Hindi ko akalaing darating ako sa puntong ito—ang magpanggap na katulong sa mismong bahay ng babaeng papalit sa tunay kong ina.
Ako si Elena, 22 anyos, nag-aaral sa Maynila. Limang taon na akong lumalayo sa buhay ng tatay ko dahil hindi ko natanggap ang biglaang pagkawala ni Mama. At lalo pa akong nasaktan nang mabalitaan kong ikakasal si Papa sa isang babaeng hindi ko pa kilala—si Madame Victoria Aldevaro, isang kilalang mayamang socialite na paborito ng lipunan ngunit misteryo para sa lahat.
At para sa akin… isang panganib.
Ayoko siyang tanggapin.
Ayoko siyang tawaging “stepmom”.
Ayoko siyang maging bahagi ng pamilya namin.
Kaya nang imbitahan ako ni Papa na pansamantalang tumira sa mansyon para “mag-bonding” bago ang kasal, may naisip akong plano—isang plano para malaman ang tunay na pagkatao ni Victoria.
Nagpanggap akong bagong katulong, gamit ang ibang pangalan: Lena.
Walang nakaalam, maliban sa mayordoma na kaibigan ni Mama dati.
At doon ko nalaman ang katotohanan.
HARAPAN KONG NAIWASAN PERO DI MATATAKASAN
Isang gabi, nahuli ako ni Victoria habang inayos ko ang kurtina sa sala.
Hindi ko sinasadya—nadulas ako, nahulog ang flower vase, at agad siyang nagalit.
Pero hindi iyon normal na galit.
Hindi iyon sigaw ng taong napikon.
Sigaw iyon ng isang babaeng punô ng poot at paghahari-harian.
“Ano bang klaseng katulong ka?” sigaw niya, tinuro ako sa mukha.
“Wala kang kwenta! Hindi kita papayag na sisirain ang bahay ko!”
Kinabahan ako, ngunit hindi ako makapagsalita. Hindi ko gusto ang nakita ko. Hindi siya ang babaeng ipinapakita niya sa publiko.
Lumapit siya, halos ilang pulgada mula sa mukha ko.
“Makinig ka, batang hamak,” mariin niyang bulong. “Hindi ko kailanman hahayaan ang sinumang kumontra sa akin—pati ang anak ng fiancé ko.”
Nanlaki ang mga mata ko.
Alam niya.
Alam niyang ako si Elena.
Alam niyang anak ako ni Papa.
Pero hindi siya nagpapaalam.
Hindi niya sinabi kahit kay Papa.
Nagpigil ako ng luha.
Ayokong matakot.
Ayokong umatras.
“Ikaw ba ang dahilan kung bakit hindi niya makausap ang anak niya?” tanong ko, nanginginig ang boses.
Bigla siyang natawa. Malamig. Mapanlait.
“Kung alam mo lang, Lena…” sabi niya. “Matagal ko nang hawak ang desisyon ng tatay mo. At kapag kami na ang kasal, ako ang masusunod. Hindi ikaw.”
At doon napuno ang dibdib ko.
Hindi galit ang naramdaman ko,
hindi takot—
kundi pagkawala.
Kung ito ang ugali ng papalit kay Mama, paano pa mabubuo ang pamilya?
ANG TUNAY NA DAHILAN
Sa gitna ng pag-iiyak ko sa opisina ni Papa kinabukasan, pumasok si Victoria.
Handa ako.
Handa akong magsabi kay Papa ng lahat.
Pero bigla akong natahimik nang bumagsak ang tunog ng isang folder sa mesa.
Medical records.
Kay Papa.
“Ayos ka lang ba, Elena?” tanong ni Papa, halatang pagod at nanlalambot.
Hindi ako makasagot.
Victoria ang sumagot para sa kanya.
“May sakit ang tatay mo.”
Parang bumagsak ang buong mundo ko.
Agad kong hinawakan ang kamay ni Papa.
Cancer.
Dalawang taon na niyang tinitiis nang hindi sinasabi sa akin.
At tanging si Victoria ang nakakaalam.
Parang pinipisil ang puso ko.
Lumingon ako kay Victoria.
“Dahil ba dito kaya hindi niya ako nakikita?” tanong ko, halos hindi makabuo ng salita.
Umiling si Papa, umiiyak.
“Ayoko kang mag-alala, anak. Ayoko kang maabala sa pag-aaral mo. At si Victoria… siya ang tumulong sa akin sa lahat.”
Napatitig ako sa babaeng buong akala ko’y kaaway.
Pero ngayon, nakita ko sa mga mata niya ang pagkapagod, ang pag-aalala, at ang sakit na tinatago niya mula sa lahat.
Hindi niya ako nginitian.
Hindi siya humingi ng tawad.
Pero hindi ko kailangang marinig iyon—nakita ko na sa mga mata niya.
Hindi siya masama.
Hindi siya galit sa ’kin.
Natakot lang siya na baka agawin ko si Papa sa panahon na siya lang ang may alam sa sekreto nitong kinasasaktan.
At doon ko naramdaman ang hiya.
Hinusgahan ko siya agad.
Hindi ko nakita ang bigat na pasan niya.
ANG BAGONG SIMULA
Niyakap ko si Papa nang mahigpit.
Umiiyak kaming pareho.
Lumayo ako para harapin si Victoria.
Hindi ko alam kung paano magsisimula, pero sinubukan ko.
“Salamat…” bulong ko.
“Para sa pag-alaga kay Papa… sa paraang hindi ko nagawa.”
Napasinghap siya, nagulat.
At sa unang pagkakataon, hindi niya ako sinigawan.
Lumapit siya, marahang hinawakan ang balikat ko.
“Hindi kita papalitan bilang anak niya, Elena,” mahinang sabi niya.
“Natatakot lang ako… baka hindi mo ako tanggapin. Baka maging hadlang ako.”
Umiling ako, naiiyak.
“Ako ang humusga sa ’yo… at ako ang humihingi ng tawad.”
At doon, parang lumuwag ang buong bahay.
Dalawang babaeng parehong may takot sa puso—
pero handang magbago para sa iisang taong mahal nila.
EPILOGO
Lumipas ang buwan.
Unti-unting gumaling si Papa sa gamutan.
At habang pinapanood kong magtawanan sila ni Victoria habang nag-aalmusal… napangiti ako.
Hindi ko man nahanap ang isang stepmom…
nakahanap ako ng kasama sa laban,
isang tagapag-alaga ng pamilya,
isang babaeng di kailanman papalit kay Mama—pero handang tumayong haligi kasama namin.
Minsan pala, kailangan munang masaktan bago makita ang katotohanan.
At minsan, ang inakala mong panganib…
ay siya palang magiging bagong simula.
