Tahimik ang buong fine-dining restaurant nang gabing iyon. Puno ng mga negosyante, politicians, at mayayamang pamilya ang bawat mesa. Isa lamang ang ordinaryong empleyado roon—si Lina, 23 anyos, isang waitress na nagsusumikap maitawid ang pang-araw-araw na buhay.
Habang nakangiti siyang naglilinis ng mesa, hindi niya namalayang nakatingin sa kanya si Christopher Aldevaro, isang kilalang milyonaryo, guwapo, at may-ari ng kalahati ng gusaling iyon. Ilang linggo na niyang nakikita si Lina—magalang, masipag, at laging may maamong ngiti kahit hirap na hirap.
Pero sa kabila ng paghanga, may tanong na gumugulo sa isip ni Christopher:
“Kung sakali kayang hindi ako mayaman… mapapansin niya pa rin kaya ako?”
At dahil lumaki siyang laging sinusuyo at sinusundan dahil lamang sa pera, hindi niya alam kung paano alamin ang tunay na puso ng isang tao.
Hanggang sa naisip niya ang isang pagsubok.
Isang matinding pagsubok.
Isang maling paraan… pero desperado siyang malaman ang katotohanan.
ANG PAGSUBOK NA NAGDULOT NG LINDOL
Habang papasara na ang restaurant, nilapitan ni Christopher si Lina.
“Miss, puwede bang ipahawak ng isang minuto ang bag mo? May ipapakita lang ako sa manager ninyo.”
Nagulat si Lina sa request, pero nahiya siyang tumanggi.
“O… opo sir.”
Inabot niya ang simpleng canvas bag niya. May isang pamasaheng jeepney, maliit na coin purse, at litrato ng pamilya niya sa loob—iyon lang ang mahahalagang bagay sa kanya.
Habang sandaling nakatalikod siya, lihim na inilagay ni Christopher ang isang makapal na envelope.
May laman itong 10 milyong piso.
Pagbalik ni Lina, iniabot sa kanya ang bag… na may halong kaba.
“Salamat,” sabi ni Christopher, sabay alis na parang walang nangyari.
Pagkatapos ng shift, nilinis ni Lina ang bag niya. At doon halos tumigil ang kanyang paghinga.
Isang makapal na envelope.
Binuksan niya… at bumungad ang sandamakmak na pera.
Namutla siya.
“N-Naku Diyos ko… ano ’to?! Kanino ’to?!”
Umikot ang mundo niya. Nanginig ang kamay niya. Hindi siya makapaniwala.
Hindi niya alam na si Christopher ay nakasilip mula sa di-kalayuan—tahimik, nakikiramdam.
Ano ang gagawin niya?
Aangkinin ba niya?
Tatakas ba siya?
O ibabalik niya?
Isa lang ang iniisip ni Christopher:
“Kung magtaksil siya… hindi ko na siya kakausapin kahit kailan pa.”
ANG DESISYON NA BUMAGO SA LAHAT
Imbes na itago, mabilis na tumakbo si Lina papuntang manager’s office.
“S-sir! May naglagay po ng pera sa bag ko! Hindi ko po alam kung kanino! Baka po may nawawala sa customer! Please sir, paki-check niyo po!”
Hindi niya alam na nakatayo sa likod niya si Christopher.
Nagtama ang kanilang mga mata.
“Bakit mo dinala sa manager?” tanong niya, kalmado pero may tensyon.
“Sir… kasi hindi po sa akin ’to. Kahit kailan po hindi ko kukunin ang hindi sa akin.”
Napaluha si Christopher.
Hindi niya ‘yon inaasahan.
Hindi niya inaasahan na sa mundong puno ng kasinungalingan, may isang tulad ni Lina—tapat kahit gutom, tapat kahit walang-wala.
Lumapit siya.
“Lina… ako ang naglagay niyan.”
Nanlaki ang mata ng babae.
“Ano?! Bakit po—”
“Tinetest kita,” bulong niya, puno ng hiya.
“Gusto kong malaman kung may natitira pang taong hindi tumitingin sa pera. At ikaw… ikaw ang sagot sa tanong ko.”
Hindi makapaniwala si Lina.
“Sir… bakit niyo po ako sinusubok? Hindi niyo naman po ako kilala.”
“Dahil…” huminga si Christopher nang malalim,
“…ako ang may kailangan sa’yo.”
“Ha?”
“Tinuturuan mo akong maniwalang may mabubuting tao pa rin. At kailangan ko ‘yon.”
Natulala si Lina. Hindi niya alam kung maiiyak ba siya o mapapahiya.
“Sir… hindi ko po kailangan ng gantimpala. Kahit anong pera. Ang gusto ko lang po… makapagtrabaho nang maayos.”
Tumawa nang mahina si Christopher, puno ng paghanga.
“Kaya kita ngayon mas lalo pang… nirerespeto.”
ANG BUNTONG-HININGA NG KATOTOHANAN
Dahan-dahan niyang kinuha ang envelope mula sa manager.
“Lina,” sabi ni Christopher, “ibinabalik ko sa’yo ang pera…”
Pero mabilis na umatras si Lina.
“Ayoko po, sir. Hindi ko po tinanggap. Hindi ko po kailangan.”
Ngumiti si Christopher.
“Hindi bilang pagsubok. Gantimpala na ngayon. Gantimpala sa katapatan mo. At pakiusap… tanggapin mo. Para sa pamilya mo. Para sa mga pangarap mo.”
Lalong umiyak si Lina.
“Sir… baka po hindi ko kaya tanggapin ‘to.”
“Kung hindi mo tatanggapin, ibibigay ko sa foundation sa pangalan mo,” sagot ni Christopher.
Napatigil si Lina.
Halos magiba ang mundo ni Christopher nang makita niyang umiiyak ang dalaga hindi dahil sa pera, kundi dahil sa kabutihan na ipinapakita sa kanya.
At doon, sabi ng puso niya:
“Si Lina… ang taong matagal kong hinahanap.”
EPILOGO
Ilang buwan ang lumipas.
Si Lina? Nakapagpa-checkup ang nanay niyang may karamdaman. Nakapasok sa kolehiyo ang nakababata niyang kapatid. Nabilis ang pangarap niyang maging assistant manager.
Si Christopher? Hindi na niya kailangan subukin ang puso ni Lina.
Alam na niya ang sagot.
At habang naglalakad sila palabas ng restaurant pagkatapos ng shift ni Lina, tinanong niya ang dalaga:
“Pwede ba kitang ihatid?”
Nakangiti, umiiling pero kinikilig, sagot ni Lina:
“Kung hindi niyo na po itetest ang bag ko, sir.”
At pareho silang tumawa.
Isang simula ng kwento na hindi lumaki sa pera—
kundi sa katapatan.
