulong na parang panalangin.
At doon ko naramdaman ang lahat—galit, takot, pagod, desperasyon.
Hindi ako papayag.
Hindi ko hahayaang may kumuha sa anak ko.
Hindi ko hahayaang mamatay kaming takot.
Kaya bigla akong tumayo, hawak ang cellphone, at sumigaw:
“Kung sino ka man—hindi mo kami mauubos nang ganito! Umalis ka!”
Ang pintuan ay biglang tumigil sa paggalaw.
Tahimik. Sobrang tahimik.
Hanggang sa marinig ko ang boses mula sa labas…
“Lan? Si Kuya ‘to! Buksan mo! Dumating kami!”
Para akong nabunutan ng buong mundo sa dibdib. Pagbukas ko ng pinto, nandoon ang kapatid ko at dalawang pulis.
“Nakita namin si Marco sa labas, pero tumakas. Huwag kang mag-alala, may warrant na siya,” sabi ng pulis.
Nanginig ang tuhod ko. Bumagsak ako sa sahig kakaiyak. Hinagod ng kapatid ko ang likod ko habang si Aaron ay mahigpit na yumakap sa akin.
“Lan… ligtas na kayo.”
Pero bago ko maisara ang pinto, tumingin ako sa hallway.
Wala nang nakatayong anino.
Wala nang naka-itim.
Wala nang sumusunod.
Parang unti-unting nawala ang dilim na matagal nang nakabalot sa amin.
Pagkatapos ng Isang Linggo
Mas tahimik ang buhay. Mas maliwanag.
Nasa kustodiya na si Marco, at unti-unti na naming binubuo ang bagong simula ni Aaron. Hindi madali, pero bawat araw ay may pag-asa.
Isang gabi, habang pinapatulog ko ang anak ko, sabi niya:
“Ma… nung gabing takot ako… hindi ako natakot kasi nakita ko ang mukha mo. Sabi ko sa sarili ko… hindi mo ako pababayaan.”
Niyakap ko siya, mas mahigpit kaysa dati.
“Tama ka, anak. Hindi kita pababayaan. Kailanman.”
At sa unang pagkakataon matapos ang lahat, nakatulog akong may kapayapaan.
