Maliwanag ang chandeliers, mabango ang bulaklak sa altar, at masaya ang buong reception hall—ngunit sa gitna ng kagandahang iyon, tatlong taong halos hindi makahinga sa tensyon ang nakatayo.
Si Isabella, ang bride—maganda, elegante, pero naglalagablab ang galit sa mata.
Si Clarisse, nakasuot ng navy blue gown—seryoso, tahimik, tila puno ng bigat ang dibdib.
At si Daniel, ang groom—nakakunot ang noo, balisa, pilit panatilihin ang composure.
At sa harap ng lahat ng bisita, doon sumabog ang tanong na matagal dapat nanahimik:
“Daniel… bakit nandito ang EX mo sa mismong wedding natin?”
Napatigil ang buong hall.
Umikot ang mga mata sa nakatayong babae sa gitna—si Clarisse. Tahimik, hindi umiiyak, pero halatang may sugat na hindi halata sa labas.
Si Daniel, hindi makasagot.
At si Clarisse… mas pinili pa ring tumingin sa sahig kaysa makipagsagutan sa bride.
ILANG ORAS KANINA…
Naglalakad si Clarisse palabas ng simbahan. Hindi siya dapat naroon, pero may tumawag sa kanya kaninang umaga—ang mismong ina ni Daniel.
“Anak… kailangan ka niya,” pakiusap ng Ginang.
“Pero Tita… ikakasal na po siya,” sagot ni Clarisse habang umiiyak, pinipiling kalimutan ang lalaking minahal niya ng limang taon.
“Hindi mo alam ang lahat, Clarisse. At hindi ko kayang dalhin mag-isa ang sikreto. Daniel never stopped loving you… pero hindi kayo pwede noon dahil—”
“Please, ’wag na po,” putol niya.
“Galit na po sa akin ang anak ninyo.”
Pero kahit lumakad siya palayo, may humabol na maliit na boses sa loob niya:
“Daniel… kailangan kita.”
At iyon ang dahilan bakit siya naroon ngayong gabi. Hindi sinadya. Hindi para manggulo.
Kundi para ibalik ang singsing na dapat niyang ibinalik noon pa.
Ang singsing na bigay ni Daniel bago sila naghiwalay.
Ang singsing na hindi niya kayang ibalik dahil mas nasaktan siya.
Pero hindi niya inasahang makikita siya ni Isabella mismo.
SA KASAL…
“Magsalita ka, Daniel!” halos isigaw ni Isabella, nakaturo kay Clarisse.
“Bakit nandito ang babaeng ’yan?!”
Nag-ring sa tenga ni Clarisse ang bawat salitang iyon—dakila ang galit, halos punitin ang puso niya.
“Hindi ko siya inimbit—” simula ni Daniel.
“Pero nandito siya!” sigaw muli ni Isabella.
“At may hawak siyang singsing!”
Pinakita ni Isabella sa lahat ang singsing na nahulog mula sa kamay ni Clarisse.
Singsing na parang apoy na muling nagpapaalala ng nakaraan.
Lumingon ang mga tao.
May bulungan.
May mga matang mapanghusga.
At si Clarisse?
Gusto niyang lumubog. Gusto niyang mawala.
Hinawakan niya ang palad niya. Lumapit siya ng bahagya.
“Isabella… pasensya na. Wala akong balak guluhin ang kasal ninyo. Dinala ko lang ang singsing na dapat matagal ko nang ibinalik. Hindi ko alam na—”
“Ano?! Hindi mo alam na kasal ng ex mo ang dinadaluhan mo?!” sabat ni Isabella, puno ng sarcasm.
Nanahimik si Clarisse. Wala siyang lakas makipagsagutan.
Pero si Daniel, hindi na nakatiis.
“Isabella, hindi mo naiintindihan—”
“Ano ang hindi ko naiintindihan?! Na may EX ka sa wedding natin?! Na hindi mo sinabi sa akin?!”
Umikot muli ang tingin ng lahat.
Si Daniel huminga nang malalim.
“Dahil… dahil hindi lang basta ex si Clarisse…”
Tumaas ang kilay ng bride, halos sumabog sa galit.
“Ano? Sabihin mo, Daniel.”
Tumingin si Daniel kay Clarisse, puno ng pag-aalala.
At sa unang pagkakataon, nanginig ang boses nito.
“Clarisse saved my life.”
Nagkatinginan ang lahat.
“Tatlong taon akong may sakit. Hindi ko sinabi kahit kanino. Clarisse knew. She took care of me. She stayed. But when she found out na gumagaling na ako… umalis siya. Ayaw niyang maging dahilan ng bigat sa buhay ko.”
Nanlaki ang mata ni Isabella.
“Hindi ko sinabi kasi ayaw kong maikumpara mo ang sarili mo sa kanya.”
Ngunit sumabog na ang luha sa mata ni Isabella.
“So… mahal mo pa rin siya?”
Tahimik si Daniel.
Hindi siya sumagot—pero sapat na ang katahimikan.
Biglang lumapit si Clarisse at humarang.
“Isabella, hindi mo siya kailangang tanungin niyan. Dahil ako… kaya ako narito… ay para magpaalam.”
Huminga siya nang malalim.
Mas matatag kaysa kanina.
“Mahal ko si Daniel. Oo. Pero hindi ko siya pipiliin… kung ikaw ang pinili niya.”
Tumingin siya kay Daniel.
“Daniel, ibinigay mo sa akin ang isang alaalang hindi ko malilimutan. Pero hindi mo na ako kailangan. Magaling ka na. Masaya ka na. At ikaw, Isabella…” tumingin siya sa bride.
“Mas mahal ka niya kaysa sa kahit sino.”
Nang marinig iyon, bumigay ang galit ni Isabella at napalitan ng luha.
“Bakit… bakit mo ginagawa ’to?” tanong ng bride.
“Dahil ayokong maging dahilan ng pagkawasak ninyong dalawa,” sagot ni Clarisse, habang pilit ngumiti.
“Ang tunay na pagmamahal… hindi sumisira. Nagpapalaya.”
At sa huling pagkakataon, tumingin siya kay Daniel.
“Salamat… sa lahat.”
Saka siya lumakad palabas.
Tahimik ang buong hall habang umaalis ang babaeng minsang minahal ng groom.
At sa unang pagkakataon, humawak si Daniel sa kamay ni Isabella.
“Sana patawarin mo ako… sa lahat ng hindi ko nasabi.”
At sa wakas, niyakap siya ni Isabella.
“Daniel… mahal kita. At hindi ko hahayaang ang nakaraan ang sumira ng kinabukasan natin.”
At doon nagsimulang bumalik ang saya sa gabing dapat ay puno ng ligaya.
Dahil ang pag-ibig na handang magparaya…
ay siyang pag-ibig na tunay na dakila.
