Emotional Filipino Family Drama
Punô ang auditorium. May sigawan, palakpakan, at kilig na halakhak ng mga magulang habang umaakyat ang mga estudyanteng nagsipagtapos ng Mabuhay High School Class of 2024.
Pero sa gitna ng lahat, naroon si Althea, suot ang medalya ng Valedictorian. Dapat ay puno ng ngiti ang mukha niya.
Ngunit ngayong nasa harap na siya ng mikropono, nanginginig ang kamay niya.
Hindi dahil natatakot.
Hindi dahil kinakabahan.
Kundi dahil… wala ang taong dapat nandito para sa kanya.
Hawak niya ang dibdib niya, pilit pinapakalma ang sariling lumulubog ang dibdib.
“Good evening po sa inyong lahat…”
Ngiti siyang pinilit. Pero agad pumatak ang luha.
Parang nawindang ang buong audience. Ang valedictorian… umiiyak?
Napatingin ang principal, ang mga guro, at ang mga kaklase niya.
Bakit?
Huminga nang malalim si Althea. Tumingin sa harapan, kung saan may isang bakanteng upuan na nakalaan para sa “Parent/Guardian.”
Dapat nandoon ang tatay niya.
Pero hindi siya dumating.
ILANG ARAW BAGO ANG GRADUATION…
Ang tatay ni Althea na si Mang Dencio, isang mekaniko, ay matagal nang may iniindang ubo at pananakit ng dibdib. Kahit hirap, patuloy pa rin sa trabaho.
“Ayoko pong huminto, Thea,” sabi niya minsan.
“Kailangan ko pang ipunin ang pambayad sa form mo para sa kolehiyo.”
“Tay, ako na po bahala. May scholarship—”
“Hindi sapat ang scholarship para mabili ang pangarap mo.”
Ganito siya lagi.
Palaging inuuna si Althea.
Kahit siya ang nauubos.
Nang araw bago ang graduation, sinabi ng doktor na kailangan ni Mang Dencio ng pahinga at gamutan. Subalit pilit pa rin itong tumayo.
“Kahit masama ang pakiramdam ko, pupunta ako bukas. Hindi ko palalampasin ’yon.”
Ngunit kinabukasan…
hindi siya dumating.
At walang tawag.
Walang mensahe.
Walang balita.
BALIK SA GRADUATION CEREMONY…
Hawak ni Althea ang mikropono, pilit umiwas sa pagtulo ng sipon habang humahagulgol.
“Pasensya na po, hindi ko po ito kayang sabihin nang hindi umiiyak…”
Napatawa nang kaunti ang audience, pero puno ng awa.
“Ang medalya pong ito…” tinaas niya ang hawak na medal, “…hindi po talaga para sa akin.”
Huminga muli nang malalim.
“Para po ito sa tatay kong… na hindi ko po alam kung nasaan ngayon.”
May bulungan sa audience.
“Siya po ang dahilan kung bakit ako nag-aaral nang mabuti. Siya po ang dahilan kung bakit hindi ako sumuko, kahit mahirap ang buhay namin.”
Napatigil siya, bumaluktot ang labi.
“Pero ngayong araw… wala po siya rito.”
Sabay tulo ng sunod-sunod na luha.
Mula sa likod ng entablado, unti-unting lumabas ang principal, handang tulungan siya. Pero itinaas ni Althea ang kamay.
“Kaya ko po. Kailangan ko pong tapusin ’to.”
Tumayo siya nang diretso, kahit nanginginig.
“Tatayo po ako rito hindi bilang taong malakas… kundi bilang anak na mahal na mahal ang tatay niya.”
Pero bago pa niya ipagpatuloy—may marahang ingay sa gilid ng auditorium.
Pinto.
Dahan-dahang bumukas.
At may pumasok.
Isang lalaking payat, nakayuko, nanginginig ang tuhod, at halatang galing ospital. Suot ang lumang polo niyang may mantsa pa ng langis.
Si Mang Dencio.
Napatakip ang kamay ni Althea sa bibig niya, halos bumagsak sa sahig.
“Tay…”
Umiiyak na siya pero tumakbo pa rin pababa ng entablado, sinalubong ang lalaking halos hindi na makatayo.
Nagpalakpakan ang buong auditorium, hindi dahil sa medalya, hindi dahil sa speech—
kundi dahil sa pag-ibig ng isang ama na pinilit bumangon kahit mahina, para lang masaksihan ang tagumpay ng anak niya.
Hindi makahinga si Althea sa iyak nang tuluyang mayakap ang tatay niya.
“Anak… pasensya ka na…” bulong ni Mang Dencio.
“Hindi ako dapat nahuli. Hindi dapat…”
“Tay… salamat po at nandito kayo…”
“Hindi ko po kailangan ang medalya… kayo lang po.”
Madaling lumuhod sa sahig si Althea, niyakap ang amang halos mawalan ng balanse.
Niyakap siya ng principal, ng guro, at ng ilan sa kanyang kaklase.
Walang speech na mas makapangyarihan kaysa sa yakap na iyon.
At sa mikropono, kahit wala na siya sa entablado, narinig pa rin ang huling pabulong niyang mensahe:
“Tay… ito pong graduation ko… graduation n’yo rin.”
FINAL SCENE…
Pinaupo si Mang Dencio sa harapan. Inalalayan siya ng staff.
Si Althea, kahit basa ang mukha, muling bumalik sa entablado.
Naglakad siya nang may bagong lakas.
Inangat ang diploma at medalya.
“At para po ito… sa lahat ng magulang na nagsasakripisyo, kahit hindi nakikita ang hirap nila.”
Napaluha ang halos lahat ng nanood.
At doon, sa gitna ng sigawan,
si Althea ang pinaka-malaki ang ngiti.
Hindi dahil siya ang valedictorian—
kundi dahil kumpleto na ang mundo niya.
