Tahimik ang buong mansyon ng mga Montenegro nang gabing iyon. Kakaalis lang ni Aling Thelma, ang matagal nang kasambahay, upang sunduin ang bunso niyang anak na may lagnat sa baryo. Kaya naiwan si Mira, ang kanyang pitong taong gulang na anak, sa mansyon kasama ang amo—ang batang-henerasyong milyonaryo na si Sir Adrian Montenegro.
Si Adrian ay kilala bilang seryoso, istrikto, at bihirang ngumiti. Para sa marami, isa siyang “cold-hearted businessman.” Pero sa loob-loob niya, matagal na niyang minamahal bilang pamilya si Aling Thelma na parang pangalawang ina, at si Mira bilang parang sariling pamangkin.
Kaya nang mapansin niyang palaging nagugulat ang bata at laging nakayuko kapag kinakausap siya, nagtanong siya sa sarili:
“Takot ba siya sa akin? O may nagawa ba akong mali?”
Isang gabi, napansin niyang mukhang nag-aalala si Aling Thelma bago umalis.
“Sir… pasensya na po kung iiwan ko si Mira nang sandali ha? Babalik po ako agad,” sabi nito, halatang nag-aalala.
Ngumiti si Adrian nang marahan. “Walang problema, Aling Thelma. Ako ang bahala sa anak ninyo.”
Pagkaalis nito, tumingin si Adrian kay Mira. Tahimik ang bata, ngunit may mabigat na lungkot sa mga mata.
“Anak… gutom ka ba? Gusto mo bang kumain?” tanong niya.
Umiling ang bata.
“Natatakot ka ba sa akin?” dagdag niyang tanong, mas marahan ang boses.
Umiling ulit si Mira.
Pero nang lumapit si Adrian, napansin niyang mabilis itong umatras na parang sanay umiwas.
Doon kumislot ang puso niya.
May tinatago ang bata. At gusto niya malaman kung ano iyon.
ANG PAGSUBOK
Kinabukasan, naisipan ni Adrian subukin ang bata. Hindi upang hulihin ito, kundi para maintindihan ang nilalaman ng puso nito.
Nag-iwan siya ng makakapal na bungkos ng pera sa mesa sa sala—pera na kahit sinong mahirap ay may tukso para kunin.
Umupo siya sa sofa at nagkunwaring mahimbing na natutulog.
Maya-maya’y bumaba si Mira mula sa hagdan, hawak ang paborito nitong stuffed toy. Nang makita ang pera, napatigil siya.
Tumaas ang kaba sa dibdib ni Adrian.
“Ano kaya ang gagawin niya?”
Lumapit ang bata. Dahan-dahan nitong hinawakan ang isang bundle ng pera.
Nagpanggap pa ring tulog si Adrian ngunit nakasilip ang mata niya nang kaunti.
At doon…
Tumulo ang luha niya nang makita kung ano ang ginawa ni Mira.
ANG NAKAKADUROG-NA-PUSONG KATOTOHANAN
Hindi kinuha ni Mira ang pera.
Isa-isang hinila ng bata ang mga bungkos ng pera at itinabi sa gilid.
Tapos kumuha siya ng isang papel at krayola.
Doon niya isinulat:
“Sir, nilagay ko po sa tabi para hindi manakaw ng masamang tao.
Hindi ko po hahawakan ang pera ninyo kahit mahirap po kami.”
Nagpigil ng hikbi si Adrian.
Pero hindi pa doon natapos ang ginawa ng bata.
Kinuha ni Mira ang isa pang papel.
At dito, nagnginig ang kamay niyang sumusulat.
“Sir, pasensya na po kung lagi akong lumalayo.
Akala ko po kasi… sisigawan n’yo ako pag nagkamali ako.
Kasi po ‘yon ang ginagawa ng dati naming amo kay Mama.”
Unti-unting nadurog ang puso ni Adrian.
Lumapit pa ang bata sa kanya—iniisip na tulog pa rin siya—and gently covered the money with a small cloth.
“Para hindi po makita ng magnanakaw…” bulong ng bata.
At doon bumigay si Adrian.
ANG PAGLAPIT NG ISANG PUSONG TAKOT
“Mira…” mahina niyang tawag.
Napatalon ang bata sa gulat.
Nang makita siyang gising, mabilis itong napaatras.
“Sir… pasensya po—hindi ko po kinuha—hindi ko po gagalawin ‘yan!” mabilis nitong sabi, nanginginig ang maliit na boses.
“Mira…” muli niyang sabi, ngunit ngayon mas malambot ang boses.
“Halika rito.”
Umiling ang bata, nangingilid ang luha.
“Sir, ‘wag n’yo po akong sisigawan. Hindi po ako masama. Hindi po ako kukuha ng pera n’yo…”
Tumayo si Adrian at maingat na lumapit.
Lumuhod siya sa harap ng bata at hinawakan ang balikat nito.
“Hindi kita sisigawan,” aniya.
“Hindi kita kailanman sisigawan, Mira.”
Unti-unting tumulo ang luha ng bata.
“Pero… bakit kayo umiiyak, sir?”
Ngumiti si Adrian, kahit nanginginig ang boses.
“Dahil ang bait-bait mong bata…
dahil kahit mahirap kayo, hindi ka nagnakaw…
at dahil nasaktan ako na natatakot ka sa akin.”
Napaubo ang bata, nagpipigil ng iyak.
“Akala ko po kasi… lahat ng mayaman… nananakot.”
Hinaplos ni Adrian ang buhok nito.
“Hindi ako ganun. At hindi ka dapat matakot sa akin.
Bata ka pa…
Dapat ikaw ‘yung pinoprotektahan. Hindi ‘yung natatakot dahil sa nakaraan mo.”
Doon na tuluyang umiyak si Mira.
“Sir… pwede po ba… maging mabait kayo lagi kay Mama?”
Napatawa-iyak si Adrian. “Oo naman.”
ANG PAGBABALIK NI ALING THELMA
Pagdating ni Aling Thelma, nagulat siyang makita si Adrian at Mira na magkatabi sa sofa—tumatawa, nagkukwentuhan, at nagdo-drawing pa ng puso sa papel.
“Anak? Sir?” bulalas niya.
Tumayo si Mira at agad na yumakap sa kanya.
“Mama, mabait po si Sir! Hindi po siya katulad ng dati nating amo!”
Naluha si Aling Thelma.
Naglakad si Adrian papunta sa kanya.
“Aling Thelma… salamat sa pagpapalaki ng isang napakabuting bata.
At simula ngayon… hindi lamang kayo katulong dito.
Pamilya kayo dito.”
Napatitig si Aling Thelma sa kanya, nagulat, nangingilid ang luha.
“Sir… sobra-sobra na po ‘yan—”
“No,” sagot ni Adrian.
“Sobra-sobra ang bait ng anak ninyo.
At dapat may gantimpala ang kabutihang ‘yon.”
ANG PAMILYA NA NABUO SA HINDI INAASAHAN
Mula noon, naging parang tunay na pamilya sila.
Si Adrian—ang milyonaryong akala ng lahat ay walang puso—
ay natutong ngumiti dahil sa isang batang ang tanging hangarin lamang ay maging mabuti.
At si Mira—na minsang takot sa mayayaman—
ay natutong magmahal at magtiwala muli.
Sa pera nagsimula ang pagsubok.
Pero sa kabutihan ng puso natapos ang lahat.
