HABANG HINIHILA NG BIYENAN KO ANG UPUAN SA LIKOD KO SA FAMILY DINNER—NAHULOG AKO, BUNTIS NG 5 MONTHS… AT ANG SIGAWAN NA SUMABOG PAGKATAPOS SA LOOB NG KWARTO ANG NAGBAGO NG BUHAY NG PAMILYA
Ako si Mira, 27.
Buntis ako ng limang buwan —
unang anak namin ni Caleb,
ang lalaking pinakamamahal ko.
Pero isang katotohanan ang hindi alam ng lahat:
Hindi ako gusto ng pamilya niya.
Lalo na ng nanay niya — si Mrs. Luisa Santos.
Para sa kanya,
hindi ako bagay kay Caleb.
Hindi ako sapat.
Hindi ako kasing-yaman nila.
At ang pinakamasakit —
lagi niyang sinasabi:
“Baka ginagamit mo lang ang anak ko.”
Pero sa kabila ng lahat,
nagpumilit akong maging mabait.
Dumalo sa mga dinner.
Ngumiti kahit masakit.
Hanggang sa gabing iyon.
Gabing hindi ko inaasahang
magiging pinakamadilim na gabi ng buhay ko.
ANG PAMILYANG HANDANG MANGHUSGA — AT ANG DINNER NA NAGDALA NG DUGO AT SAKIT
Nasa malaking dining hall kami sa bahay nila.
Mahabang mesa.
Magagarang pinggan.
Hangin ng kayabangan.
Habang nag-uusap ang pamilya ni Caleb,
lagi akong sinisingit ng biyenan ko:
“Huwag kang kumain ng marami, Mira.
Remember, buntis ka — at baka lalong tumaba yang mukha mo.”
“Caleb, dapat nag-isip ka muna bago nagpakabuntis ng babae.”
“Tsk.
Talagang ibang klase ang mahirap — mabilis maakit sa pera.”
Tahimik lang ako.
Ayokong gawin itong gulo.
Pero halata kay Caleb ang galit.
“Mom, enough.”
Pero hindi tumigil ang biyenan ko.
Hanggang sa tumayo ako para kunin ang tubig.
At dito nagsimula ang impyerno.
ANG SANDALING HINILA NIYA ANG KURSI KO — AT ANG PAGBAGSAK KO
Habang papaupo ako,
bigla niyang HINILA ANG UPUAN sa likod ko.
Isang iglap.
Wala akong nasalo.
At…
BUMAGSAK AKO SA MARAMING BATO NG FLOOR.
Malakas.
Mabigat.
Diretso sa likod.
Sumigaw ako.
“AHHHH!
ARAY—CAL—CALeb…!”
Ang sakit.
Ang tiyan ko.
Pakiramdam ko dumudugo ang loob ko.
Tumayo si Caleb, takot na takot.
“MIRA!
MOM, ANO BA ‘YAN!?”
Pero ang sagot ng biyenan ko?
“Huwag mo akong sigawan!
Nagbibiro lang ako!
Exaggerated naman ‘yang babae mo!”
Pero hindi iyon biro.
Hindi iyon simpleng pagkadapa.
Ramdam ko —
may nangyaring masama sa baby namin.
ANG PAGHAHARI NG TAKOT SA BUONG PAMILYA
Hindi ako makatayo.
Namamanhid ang paa.
Nanginginig ang tiyan ko.
Sumigaw ako, umiiyak:
“Caleb…
may… may lumalabas…”
Nabahala ang lahat.
Pati ang yaya.
Pati ang kapatid ni Caleb.
Nakasalampak ako sa sahig, nakahawak sa tiyan.
At doon…
doon nagsimula ang pagputok ng tunay na gulo.
Caleb — galit na galit —
hinarap ang nanay niya.
“MOM, ANONG GINAWA MO!?
NABUNTIS KO ANG ASAWA KO, HINDI KA!
WALA KANG KARAPATAN NASAKTAN SIYA!”
Pero lalong sumagot ang biyenan ko:
“Hindi ko siya sinaktan!
Ang oa ninyo!
At kung may mangyari diyan—kasalanan niya na mababa ang katawan niya!”
At doon…
doon na ako nawalan ng malay.
ANG PAGISING KO SA KWARTO — AT ANG SIGAW NA NAGPAHINTO SA BUONG BAHAY
Pagmulat ko ng mata,
nasa guest room ako.
May nurse.
May dugo sa kama.
May oxygen.
At nakita ko si Caleb,
hawak ang kamay ko,
puno ng luha ang mukha.
“Love… thank God gising ka…”
“Ang baby…?”
nanginginig kong tanong.
Hindi siya makaimik.
At iyon ang pinakamabigat na katahimikan ng buhay ko.
Hanggang sa biglang bumukas ang pinto.
NARINIG KO ANG SIGAW NG BIYENAN KO SA LABAS:
“Hindi ko kasalanan ‘yon!
Siya ang mababa ang katawan!
She shouldn’t be in this family anyway!”
At kasunod nun —
ang sigaw ni Caleb na halos ikabingi ng lahat.
ANG LINYANG BINITIWAN NI CALEB NA NAGPAGUHO SA PAMILYA NILA
“MOM, YOU ALMOST KILLED MY CHILD!
AT NGAYONG ARAW NA ITO…
HINDI NA KITA NANAY!”
Tahimik.
Walang umimik.
Isang iglap lang,
para kaming nasa libing ng relasyon nila.
Umiiyak ang tatay ni Caleb,
nanginginig ang mga kapatid niya.
At ako?
Nakahiga sa kama…
hawak ang tiyan…
hinahaplos ang kawalan.
At sinabi ni Caleb ang pinaka-matindi:
“PASOK KAYO, SECURITY.
PAPALABASIN SIYA NG BAHAY KO.”
Lahat ng staff napatigil.
Ang biyenan ko?
Nanigas.
“C-Caleb… anak—”
“I’M NOT YOUR SON TONIGHT.”
At kinailangan siyang ilabas.
Walang pakiusap.
Walang kapatawaran.
Walang tingin ng anak.
EPILOGO: ANG HAPDI AT ANG PAGBANGON
Nawalan kami ng baby.
Masakit.
Hindi ko kayang ilarawan ang pag-iyak ko gabi-gabi.
Pero isang bagay ang hindi ko makalimutan:
Caleb —
hindi niya ako iniwan kahit sandali.
Siya ang nagdala sa akin sa therapy.
Siya ang naghawak ng kamay ko habang umiiyak ako.
At isang gabi, sinabi niya:
“Mira…
hindi ikaw ang mali.
Hindi katawan mo ang may kasalanan.
Tao ang nagpabagsak sa’yo.
Tao din ang magpapabangon sa’yo —
ako ‘yon.”
At ngayon,
buntis ulit ako —
pero mas ligtas, mas mahal, mas respetado.
At ang pamilyang iyon?
Hindi ko na kailanman binalikan.
