Sa gitna ng magarbong liwanag ng isang malaking mall, may isang matandang lalaking nakaupo sa malamig na sahig—guhit-guhit ang mukha, mahaba ang balbas, at halos butas-butas ang suot. Ang pangalan niya ay Mang Dencio, ngunit sa mall, ang tawag sa kanya ng mga tao ay:
“’Yung matandang pulubi na laging nando’n.”
Araw-araw, dumadaan ang mga tao sa harapan niya…
Araw-araw, walang nakakakita ng tunay na kwento niya.
Hanggang sa isang araw—isang batang babae na hindi niya kilala, pero tila sobra siyang kilala ng puso nito, ang lumapit.
ANG BATA NA TUMIGIL SA PAGLAKAD
Hindi bababa sa mga sampung taong gulang si Julia, naka-summer dress at may bitbit na school bag. Habang naglalakad kasama ang ina niya, napatingin siya kay Mang Dencio.
May kakaiba sa mga mata ng matanda.
Hindi gutom.
Hindi galit.
Hindi pagod.
Kundi malalim na lungkot—parang may hinahanap.
Huminto si Julia.
“Mama… teka lang.”
“Julia, wag kang lalapit! Marumi ’yan,” mabilis na saway ng ina.
Pero hindi siya nakinig.
Lumuhod siya at ngumiti kay Mang Dencio.
“Lolo… okay lang po ba kayo?”
Para bang may ilaw na bumukas sa mapurol na mata ng matanda. Unti-unti niyang tinaas ang tingin.
“A–anak…” bulong ni Mang Dencio, nanginginig ang labi.
Nagulat si Julia.
“Lolo, hindi po ako anak ni—”
Pero bago pa siya makasagot, mahigpit nang hawak ni Mang Dencio ang kamay niya.
May mga tao nang nakatingin.
May nagtatawanan.
May nagvi-video na naman gamit ang cellphone.
Pero wala siyang pakialam.
“Lolo, gusto n’yo po ba ng tubig?” tanong niya muli.
Tumulo ang luha ni Mang Dencio.
“Pasensya ka na… akala ko kasi—”
Natigilan siya at napayuko.
“Ang tagal ko nang nagahanap sa anak ko.”
ANG KUWENTO NI MANG DENCIO
Dumating ang security guard, halatang maiinit ang ulo.
“Miss, wag mo nang istorbohin ’yan. Kilala namin ’yan, lagi lang naliligaw dito.”
Pero nagsalita si Julia nang matapang.
“Hindi po siya istorbo. Tao po siya.”
Napahinto ang guard.
Tinapik ni Julia ang kamay ni Mang Dencio.
“Lolo… anong pangalan ng anak n’yo?”
“Althea…” sagot niya, mahinang-mahina. “Maganda siya… mabait… pero matagal ko nang hindi nakita.”
Lumambot ang puso ni Julia.
“Lolo… baka po hinahanap ka rin niya.”
Umiling ang matanda.
“Hindi na… pinalayas niya ako noon. Dahil nagkamali ako. Sinisi niya akong dahilan ng pagkamatay ng asawa ko… ng nanay niya.”
May humigop ng hangin sa likod—ang ina ni Julia. Isang halong pagkagulat at awa ang dumaan sa kanyang mukha.
“Julia,” sabi ng ina, “tara na.”
Pero hindi gumalaw ang bata.
“Ma… baka po kailangan niya ng tulong.”
ANG PAGREREKORD NG MGA DAMDAMIN
Dahil sa dami ng taong nakapaligid, napansin ng mga staff ng mall ang eksena at lumapit sila. Pero bago pa sila makialam, may lumabas na babaeng naka-business attire mula sa kabilang shop.
Napatigil ang mga tao.
Napatigil si Mang Dencio.
Napatigil si Julia.
Kilala ng lahat ang babaeng iyon.
Si Ms. Althea Reyes, may-ari ng kalahati ng mall tenants.
Pero ang hindi nila alam—
siya ang anak ni Mang Dencio.
“Papa?” bulalas ni Althea, gulat na gulat, nanginginig.
Nag-angat ng tingin si Mang Dencio.
Parang sinaksak ang puso niya nang makita ang anak.
“A–Althea…”
Napasubsob siya sa pag-iyak.
“Anak… pasensya ka na. Pasensya na sa lahat.”
Tumulo ang luha sa mata ni Althea.
Lumapit siya. Dahan-dahan.
Para bang natatakot siyang mawala uli ang ama niya kapag masyadong mabilis ang galaw.
“Papa… bakit kayo nandito? Akala ko… ayaw mo na sa ’kin.”
Umiling ang matanda, nanginginig ang boses.
“Hinanap kita araw-araw… pero hindi ko alam paano haharapin ang galit mo. Kaya dito… dito ako natutong mabuhay.”
“Papa…”
Napahawak si Althea sa bibig niya.
“Hindi ako galit. Nasaktan lang ako. Pero hindi kita kinakalimutan.”
Naluha si Julia habang pinapanood silang dalawa.
Ang nanay niya, tahimik na rin at halatang apektado.
Lumapit si Julia at iniabot ang kamay niya kay Althea.
“Tita… kanina po akala niya anak ako. Pero alam ko po, kayo po ’yung hinahanap niya.”
Hindi nakapagsalita si Althea.
Hinawakan niya ang kamay ni Julia.
At sabay nilang inalalayan ang matanda.
PAG-ALALAY PABALIK SA PAMILYA
Dinala nila si Mang Dencio sa loob ng shop, pinaupo, binigyan ng pagkain at tubig. Tumigil ang mga tao sa panonood, pero dahil sa nangyari, may ilan ang naluhang kasama nila.
“Pa,” sabi ni Althea, “uuwi na tayo. Hindi na kita papabayaan.”
Nag-angat si Mang Dencio ng tingin, punong-puno ng pag-asa.
“Pwede ba ’yon, anak? Kahit ganito na ako?”
“Papa…” ngumiti si Althea habang humahagulgol, “matagal kitang hinintay. Matagal na panahon ko nang gustong sabihin sa ’yo na… patawad.”
Niyakap niya ang ama.
Mahigpit.
Totoo.
Pagyakap na hindi na mauulit ang dating pagkakahiwalay.
Nakangiti si Julia sa gilid, pinapanood ang muling pagkabuo ng isang pamilyang halos nawalan ng pag-asa.
“Ma,” bulong ni Julia, “buti na lang po tumigil tayo.”
Ngumiti ang ina at yumakap sa anak.
“Oo anak… buti na lang tumigil ka.”
At doon, sa gitna ng mall na puno ng mga taong mabilis ang lakad at mabilis maghusga, may isang pamilya ang muling nabuo—dahil lang may isang batang nakitang hindi pulubi ang nasa sahig…
Kundi isang ama.
