Hindi makapaniwala si Elias habang pinapanood ang nobya niyang si Clara na naglalakad papunta sa altar. Kumakabog ang dibdib niya—hindi dahil sa saya, kundi dahil sa bigat ng sikreto niyang oras na niyang harapin.
Mahigpit niyang hawak ang sobreng puti.
At habang hinihintay niya si Clara sa altar, hindi niya namalayang dahan-dahang nalalaglag ang mga dolyar mula sa loob ng sobre.
Napatingin ang ilang bisita.
May kumunot ang noo.
May nagbulungan.
Pero ang mas mahalaga—
nakita ito ng nobya.
Huminto si Clara sa gitna ng aisle.
Tumigil ang musika.
Lahat ay napatingin kay Elias.
“Elias…” mahinang sabi ni Clara, nanginginig ang boses, “ano ’yan?”
Hindi agad nakasagot si Elias.
Hindi niya inaasahang darating sa ganitong oras ang multo ng nakaraan niya.
Ang Mahiwagang Sobre
Dalawang linggo bago ang kasal, nakatanggap si Elias ng sulat mula sa Amerika—mula sa taong matagal na niyang gustong kalimutan: si Margie, ang babaeng minsang minahal niya nang sobra, at ang babaeng muntik na niyang pakasalan… bago niya nakilala si Clara.
Ang sulat ay simple lang:
“Elias, kung ayaw mong guluhin ang kasal mo, ibalik mo ang perang inutang mo sa akin noon. $50,000. I want it before the ceremony.”
Isang sumpang bumalik pagkatapos niyang magbago, pagkatapos niyang mangarap ng maayos na buhay, pagkatapos niyang maniwala na deserve niya ang pag-ibig ni Clara.
Ayaw niya sanang magbayad.
Pero takot na takot siyang masira ang kasal nila.
Kaya gumawa siya ng paraan:
Nag-loan siya, nangutang sa kaibigan, nagbenta ng gamit.
Hindi para itago ang katotohanan.
Kundi dahil ayaw niyang isama ang nakaraan sa kinabukasan nila ni Clara.
Pero ngayon…
narito ang pera.
Bumagsak sa aisle.
At bumagsak ang puso ni Clara.
ANG PAGHARAP SA ALTAR
“Elias,” muli ni Clara, nangingilid ang luha, “kaninong pera ’yan? Bakit may dolyar ka sa mismong araw ng kasal natin?”
Maaring magsinungaling si Elias.
Maaring iwasan ang sagot.
Pero hindi iyon ang buhay na gusto niyang simulan kasama si Clara.
Huminga siya nang malalim.
“Clara… may utang akong iniwan noon. At pinababalik ng taong iyon bago tayo ikasal.”
“Kaninong utang?”
“Kay Margie.”
Nagsimulang mag-ingay ang buong venue.
May mga nagbulungan, may nagulat, may naniwalang may third party.
Pero hindi iyon ang masakit.
Ang masakit… ay ang pag-iyak ng nobya.
“Bakit hindi mo sinabi sa akin?” tanong ni Clara, halos hindi na maka-boses.
Lumapit si Elias, nakaluhod sa gitna ng aisle.
“Kasi… natakot ako. Natakot akong isipin mo na hindi ako deserving sa ’yo. Na hindi ako sapat. Clara, nagsimula akong muli dahil sa ’yo. At natakot ako na baka isang pagkakamali ko sa nakaraan… sirain ang kinabukasan natin.”
Hindi nakagalaw si Clara.
Hindi makapagsalita.
Ang mga bisita, tahimik lahat.
“Kaya mo ba akong tingnan,” tanong ni Elias, “bilang taong nagbago na? Hindi bilang lalaking nagkamali dati?”
PAGPUTOK NG KATOTOHANAN
Umiling si Clara habang tumutulo ang luha.
“Hindi kita ginustong maging perpekto, Elias. Ang gusto ko lang… totoo ka.”
Lumapit si Clara, dahan-dahan, hanggang sa nakatayo na siya sa harap niya.
“Elias,” sabi niya, “mas masakit sa akin na tinago mo… kaysa sa simpleng utang mo.”
Nanginginig ang kamay ni Elias habang hawak ang palad niya.
“Sorry, Clara. Hindi ko kailangan ang kasal na ito kung hindi mo ko mapapatawad. Pero kailangan kita. Kailangan kita bilang asawa, kaibigan… at katotohanan ko.”
Tahimik.
Hanggang sa marinig nilang pareho ang boses ng officiant:
“Ang tunay na pag-ibig ay hindi perpekto. Pero ang tunay na pag-ibig… totoo.”
Nag-angat ng tingin si Clara.
Nakita niya ang takot, pagsisisi, at pagmamahal sa mga mata ni Elias.
“Alam mo ba,” sabi ni Clara, “kung bakit kita minahal?”
“Bakit?”
“Dahil marunong kang lumaban para sa akin. Ngayon… lumaban ka para sa sarili mo. Itigil mo ang pagtakas sa nakaraan mo.”
Isinara ni Clara ang sobre, hinawakan ang kamay niya, at ibinulsa ito.
“At kung may dapat humarap sa taong iyon… ako na ang kasama mo.”
Nagulat si Elias.
“Sigurado ka?”
Tumango si Clara.
“Hindi kita pakakasalan para lang manuod sa buhay mo. Kasama ako rito. Kasama mo ako.”
ANG DESISYON
Niyakap ni Elias si Clara, mahigpit, puno ng luha.
Tumingin siya sa mga bisita.
“Hihingi ako ng paumanhin sa inyong lahat,” sabi niya. “Hindi ako perpektong lalaki. Pero ngayong araw… pinili akong mahalin ng babaeng ito kahit alam niya ang kahinaan ko. At kung papayag kayo…”
Humawak siya sa kamay ni Clara.
“Wala nang makakapigil sa kasal namin.”
Nagpalakpakan ang lahat.
Umiyak ang mga magulang.
Tumawa ang choir.
At sa huli—
Nagpatuloy ang kasal.
Hindi perpekto.
Hindi marangya.
Pero totoo.
At iyon ang pinakamahalaga.
