Tahimik lang si Alina habang nakaupo sa sulok ng silid. Sa kanyang mga bisig, mahigpit niyang kinukuyom ang munting sanggol na halos isang buwang gulang pa lamang—si Baby Lia. Pawis na pawis siya, nanginginig ang bitbit na takot, dahil alam niyang anumang oras ay papasok ang principal.
“Alina, siguraduhin mong ’di iiyak si Lia,” bulong niya sa sarili habang hinahaplos ang noo ng bata.
Malayo ang tingin ng mga kaklase niya—may ilan na naawa, pero mas marami ang nagbulungan.
“Bakit ba kasi dinala niya ’yan dito?”
“Baka gusto lang niyang magpa-awa.”
“Naku, problema na naman ’yan!”
Hanggang sa bumukas ang pintuan.
Pumasok si Principal Serrano, kilala sa pagiging istrikto, walang kompromiso, at walang konsiderasyon sa kahit kanino. Pagkakita pa lang niya kay Alina, agad nagdilim ang kanyang mukha.
“ANO ’YAN?!” sigaw niya habang nagmamadaling lumapit.
Nagulat ang buong klase. Yumuko si Alina, halos mabasag ang boses.
“Sir… wala pong magbabantay kay Lia. Mama ko po nasa ospital at—”
Pero hindi niya natapos ang paliwanag nang biglang agawin ng principal ang bote ng gatas at itinaas ito.
“ESTUDYANTE KA! HINDI MO DAPAT DINADALA ANG PROBLEMA MO DITO!” galit na sagot ng principal.
“Sir, please…” namumugto ang mata ni Alina. “Pasensya na po…”
Kasunod noon, sa harap ng lahat, itinapon ng principal ang gatas sa sahig.
“Kung hindi mo kayang unahin ang pag-aaral, umalis ka! Ang eskwelahang ito ay hindi day care!”
Nanginig ang mga tuhod ni Alina. Napayakap siya nang mahigpit kay Baby Lia habang unti-unting humahagulgol.
“Sir… please… huwag n’yo po akong palayasin,” pakiusap niya habang tumutulo ang luha. “Gusto ko pong magtapos. Para po sa anak ko.”
Ngunit hindi pa tapos ang principal. Itinuro niya ang bata at nagsisigaw:
“Bakit ka ba nabuntis nang wala sa oras?! Sino ba ang ama n’yan?!”
At doon, tumigil ang mundo.
Isang boses mula sa pintuan.
“Ako.”
Lahat ay napalingon.
Isang matangkad, naka-itim na suit, at napaka-eleganteng lalaki ang pumasok. Ang presensiya niya’y parang bagyong dumating sa gitna ng katahimikan. Seryoso ang mukha niyang parang bakal—si Alejandro dela Vega, isang kilalang milyonaryo, may-ari ng malaking kumpanya ng hotel at resort chain.
Namutla ang principal.
“A-Alejandro? A-Anong ginagawa n’yo rito?”
Hindi ito sumagot agad. Lumapit muna siya kay Alina. At sa lahat ng nakakita, para bang bumagal ang oras nang marahan niyang hinawakan ang balikat ng dalaga.
“Alina… are you okay?” tanong niya, puno ng pag-aalala.
Napaiyak lalo si Alina. Hindi niya alam kung paano ipapaliwanag ang bigat na tinitimpi niya sa loob.
“Sir… tinapon n’ya po ’yung pagkain ni Lia… at papalayasin n’ya po ako…”
Tumigas ang panga ni Alejandro. Humarap siya sa principal, at sa unang pagkakataon, nakita ng lahat ang galit ng isang amang matagal nang nanahimik.
“WALA KAYONG KARAPATAN.”
“Principal Serrano,” malalim at malamig ang boses ni Alejandro, “walang karapatan si Alina na mapahiya… lalo na dahil nag-aaral siya habang inaalagaan ang anak namin.”
Nagkatinginan ang lahat.
Anak namin.
Parang bomba ang mga salitang iyon. Nagtilian ang ilang estudyante. Napabuka ang bibig ng principal.
“A-anak… ninyo? P-Pero… akala ko—”
“Akala n’yong mahirap lang siyang estudyante na pabigat sa paaralan?” putol ni Alejandro.
Hindi makasagot ang principal.
Humakbang muli si Alejandro, mas makapangyarihan ang bawat salita:
“Hindi niya kailanman ginusto ang hirap. Hindi niya ginusto na iwanan ko sila noong panahon na naging duwag ako. Pero bumalik ako. At ngayon, sisiguraduhin kong walang sinumang mananakit sa kanila.”
Lumuhod si Alejandro sa harap ng umiiyak na si Alina.
“Alina… patawarin mo ako sa lahat ng sakit. Hindi ko na kayong iiwan ni Lia. Gagawin ko ang lahat para maprotektahan kayo.”
Lalong humagulhol si Alina. Tila nabunutan siya ng tinik.
ANG PAGBABALIK NG TAPANG
Tumayo si Alejandro at humarap ulit sa principal.
“Simula ngayon, ako ang sasagot sa buong edukasyon ni Alina hanggang makapagtapos siya ng kolehiyo.”
Huminga siya nang malalim bago dinugtungan:
“At kung may mangyaring ganitong pang-aabuso sa kanya o sa kahit sinong mag-aaral dito… ipasasara ko ang buong eskwelahang ito.”
Napaupo sa takot si Principal Serrano.
“P-Pasensya na po! Hindi ko po alam—”
“Hindi n’yo kailangang malaman kung sino ang ama para igalang ang estudyante,” malamig na sagot ni Alejandro. “Karapatan n’ya ’yon. Bilang tao.”
Nagpalakpakan ang ilang estudyante sa likuran, hindi mapigilang maiyak sa nakita nilang pagtatanggol.
Kinuha ni Alejandro ang bote, pinulot ito mula sa sahig, at maingat na ibinigay kay Alina.
“Tayo na,” bulong niya. “Uuwi na tayo… bilang pamilya.”
