Tahimik ang loob ng Flight AZ-417 habang lumilipad ito papuntang Manila. Karamihan sa mga pasahero ay abala—may nagbabasa, may naka-headphones, may nag-aayos ng laptop. Ngunit may isang babaeng nakaupo sa gitna ng aisle na tila walang pakialam sa lahat: si Alyssa, naka-puting blouse, kalmado ang mukha, nakapikit… at mahimbing ang tulog.
Ngunit sa loob ng kanyang katahimikan, may mabigat siyang dinadala.
Tatlong taon na niyang hindi nakikita ang ama, si Lt. Col. Ramon Ilustre, isang dating fighter pilot ng Philippine Air Force. Umuwi siya galing Korea dahil sa isang tawag:
“Alyssa… kailangan ka ng tatay mo. Mahina na ang puso niya. Gusto ka niyang makita.”
Masakit ang paglalakbay… dahil matagal din silang hindi nag-usap. Naglayo sila dahil tutol ang ama sa career niyang hinabol sa ibang bansa.
Pero ngayong hawak niya ang tiket pauwi, hindi niya alam kung sapat pa ba ang oras upang maghilom ang lumang sugat.
ANG BIGLAANG ANUNSYO
Habang tulog si Alyssa, biglang nagkaroon ng pagkalat ng tensyon sa eroplano.
Nagsimula itong maramdaman ng mga pasahero nang biglang kumabig ang eroplano, para bang may iniiwasan. May mga sumisigaw, may kumakapit sa armrest.
Lumabas ang piloto mula sa cockpit, halatang seryoso ang mukha.
“Ladies and gentlemen,” sigaw niya habang mabilis na naglalakad sa aisle, “may emergency tayo. Kailangan namin ng fighter pilot ngayon na!”
Nagulat ang lahat. Fighter pilot? Sino ba naman ang may ganoong kasanayan sa isang commercial flight?
Napaturo ang isang flight attendant sa direksyon ni Alyssa.
“Sir, ’yung babaeng iyon… siya po ay anak ng isang fighter pilot. Narinig ko po kanina habang kausap niya ang pasahero sa tabi niya.”
Todo lingon ang mga tao. Ngunit ang babaeng tinutukoy?
Natutulog.
“Ma’am! Ma’am! Miss!” yugyog ng piloto.
Bumukas ang mga mata ni Alyssa, gulat na gulat.
“H-ho? Ano pong nangyayari?”
ANG MALING AKALA
“Ako si Captain Reyes,” sabi ng piloto. “Kailangan namin ng isang taong marunong magmaneho ng jet or at least may alam sa fighter aviation. May mechanical glitch kaming naranasan; magre-redirect sana kami pero kailangan ko ng isa pang tao sa cockpit na makakatulong.”
Napatitig si Alyssa, naguluhan.
“Sir… hindi ako piloto.”
“Pero anak ka raw ng fighter pilot?”
“Opo… pero hindi ako ang tinuturuan niya. Lagi niyang sinasabi na hindi para sa babae ang trabaho niya. Kaya umalis ako. Hindi ko kayang makita ang disappointment niya araw-araw.”
Tumahimik ang piloto.
At doon nagsimulang pumatak ang luha ni Alyssa.
“Umuwi ako para humingi ng tawad. Pero hindi niya alam… natatakot akong wala nang bukas.”
ANG MALAKING PROBLEMA
Bumalik ang piloto sa cockpit, halatang desperado.
Naramdaman ng mga pasahero ang matinding pag-uga ng eroplano. May turbulence na hindi normal — ang altitude ay pababa nang pababa.
Nagkagulo ang lahat. May dasal, may iyak, may nagtatawag ng Diyos.
Napatayo si Alyssa, nanginginig.
“Sir!” sigaw niya sa piloto. “Kung detalyado ninyong ipapaliwanag ang kailangan ninyo… baka makatulong ako kahit papaano.”
Humarap si Captain Reyes, nagulat.
“Sigurado ka?”
“Hindi ako piloto… pero lumaki ako sa flight manuals. Ang regalo sa akin ng tatay ko tuwing birthday ay mga lumang mapa ng himpapawid, cockpit diagrams, at combat maneuver charts. Hindi ko siya sinunod… pero minahal ko ang mundo niya.”
Naglakad silang dalawa papuntang cockpit, habang lahat ng pasahero ay nakatingin, umaasa.
SA LOOB NG COCKPIT
Nang makita ni Alyssa ang mga kontrol ng eroplano, parang bumalik ang pagkabata niya — ang mga araw na nakaupo siya sa tabi ng ama habang gumagawa ito ng mga modelong eroplano, habang nagkukuwento tungkol sa paglipad at pagligtas ng buhay.
“Sir, the right stabilizer is off-balance,” sabi niya habang mabilis na sinusuri ang monitor.
Napatingin ang co-pilot.
“How did you know that?”
“Tinuturuan ako ng tatay ko na hanapin ang problema bago hanapin ang solusyon.”
Mabilis siyang nagbigay ng instructions:
“Switch to auxiliary systems. I-stabilize ang pitch sa -2 degrees. I-recalibrate ang gyroscope manually—wag ninyong hintayin ang auto-adjust.”
Sinunod nila ang lahat.
Unti-unting humupa ang pag-uga.
Huminga ng malalim ang piloto.
“Miss… naligtas mo kami.”
Pero hindi niya sinagot.
Nakatulala siya sa bintana—sa tanawin ng mga ulap na parang lambong ng alaala.
PAGLAPAG
Pagkalapag ng eroplano, ang mga pasahero ay nagpalakpakan, may mga umiiyak sa tuwa. Ang iba’y lumapit pa para pasalamatan si Alyssa.
Pero isa lang ang nasa isip niya:
Kailangan niyang hanapin ang ama niya. Ngayon.
ANG PAG-IBIG NA HINDI NAGLIPAS
Pagdating niya sa ospital, halos hindi na siya makahinga sa kaba. Pumasok siya sa silid.
Nandoon ang ama—mahina, maputla, ngunit gising.
“Alyssa…” bulong nito.
Napahagulgol siya, bumagsak sa tabi nito.
“Tay… patawarin mo po ako. Hindi ko sinunod ang pangarap mo para sa akin. Umalis ako. Galit ako noon…”
Hinawakan ng ama ang kanyang kamay.
“Hindi kita pinangarap maging piloto,” mahinang sabi ni Ramon. “Anak… pangarap kong lumipad ka sa paraan mo. Hindi sa paraan ko.”
Napahinto ang luha niya.
“Pero Tay… tinulungan ko ang piloto kanina. Parang ikaw ’yung gabay ko habang nasa cockpit ako…”
Ngumiti ang kanyang ama, kahit mahina.
“Ilang beses akong nagdasal na sana… makita mo na ang lakas mo. Hindi mo kailangang maging piloto… pero anak, ipinanganak kang may pakpak.”
Yumakap sila nang mahigpit.
At sa wakas, natagpuan nila ang isa’t isa muli—sa pagitan ng himpapawid at lupa, sa pagitan ng sugat at paghilom, sa pagitan ng nakaraan at bagong pag-asa.
