Tahimik ang buong maternity room nang unang umiyak ang sanggol.
Pero agad ding napalitan ng katahimikan. Hindi ito ang karaniwang tagpo ng magulang na tuwang-tuwa sa unang iyak ng kanilang anak. Sa halip, napuno ang kwarto ng pandidiri, pangungutya, at lamig na parang yelo.
Si Daniel, ang ama, ay napaatras nang makita ang sanggol—namumula, kulubot ang balat, at tila may kakaibang itsura na hindi niya matanggap.
“Ano ‘to?!” sigaw niya, nilalayo ang sarili sa crib.
“Hindi ito anak ko! Hindi ako magkakaanak ng ganito kapangit!”
Napaupo ang ina, si Lara, nanghihina pa matapos manganak. Hindi niya malaman kung iiyak ba siya o yayakapin ang sanggol na pinaghirapan niyang dalhin sa sinapupunan.
“Daniel, anak natin ‘yan…” pilit niyang pahayag, nanginginig ang boses.
Pero tumuro ang lalaki sa sanggol, puno ng galit.
“Hindi ko tatanggapin ‘yan! Kahihiyan ‘yan sa pamilya ko!”
Tumahimik ang buong kwarto.
At doon, nagsimulang umagos ang luha ng sanggol na hindi pa man nauunawaan ang mundo, pero agad nang tinanggihan ng mga taong dapat sana’y unang magmahal sa kanya.
ANG PAGTALIKOD
Kinabukasan, isang desisyon ang ginawa ni Daniel.
“Hihiwalayan kita kung hindi mo iiwan ang batang ‘yan,” mariin niyang pahayag kay Lara.
At doon bumigay ang ina. Pagod, takot, at walang lakas para lumaban.
Sa ospital mismo, iniwan nila ang sanggol.
Walang pangalan.
Walang yakap.
Walang kahit anong bakas ng pagmamahal.
Ang tangi lamang na sumalo sa sanggol ay ang isang mabait na midwife na si Aling Rosa, na hindi nakatiis na makita ang inosenteng bata na pinabayaan.
“Kung ayaw nila sa’yo… ako ang magiging pamilya mo,” bulong niya habang inaalo ang umiiyak na sanggol.
Pinangalanan niya itong Elio.
ANG PAGLAKI NG BATA
Lumaki si Elio sa isang maliit na baryo. Simple ang buhay ngunit puno ng pagmamahal mula kay Aling Rosa. Kahit madalas siya pag-usapan ng kapitbahay dahil iba ang features niya—malalaki ang mata, mapula ang balat noong sanggol pa siya, at palaging mukhang nagagalit kahit nakangiti—hindi niya iyon alintana.
“Rosa, parang hindi normal ang batang ‘yan…”
“Parang malas…”
“Huwag mong masyadong alagaan, hindi mo naman anak!”
Pero walang nakapagpabagsak kay Aling Rosa.
“Ang pangit ng tingin ninyo dahil pangit ang puso ninyo,” sagot niya lagi.
Si Elio, lumaking masipag at matalino. Hindi siya guwapo ayon sa pamantayan ng karamihan, pero ang puso niya ay higit pa sa anumang kagandahan.
20 TAON MAKALIPAS
Naging isang award-winning engineer si Elio. Siya ang pinakabata sa kumpanya, ngunit siya rin ang pinakanirerespeto dahil sa talino at kababaang-loob.
Isang araw, tinawag siya ng HR.
“Elio, may investors tayong makikipag-meeting. Gusto ka nilang personal na makausap dahil ikaw ang nagdisenyo ng project.”
Ngumiti siya. “Siyempre po, handa ako.”
Ngunit pagpasok niya sa meeting room, doon siya napatigil.
Nandoon ang mag-asawang hindi niya kilala… ngunit kilala siya ng tadhana.
Si Daniel at Lara.
Mas tanda na, mas seryoso ang mga mukha, pero sila iyon—ang magulang na tumalikod.
At doon nagsimula ang tensyon.
THE REUNION NOBODY EXPECTED
“Good afternoon,” bati ni Elio, propesyonal at magalang.
Ngunit nang tumingin si Lara sa kanya, nanlaki ang mga mata nito.
Namutla si Daniel.
Napahawak sila pareho sa dibdib na para bang may biglang sumakit.
“K-kamukha…” bulong ni Lara, nanginginig.
“H-hindi… imposible…” sagot ni Daniel.
Ngumiti si Elio, hindi na nagtataka. Matagal na niyang alam na ampon siya. Wala siyang galit, pero may mga tanong.
“Sir, Ma’am,” sabi niya habang tinuturo ang blueprint, “ito po ang project na kailangan ninyo.”
Pero hindi makinig ang dalawa. Nakatingin lang sila sa kanya—sa mukha, sa mata, sa bawat detalye na nagpapaalala ng sanggol na itinakwil nila.
“Elio…” mahinang sabi ni Lara, “ilang taon ka na?”
“Twenty,” sagot niya.
Napahagulhol ang babae.
“At ang… ang nagpalaki sa’yo? Sino?”
“Si Aling Rosa po. Ang midwife na nagligtas sa akin.”
Tumayo si Daniel, hawak ang ulo.
“Anak…” bulong niya.
Pero tumingin si Elio, diretso sa mata ng taong unang tumanggi sa kanya.
“Sir, may anak po ba kayo?” tanong niya.
Naluha si Lara.
“Dapat meron. Pero… nawala na… iniwan namin.”
Tahimik na huminga si Elio.
ANG KATOTOHANAN
Lumapit si Lara, nanginginig.
“Kung… kung pwede… gusto naming humingi ng tawad.”
Tumingin si Elio sa dalawang taong halos paluhod na sa harap niya.
“Pinatawad ko na po kayo,” sagot niya.
“Matagal na.”
Nagulat ang dalawa.
“Talaga?” tanong ni Daniel.
Ngumiti si Elio, mapait ngunit payapa.
“Opo. Dahil kung hindi ninyo ako iniwan… siguro hindi ako magiging ganito. Hindi ako magkakaroon ng mabuting inang tulad ni Aling Rosa. Hindi ako matututong magmahal nang walang kondisyon.”
Niyakap siya bigla ni Lara, humahagulgol.
Pero hindi gumanti si Elio.
At doon nila naramdaman ang pinakamasakit:
Hindi galit ang pumatay sa koneksyon nilang pamilya…
kundi ang katotohanang wala na silang lugar sa buhay ng anak na minsan nilang itinapon.
ANG PAGLAYA
Pag-uwi ni Elio, sinalubong siya ni Aling Rosa.
“Kumusta ang meeting, anak?”
Ngumiti si Elio, yumakap sa babaeng nagmahal sa kanya nang higit pa sa dugo.
“Ma, salamat dahil ikaw ang nanay ko.”
At para kay Elio…
Hindi dugo ang bumubuo ng pamilya—kundi ang pusong naniniwalang mahalaga ka.
