Habang bumubukas ang pinto ng pribadong eroplano, bumungad ang isang babaeng naka–designer coat, may mamahaling maleta, at bitbit ang tagumpay na pinangarap niya noon pa man. Siya si Elena, isang milyonaryang CEO ng sariling kumpanya sa Maynila—isang babaeng hinangaan ng marami, ngunit may isang sugat na matagal nang hindi naghihilom: ang pagkawala ng kanyang kuya Tomas.
Labinlimang taon silang hindi nagkita.
Labinlimang taon mula nang iwan siya ni Tomas sa Maynila para tapusin ang pag-aaral niya—kahit kapalit noon ay ang sariling kinabukasan niya.
“Balang araw, babalikan kita,” pangako ni Elena noon.
Pero dumaan ang panahon… at siya ang hindi na nakabalik.
Hanggang isang araw, may dumating na sulat mula sa kanilang baryo:
“Elena, umuwi ka. Hindi na namin alam kung nasaan ang kuya mo.”
Para siyang binagsakan ng mundo.
Iniwan niya ang lahat—meeting, proyekto, kayamanan—at agad na lumipad pauwi.
ANG BUMUNGAD SA KANYA
Pagdating sa baryo, hindi niya agad nakilala ang dating tirahan nila. Mas maliit, mas sira, mas tahimik. Ang mga dating kakilala ay parang nag-aalangan kapag binabati siya.
“Si Elena ba ‘yan? Yung kapatid ni Tomas?” bulong ng isang matandang babae.
Ngumiti siya nang magalang. “Oo po. Hinahanap ko po si Kuya.”
Nagkatinginan ang mga tao.
May lungkot sa kanilang mga mata.
Isang bata ang lumapit.
“Ate… nasa bundok na po ang kuya mo.”
Kinabahan siya.
“A-Anong ginagawa niya sa bundok?”
Hindi sumagot ang bata.
Ngunit agad niyang naramdaman—may mali.
ANG PAGKILALA SA TAONG DI NA HALOS MAKILALA
Sumama si Elena sa mga taga-baryo papunta sa kagubatan. Mainit ang araw, mabigat ang hangin, at bawat hakbang ay parang humihiwa sa puso niya.
Hanggang sa nakita niya ang isang lalaking payat, maitim, halos buto’t balat, pawis na pawis, may buhat na mabibigat na panggatong sa isang balikat. Barefoot, sunog ang balat, at suot ay lumang-suot na pantalon.
“Kuya…?” mahina niyang bulong.
Hindi agad lumingon ang lalaki.
Pero nang marinig ang tinig, tumigil ito.
Dahan-dahang humarap.
At doon… bumagsak ang puso ni Elena.
Ang lalaking nakatayo sa harap niya—mahina, pagod, halos hindi na niya makilala—ay ang taong nagbigay sa kanya ng lahat.
“E-Elena?” Ngumiti si Tomas, ngunit bakas ang hirap at gutom sa mukha.
Napatakbo si Elena at niyakap siya nang mahigpit.
“Kuya! Ano’ng nangyari sa’yo? Bakit ka ganito? Bakit hindi mo sinabi? Bakit hindi mo ako hinanap?!”
Ngumiti si Tomas, payapa. “Huwag kang umiyak. Masaya akong nakita ka uli.”
Pero mas lalo siyang napaiyak.
ANG KATOTOHANANG KUMUROT SA KANIYANG KALULUWA
Pag-uwi nila sa kubo, nakaupo si Tomas at hawak ang lumang kahon.
Inilapag niya ito sa mesa at tumingin kay Elena.
“Hindi ko sinabi sa’yo kasi… ayoko maging pabigat. Noong iniwan kitang mag-aral, akala ko makakabalik agad ako sa trabaho para masuportahan ka. Pero nasunog ang pinagta-trabahuhan ko. Nagkasakit si Nanay at si Tatay. Ako ang naging tagapagtustos… hanggang sa ako na rin ang nawala.”
Lumapit si Elena at hinawakan ang kamay niya.
“Kuya… hindi mo ba ako kayang tawagin? Hindi mo ba ako kayang hingan ng tulong?”
Napangiti si Tomas nang malungkot.
“Ang ate at kuya, dapat tagapangalaga… hindi pala burden.”
Tumulo ang luha ni Elena.
Sa dami ng taon, iniisip niyang iniwan siya ni Tomas. Ngunit ang totoo—siya ang iniwan nito para mabuhay.
ANG NALAMAN NIYA NA NAGPAHAGULHUL SA KANYA
Binuksan ni Tomas ang kahon.
Nandoon ang:
• lumang picture nilang magkapatid
• diploma ni Elena
• lahat ng sulat niya na hindi niya naipadala
• at isang sobre na may 3,500 pesos—yung unang ipon na sana’y para sa pamasahe niya sa Maynila para puntahan si Elena.
“Hindi ko alam kung paano ako haharap sa’yo nung mga panahong ‘yon. Nahihiya ako, kasi ako dapat ang nagtaguyod sa’yo… pero ikaw ang naging matagumpay.”
Mas lalo pang humagulgol si Elena.
“Kaya ako nagtagumpay dahil sayo! Dahil isinakripisyo mo ang pangarap mo para sa pangarap ko! Kuya, hindi ako magiging Elena ngayon kung hindi dahil sa’yo!”
Lumuhod si Elena sa harap niya, parang nagso-sorry sa lahat ng taon na iniwan niya ang kapatid.
“Kuya, uuwi ka na sa Maynila. Ako naman ang mag-aalaga sa’yo. Ako naman ang tutupad ng pangarap mo.”
Ngunit umiling si Tomas.
“Dito ang buhay ko.”
Napahinto si Elena.
“Pero—”
“Pero handa akong sumama… kung pangako mo na hindi mo na ako iiwan.”
Mahigpit ang yakap na binalik niya.
“Kuya, hindi na kita iiwan. Hindi na kailanman.”
ANG BAGONG SIMULA
Sumunod na araw, umalis sila ng probinsya.
Bitbit ni Elena ang maleta.
At si Tomas? Wala nang kahoy sa balikat—sa halip, siya ang nakahawak sa balikat ni Elena habang naglalakad.
Pagdating sa eroplano, napahinto si Tomas.
“Hindi ko akalaing makakasakay pa ako rito.”
Ngumiti si Elena.
“Sa bago mong buhay, Kuya.”
At sa unang pagkakataon, tumulo ang luha ni Tomas—luha ng tao na sa wakas, hindi na nag-iisa.
