“NAGPAPANGGAP AKONG ‘PATAY’ PARA SUBUKIN ANG LOYALTY NG MAHIYAIN KONG KASAMBAHAY — PERO ANG NATUKLASAN KO… MAS MALALIM KAYSA SA KAYA NG PUSO KO.”
Ako si Lorenzo Vergara, 41.
CEO.
Mayaman.
Mataas ang tingin ng lahat sa akin—
maliban sa iisang tao:
si Mara, ang pinaka-mahiyain at pinaka-tapat kong kasambahay.
Tahimik siya.
Magalang.
Hindi marunong magsungit.
Hindi nagsasalita kung hindi kailangan.
At sa loob ng dalawang taon kong kasama siya…
ni minsan, hindi siya tumingin sa mata ko nang diretso.
Pero may kakaiba sa kanya—
isang kabutihang hindi ko kayang ipaliwanag.
At dahil ilang beses na akong nasaktan ng mga taong “mabait,”
naging tanong ko:
Tapat ba talaga siya?
O lahat lang ba ito palabas?
At doon nagsimula ang plano kong hindi ko dapat ginawa.
ANG PANDARAYA NA AKALA KO AY SIMPLE LANG
Isang linggo kong inihanda ang plano:
Kunwari, inatake ako sa puso.
Kunwari, bumagsak ako.
Kunwari, hindi na ako humihinga.
Gusto kong makita ang tunay niyang reaksyon.
Gusto kong malaman kung aalagaan niya ba ako…
o tatakbo siya gaya ng halos lahat.
Dalamhati?
Takot?
Pagtawag ng tulong?
O…
walang pakialam?
Isang hapon, ginawa ko na.
Nahiga ako sa sahig ng sala—
walang galaw, walang tinig.
At hinintay kong pumasok si Mara.
ANG REAKSIYONG HINDI KO INASAHAN
Pagbukas niya ng pinto,
hinubad niya ang tsinelas niya gaya ng dati,
tahimik lang na nagwalis.
Pero nang makita niya ako sa sahig…
Nahulog ang walis.
Tumakbo siya palapit.
Lumuhod.
At bago pa ako makapag-react,
tumulo ang luha niya sa pisngi ko.
Hindi ko kinaya.
Totoo ang luha.
Totoo ang takot.
Totoo ang boses na nanginginig.
Mara: “Sir… sir… wag naman po ngayon…
wag niyo po akong iwan… please…”
Napasinghot siya, parang batang natatakot.
Hindi niya ako tinawag na “Sir Vergara” tulad ng dati—
kundi Sir, na may lambing, may sakit, may pagmamakaawa.
At siguro… dapat doon ko na sinabi ang totoo.
Pero hindi ko nagawa.
Gusto ko pang malaman ang susunod niyang gagawin.
ANG KATOTOHANAN NA GUMISING SA KINATAYUAN KO
Tumawag siya ng ambulansya—
nanginginig ang kamay.
Tumatakbo-takbo sa loob ng bahay pero hindi alam saan kukuha ng lakas.
Hinawakan niya ang kamay ko.
At mahina siyang nagsalita.
Mara: “Kung alam niyo lang po…
kung gaano kayo kabait sa akin kahit hindi ko nasasabi.
Kung alam niyo lang po kung gaano ko kayo… pinapahalagahan.”
At doon—
Tumibok nang malakas ang puso ko.
Hindi dahil sa sakit…
kundi dahil sa kanya.
Hindi ko na kaya.
Ayokong makita siyang gumuho dahil sa kasinungalingan ko.
Kaya dahan-dahan kong iminulat ang mata ko.
ANG PAGKAGULAT NA NAGPATAHIMIK SA KANYA
Ako: “M-Mara…?”
Mara (napaatras): “S-Sir? Buhay po kayo?! Buhay kayo!!!”
Tumakbo siya palayo—
hiyang-hiya, nanginginig, namumula, parang mawawalan ng malay.
Ako: “Mara! Sandali!”
Nahabol ko siya sa kusina.
Nakasandal siya sa ref, hawak ang dibdib, humihingal.
Ako: “I’m sorry… hindi ko dapat ginawa.”
Mara: “Sir… bakit niyo ‘ko niloko?”
Ako: “Gusto kong malaman kung… totoo ka.”
Mara: “Totoo po ako.
Tao lang din ako, Sir.
Nasasaktan. Natatakot.
At oo… may nararamdaman.”
Napatingin ako.
Ako: “Anong… nararamdaman?”
Mara (pumikit, umiwas): “Yung… ayoko pong mawala kayo.”
At doon parang huminto ang mundo.
Ako.
Ang taong hindi pinaiyak ang kahit sinong babae—
ngayon nakatayo sa harap ng babaeng hindi ko man lang kayang tingnan nang ilang buwan
dahil natatakot ako sa nararamdaman ko.
ANG TUNAY NA NAGPIGIL SA PUSO KO
Lumapit ako.
Mahina.
Maingat.
Ako: “Mara… kung alam mo lang…
ikaw ang unang tao na nagpakita sa akin ng kabutihang walang kapalit.”
Tumingin siya sa akin—
at doon ko nakita ang lihim na tinago niya sa loob ng dalawang taon:
Pagmamahal.
Pag-aalaga.
Pagtatagong natatakot masaktan.
Ako: “Hindi ko ginusto na saktan ka.
Pero ginawa mo ’ko matauhan.
At ginawa mo ring bumalik ang tibok ng puso kong matagal nang patay.”
Huminga siya ng malalim.
Tumulo ang luha.
Mara: “Sir… huwag niyo pong sabihin ’yan kung hindi niyo ibig sabihin.”
Ako: “Totoo.
At simula ngayon… ayoko nang tawagin mo kong ‘Sir.’”
Umiling siya, nangingiti.
Mara: “Eh ano po ang itatawag ko?”
Lumapit ako, hinawakan ang kamay niyang malamig.
Ako: “Lorenzo.”
At doon…
tumawa siya sa unang pagkakataon.
At doon…
ako ang tuluyang sumuko.
EPILOGO — ANG PAGSISIMULA NG KASINUNGALINGANG NAGDALA NG TOTOO
Ngayon, isang taon na kaming magkasama.
Hindi na siya kasambahay.
Siya na ang kasama ko sa bawat hapunan, bawat kwento, bawat bagong simula.
At minsan, tinatanong niya ako:
Mara: “Kung hindi niyo po ako sinubok noon…
malalaman niyo kaya ang totoo?”
Ako: “Hindi.
At salamat sa Diyos…
sinubok kita—
dahil doon ko nalaman kung sinong babae ang aayos ng buhay ko.”
At ako?
Hindi na ako nagpapanggap patay.
Dahil dahil sa kanya—
totoong nabuhay ako ulit.
