Emotional Filipino Family Drama
Mataas na sa alapaap ang flight PR 208 mula Tokyo papuntang Maynila. Tahimik ang gabi, malumanay ang ugong ng eroplano, at karamihan sa pasahero ay natutulog na.
Pero ang pinakatahimik na oras…
ang minsang pinakadelikado.
Sa upuan 14A, nakaupo si Rico, isang batang negosyante na mukhang pagod at stressed. Kanina pa siya inuubo, hinihingal, pero ayaw niyang magpatingin. “Jetlag lang,” sabi niya sa sarili.
Sa kabilang aisle naman, nakaupo si Mang Leo, retired volunteer nurse, 72 anyos. Tahimik nitong minamasdan ang binata.
“Anak, ayos ka lang ba?” tanong niya kanina.
“Opo, Lolo. Pasensya na po, medyo pagod lang.”
Ngumiti si Mang Leo ngunit hindi nawala ang pag-aalala sa mga mata niya.
Ilang oras ang lumipas…
Habang nagsisilbi ng tubig ang mga flight attendant, biglang nanginig ang kamay ni Rico. Tumaas ang kanyang dibdib, bumilis ang hinga—
Hanggang sa bumagsak siya sa pagitan ng aisles.
“Sir!? Sir!” sigaw ng attendant.
Nabulabog ang buong eroplano. Nagsitayuan ang mga tao.
May sumigaw: “My God, inaatake siya sa puso!”
Agad lumapit si Mang Leo. Nakaluhod siya at tiningnan ang pulso, nilagay ang tainga sa dibdib ni Rico.
“Mahina ang tibok!” boses niyang nanginginig.
“Kailangan niya ng CPR!”
Tumingin ang mga attendant sa isa’t isa, nanginginig din.
“Meron po bang doctor onboard?!” sigaw ng purser.
Walang sumagot.
Kaya si Mang Leo ang tumayo sa gitna ng eroplano, itinaas ang boses:
“Ako na. Nurse ako ng mahigit 40 years. Huwag kayong matakot.”
Umupo agad ang mga tao, nagbigay ng espasyo.
Lumuhod si Mang Leo sa sahig, puso ang tanging iniisip.
“Anak, lumaban ka ha…” bulong niya kay Rico habang sinisimulan ang compressions.
1… 2… 3… 4…
Sumasabay ang paghinga niya sa bawat pagtulak.
Sumasabay ang luha niya sa bawat segundo ng takot.
Lumapit ang flight attendant.
“Sir, kailangan ba natin mag-prepare for emergency landing?”
“Kapag hindi umubra ’to,” sagot ni Mang Leo, “baka hindi na niya kayanin.”
Pinanatiling steady ni Mang Leo ang kamay niya habang ang buong eroplano ay tahimik… halos walang gustong huminga.
Pagbabalik sa Nakaraan ni Mang Leo
Habang ginagawa ang compressions, biglang sumagi sa isipan niya ang anak niyang si Carlo.
Carlo, na namatay sa aksidente sampung taon na ang nakalipas.
Carlo, na hindi niya naisagip dahil huli siyang dumating.
Carlo, na pareho ang edad kay Rico.
At ngayon, habang hinihimay ng takot ang puso niya, naramdaman niyang parang isa pang pagkakataon ito.
Isang pagkakataong mabawi ang hindi niya nailigtas.
“Please, anak… gumising ka…” bulong niya ulit.
Ang Himala
Pagkalipas ng halos dalawang minuto, hingal na si Mang Leo. Nanginginig ang kamay niya.
“Sir… kayo po muna,” sabi ng attendant.
Umiling si Mang Leo.
“Ako ’to. Kakayanin ko.”
Nagpatuloy siya.
1… 2… 3…
Hingaaaaa…
Biglang sumigaw ang ilang pasahero.
“Huminga siya! Huminga siya!”
Napatigil si Mang Leo—pero napahawak sa dibdib niya nang maramdaman ang mahina pero buhay na tibok.
“Good job, Sir! Bumabalik ang pulso!” sigaw ng purser.
Umiyak ang ilan. Napaluhod ang iba sa pasasalamat.
Nakangiti si Mang Leo pero ramdam niya ang pagod. Napaupo siya sa sahig habang nilalagay ng crew ang oxygen kay Rico.
Pagdating sa Pilipinas
Paglapag ng eroplano, sinalubong agad ng medical team si Rico. Isinakay siya sa stretcher.
Ngunit bago siya ilabas, muli niyang hinanap ang matandang sumagip sa kanya.
“Sir… salamat po… kung hindi dahil sa inyo…” mahina niyang sabi habang nakahiga.
Hinawakan ni Mang Leo ang kamay niya.
“Lumaban ka kasi, anak. ’Yan ang importante.”
Nang umalis ang medical team, lumapit ang purser kay Mang Leo at niyakap siya nang mahigpit.
“Sir, salamat. Kung wala kayo… hindi ko alam…”
Ngumiti si Mang Leo.
“Huwag niyo ko pasalamatan. Ginawa ko lang ang tungkulin ko bilang tao.”
Pero totoo ang iniisip niya:
May pagkakataon palang pinagbigyan ako ng langit… kahit matagal ko nang dinadala ang bigat ng nakaraan.
Ilang Araw ang Lumipas
Kumatok sa bahay ni Mang Leo ang isang binatang naka–business suit.
Si Rico, nakangiti, may dala pang groceries at prutas.
“Sir Leo… pwede po ba akong pumasok?”
Pinapasok niya si Rico, at doon nagpasalamat ang binata nang buong puso.
“Sir… nag-usap na kami ng pamilya ko. Gusto ka naming alagaan at suportahan. Gusto kitang maging… pangalawang tatay.”
Napaluha si Mang Leo. Hindi niya inaasahang ang binatang nasagip niya ay magiging bahagi ng buhay niya.
Niyakap sila ng pagkakataon sa paraang hindi nila inaasahan.
Mula noon, tuwing Pasko, kaarawan, at kahit ordinaryong araw, magkasama sila.
At sa puso ni Mang Leo…
Nabuo ang isang puwang na matagal nang wasak.
At sa puso ni Rico…
Nadagdag ang isang amang hindi niya kadugo, pero higit pa sa dugo ang pagmamahal.
