Hindi makakalimutan ni Lia ang umagang nagbago ng lahat.
Dapat ay simpleng pagbisita lang iyon sa condo ng kapatid niya para ibigay ang dokumentong nakalimutan nito. Wala siyang ideya na mali pala ang floor na pinuntahan niya—at maging ang pinto na nabuksan niya ay hindi pala kay Ate Mica, kundi sa isang unit na hindi niya kilala.
At doon nagsimula ang eksena.
Isang lalaking bagong ligo, basa pa ang buhok, at naka-tuwalya lang ang tumingin sa kanya na parang may multong pumasok sa kanyang tahanan.
At siya naman?
Nanigas. Hindi nakapagsalita. Hindi makahinga.
ANG NAKAKALITONG PAGKIKITA
“T–teka! Sino ka?!” sigaw ng lalaki habang tinatakpan ang sarili, pilit na inilalayo si Lia sa pintuan.
“I–I’m sorry! Akala ko po unit ng ate ko!” halos pasigaw na paliwanag ni Lia, nanginginig sa hiya at kaba.
Napatingin ang lalaki sa hawak niyang envelope bago muling tumingin sa kanya.
“This is 41B,” sabi nito.
Doon siya napalunok.
Kasi ang unit ng ate niya ay 14B.
Dahil sa pagkalito, pagod, at puyat sa overtime, hindi na niya napansin ang maling pindot sa elevator.
At ngayon, narito siya—nakatingin sa isang estrangherong naka-tuwalya sa gitna ng isang napakamahal na unit.
“Pasensya na po talaga…” bulong niya, halos maluha sa hiya.
Pero ang sumunod na nangyari, hindi niya inaasahan.
ANG TOTOO AT TAHIMIK NA TAO SA LIKOD NG TOWEL
Nang mapansin ng lalaki ang nanginginig niyang kamay, bahagyang lumuwag ang tensyon sa mukha nito.
“It’s okay… don’t cry. Wala namang masamang nangyari,” mahina nitong sabi.
Hindi niya alam kung bakit, pero may kakaibang lambing sa boses nito. Hindi bastos, hindi galit—kabaligtaran ng inaasahan niya sa isang mayamang lalaki sa isang high-end condominium.
“Sandali… uupo lang ako saglit,” sabi niya, nanginginig ang tuhod.
“Kailangan mo ng tubig?” alok ng lalaki.
Umiling si Lia, napayuko. “Sorry po talaga… hindi ko alam paano nangyari.”
Ngumiti ang lalaki.
“Relax. Ako nga ang nagulat. Pero may mali rin kasi ako—di ko pala naisara nang maayos ang pinto.”
ANG PANGALAWANG PAGKAKATAON
Habang papalabas si Lia ng hall, bigla ulit silang nagkatinginan.
“Wait…” sabi ng lalaki. “Ano’ng pangalan mo?”
“Lia po.”
“Ako si Adrian.”
Wala na sana doon ang kwento, pero bigla niyang nadulas ang isang tanong:
“Adrian… galit ka ba talaga?”
Natigilan ang lalaki, pero ngumiti.
“Hindi. Actually… matagal ko nang hindi nagugulat nang ganito. Refreshing.”
Napahagalpak si Lia—ng tawa, hindi iyak—at unti-unting nawala ang bigat sa dibdib niya.
“Pero next time,” dagdag nito, “pakisigurong kumatok muna bago pumasok sa condo ng iba.”
Namula siya. “Ay opo!”
ANG UGNAYANG NAGSIMULA SA ISANG
PAGKAKAMALI
Hindi niya inasahan na ang simpleng hiya ay magiging tulay sa kakaibang koneksyon sa pagitan nila.
Dahil kinabukasan, nag-message si Adrian.
“Safe ka nakauwi? Salamat sa hindi pagsigaw kanina.”
Napangiti siya. Sumagot.
At mula roon, araw-araw na silang nag-uusap.
Hindi pa man sila close, ramdam ni Lia na magaan ang loob niya kay Adrian—isang bagay na hindi niya naramdaman kahit kanino noon.
At kay Adrian naman?
Hindi lang pag-usisa ang naroon—pero isang tahimik na paghanga sa tapang at kabutihan ng isang simpleng babaeng hindi takot magkamali… at umamin dito.
ANG LIHIM NA KASAYSAYAN NI ADRIAN
Isang gabi, inamin ni Adrian:
“Matagal na akong mag-isa dito. Kung hindi dahil sa trabaho at kaunting bisita ng pamilya, wala talaga akong kausap.”
“Bakit naman?” tanong ni Lia.
“Complicated.”
Pero kahit hindi sinabi nang diretsahan, napansin ni Lia ang lungkot sa mata nito. Isang lungkot na pamilyar—yung kilala niya dahil ramdam niya rin sa sarili.
Pareho silang may pinagdadaanan.
Pareho silang tahimik na lumalaban.
ANG PANGYAYARING NAGPAIBA NG LAHAT
Makalipas ang ilang linggo, inimbitahan siya ni Adrian sa kanyang unit.
“S-sigurado ka?” tanong niya, naalala ang unang eksena nila.
Tumawa si Adrian. “Oo. Kumpleto na ang damit ko ngayon, promise.”
Nang pumasok si Lia, hindi niya inaasahan ang makikita:
Adrian, nakasuot ng apron, may hawak na kawali.
“Gusto mo ng breakfast?”
“Ha?! Marunong ka magluto?”
Ngumiti ito. “Hindi masyado… pero gusto kong matutunan. Para sa isang espesyal na tao.”
Natuwa si Lia—pero napaisip din.
“Bakit ako…?”
Dito siya tinignan ni Adrian nang diretso.
“Dahil ikaw ang unang taong pumasok sa buhay ko na hindi ko inaasahan… pero ikinatuwa ko.”
Natigilan siya.
Hindi siya handa.
Hindi niya alam paano sasagot.
Pero bago pa siya makapagsalita, may bigla silang narinig—isang tunog ng pinto.
At pagharap nila…
Nandoon ang Ate Mica ni Lia.
Napatulala ito, nakataas ang kilay, nakatitig sa kanilang dalawa.
“Lia… anong ginagawa mo rito?!” tanong nito.
Biglang sumikip ang dibdib ni Lia.
Hindi dahil nahuli siya.
Kundi dahil ngayon lang niya nalaman—
si Adrian pala ang business partner ng ate niya.
At ang komplikasyon?
Ayaw ng ate niya na may kahit sinong babae na “gumugulo” sa focus ni Adrian.
ANG HARAP-HARAPANG PAGLALABAN
“Uuwi ka ngayon,” mariin na sinabi ni Ate Mica.
Pero bago pa mahalinaw ang pangyayari, nagsalita si Adrian:
“Mica, hindi mo siya pwedeng sabihan nang ganyan.”
“Ano’ng ibig mong sabihin?”
“Ibig kong sabihin… siya ang gusto kong makilala pa. At wala kang karapatang pigilan iyon.”
Nanlaki ang mata ni Lia.
Pati si Mica.
At noon, doon lang sumabog ang lahat ng emosyon sa dibdib niya.
“Ate… hindi ko sinasadya. Pero… gusto ko rin si Adrian.”
ANG PAGKILALA SA SARILI
Hindi niya ito pinlano. Hindi niya ito hiningi.
Pero sa unang pagkakataon sa buhay niya—
May pumili sa kanya.
May nagpakita ng halaga.
May nagbigay ng pagkakataong mahalin siya sa tamang paraan.
At hindi niya hahayaang mawala iyon.
