𝗔𝗡𝗚 𝗤𝗨𝗘𝗦𝗧𝗜𝗢𝗡 𝗡𝗔 𝗛𝗔𝗡𝗚𝗚𝗔𝗡𝗚 𝗡𝗚𝗔𝗬𝗢𝗡 𝗔𝗬 𝗪𝗔𝗟𝗔 𝗣𝗔 𝗥𝗜𝗡𝗚 𝗦𝗔𝗚𝗢𝗧 — “𝗣𝗔𝗧𝗔𝗪𝗔𝗗 𝗣𝗔 𝗕𝗔 𝗔𝗡𝗚 𝗣𝗜𝗣𝗜𝗟𝗜𝗜𝗡 𝗠𝗢 𝗞𝗔𝗣𝗔𝗚 𝗪𝗔𝗦𝗔𝗞 𝗡𝗔 𝗬𝗨𝗡𝗚 𝗧𝗜𝗪𝗔𝗟𝗔?”

𝗔𝗡𝗚 𝗤𝗨𝗘𝗦𝗧𝗜𝗢𝗡 𝗡𝗔 𝗛𝗔𝗡𝗚𝗚𝗔𝗡𝗚 𝗡𝗚𝗔𝗬𝗢𝗡 𝗔𝗬 𝗪𝗔𝗟𝗔 𝗣𝗔 𝗥𝗜𝗡𝗚 𝗦𝗔𝗚𝗢𝗧 — “𝗣𝗔𝗧𝗔𝗪𝗔𝗗 𝗣𝗔 𝗕𝗔 𝗔𝗡𝗚 𝗣𝗜𝗣𝗜𝗟𝗜𝗜𝗡 𝗠𝗢 𝗞𝗔𝗣𝗔𝗚 𝗪𝗔𝗦𝗔𝗞 𝗡𝗔 𝗬𝗨𝗡𝗚 𝗧𝗜𝗪𝗔𝗟𝗔?”

Ako si Luna, 27. Nakaupo ako sa gilid ng kama sa hotel room na ito—dressed in white nightwear na sana’y magsisimbolo ng bagong simula. Pero ngayon… nagsisimbolo lang ng bigong pangarap.

Sa likod ko si Marco, ang asawa kong mahal ko nang higit sa buhay ko. Nakaluhod siya, mahina ang tapik sa balikat ko, pilit akong inaamo. Pero ang kamay niyang iyon… dati’y nagbibigay ng lakas. Ngayon, nagpapaalala ng sakit.

Makikita sa kama ang mga rose petals na maingat niyang inihanda para sa wedding night namin—pero sa gilid nito, may wheelchair. Paalala ng aksidenteng sumira sa plano naming mag-asawa.

Tatlong araw bago ang kasal namin, papunta si Marco sa probinsya para sunduin ang Mama ko. Sinabi pa niya:

“Gusto kong ako ang maging escort ng magiging biyenan ko sa altar.”

Tumawa ako noon. Sobrang saya ko. Buong buhay ko, pangarap kong magkaroon ng lalaking gano’n kabuti.

Pero bigla akong tinawagan ng pulis.
Car accident.
Si Marco—nakabangga ng lasing na driver.

Buti na lang, hindi niya ikinamatay. Pero hindi siya nakalakad pag-uwi sa ospital.

Nang dalhin siya sa wheelchair, magkahawak kamay pa kami. Sabi niya:

“Hindi ito pipigil sa kasal natin. Hindi ako mawawala sa tabi mo.”

At totoo, tumayo pa rin kami sa harap ng altar. Pero sa likod ng pinakamagandang ngiti ko—may kaba akong pilit tinatago.

Pagpasok namin sa hotel room, nakita ko ang dami niyang inihanda—candles, music, flowers, lahat.

Ngunit imbes na saya… katahimikan ang namayani.

Umupo ako sa kama, hawak ang wedding ring ko.
Si Marco, pilit tinatayo ang sarili gamit ang isang crutch.

“Ako na,” sabi ko agad. “Ako na ang gagalaw… ako ang mag-aasikaso sa’yo…”

Ngumiti siya, pero may lungkot sa mata.

“Luna… hindi ko kayang hindi maging karapat-dapat sa’yo.”

Hinawakan niya ang kamay ko.

“Ayos lang ako,” mahina kong sabi. “Ang mahalaga… kasama pa rin kita.”

Ngunit parang may pader sa pagitan namin.

Hindi na kami parehong tao noon.
May pilay na ang pag-asa.
May punit na ang pag-ibig.

“Luna…” basag ang boses niya, “takot ka ba sa akin ngayon?”

Iniling ko ang ulo ko… pero tumulo ang luha ko.

“Hindi sa’yo…” sagot ko. “Takot ako sa kinabukasan.”

Dati, si Marco ang hero ko.
Ang lalaking kayang tumakbo papunta sa akin kahit gabi.
Ang lalaking kayang sumalo sa’kin kapag natumba ako.

Pero ngayon…
Ako ang kailangang sumalo sa kanya habang ako rin ay nanghihina.

“Ayoko akong maging pabigat,” sabi niya, umiwas ng tingin.
“Ayoko akong mahalin mo dahil naaawa ka.”

Napakagat ako sa labi.

“Mahal kita, Marco. Hindi magbabago ‘yon.”

Ngunit hindi ko masabi ang mga tinatago kong tanong sa puso ko:

“Kaya ko ba talagang maging matatag para sa ating dalawa?”
“Kaya ko bang mabuhay sa mundong may buhay na nakadepende sa akin?”
“Ito pa rin ba ang kinabukasang pinangarap ko?”

At naramdaman niyang may takot pa rin sa yakap ko.

Umupo siya sa tabi ko.

“Luna… sige. Sabihin mo lahat. Huwag kang matakot. Hindi ako galit.”

Napatitig ako sa kanya.

“Marco… pinangarap kita buong buhay ko. Ang magkapamilya tayo. Ang magtayo ng bahay. Ang tumakbo tayo sa ulan. Ang sumayaw tayo kahit wala sa tono.”

Huminga ako nang malalim.

“Pero paano kung hindi ka na makatayo para isayaw ako?”
“Paano kung hindi ka na makahabol sa mga pangarap natin?”
“Paano kung… masaktan ka habang ako ang may kasalanan?”

Bumuntong-hininga siya at pinunasan ang luha ko.

“Luna… ang pag-ibig natin, hindi nakukuha ng binti ko. Hindi nawala sa aksidente.”

Pero marahil, bagay na mas malalim ang natamaan ng aksidente—
ang tiwala at tapang namin sa isa’t isa.

Tahimik kami. Hanggang sabihin ko:

“Marco… gusto kitang alagaan. Pero… pwede mo ba akong alagaan habang nakaupo?”

Tumingin siya sa akin, kumikirot ang puso.

“Pwede,” sagot niya. “Pwede kitang mahalin kahit na nandito lang ako.”

Humawak siya sa mga pisngi ko.

“Pero Luna… pwede mo rin ba akong mahalin kahit na hindi na ako ang hiniling mong makasama?”

Hindi ko napigilan—niyakap ko siya, halos masakal sa higpit.

“Hindi ko hiningi ang perpektong asawa…” bulong ko.
“Ikaw ang hiningi ko.”

Umiyak siya. Umiyak ako.

At sa luha naming dalawa—
doon namin muling nahanap ang tunay na pangako:

Mahal kita, kahit masakit.
Mahal kita, kahit mahirap.
Mahal kita… kahit may pilay ang bukas.

Hindi pa kami handa maging masaya.
Pero handa na kaming maghilom… magkasama.

At sa mundong ito… minsan, ‘yon na ang totoong happily ever after.