“ANG BABAENG HUMINGI NG EXPIRED NA CAKE”

Emotional Filipino Family Story

Ako si Liza, isang ina. Hindi ko man pangarap maging mahirap, pero ito ang kinahantungan ng buhay ko matapos magkasakit at mawala ang trabaho ko. Sa tuwing gigising ako, iisang pangarap ang dala ng puso ko:

Makakain ang anak ko kahit isang beses sa isang araw.

Ang anak kong si Ella, anim na taong gulang, payat, tahimik, at mas masigla pa dapat kaysa sa tunay niyang kalagayan. Natututo na siyang magtiis ng gutom. Natututo siyang ngumiti kahit nasasaktan.

Yun ang pinakamasakit para sa isang ina.

Isang gabi, hindi kami kumain. Pinilit kong ilihis ang atensyon ni Ella—kinuha ko ang kamay niya at inawit ang paborito niyang lullaby.

“Ma, okay lang po ako,” bulong niya habang nakapatong sa tiyan niya ang kamay.
“Hindi ako gutom…”

Pero narinig ko ang pag-ikot ng sikmura niya.
At doon ako napaluha ng palihim.

Kinabukasan, lumakad kami papunta sa bayan. Wala akong pera. Wala kaming nakain. Pero nagdasal ako habang naglalakad:

“Diyos ko… kahit tira-tira lang po para sa anak ko…”

Pagdaan namin sa isang malinis at mamahaling cake shop, nakikita ko ang iba’t ibang klaseng tinapay… cookies… cake na hindi namin kayang bilhin kahit kailan.

Pero napansin ko ang oras—closing time na.

Nabuo ang lakas ng loob ko.

Lumapit ako sa glass counter dala ang buong hiya at pagmamakaawa.

“Ate… kuya… pwede po bang makahingi ng expired na cake? Para lang po sa anak ko…”

Umiling ang lalaki sa suit na nakatayo sa tabi ng counter. Siya ang manager.

“Bawal bigay ng expired na pagkain, baka idemanda n’yo kami,” malamig niyang sabi.

Tumingin ako kay Ella. Nakayakap siya sa akin, halos matumba sa gutom.

“Sir… pakiusap lang…” nanginginig kong pakiusap.
“Hindi niya po ito ikamamatay… pero ang gutom niya, baka…”

Huminga nang malalim ang manager. Tumingin siya kay Ella. Tumaas ang kilay niya.

“Ate, may ibang charity. Huwag dito. Hindi kami namimigay ng basura.”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.

“Basura na pala ang hiling ko…”
Sabi ko sa isip, hindi ko masabi nang malakas.

Napayuko ako sa hiya.
Hahawak na sana ako sa kamay ni Ella para umalis…

Pero may ibang boses na nagsalita.

“Mam… pwede ko po ba kausapin si Sir saglit?”

Ang babaeng tindera—nakangiti, pero kitang kita sa mata ang pagkabagabag. Kinaladkad niya ang manager papunta sa likod ng shop. May narinig akong pabulong na argumento.

“Minsan lang tayo makatulong!”
“Rules are rules!”
“Pero bata ang nagugutom!”

Tumahimik ako. Tahimik din si Ella—pero ang mata niya puno ng pag-asa.

Pagbalik nila, kita ko sa mukha ng manager ang galit. Pero may dalang isang malaking kahon ang tindera. Hindi “expired.” Hindi “tira.”
Mga bagong cake iyon.

Bigla akong napaatras.

“Ay hindi po… hindi ko po kaya bayaran ‘yan…”

Ngumiti ang tindera.

“Huwag kayong mag-alala, Ma’am. Kami po ang bahala.”

Ngunit may pabulong siyang sinabi:

“Salamat po dahil nagpapaalala kayo na mas mahalaga ang tao kaysa negosyo.”

Hindi pa ako nakakapagpasalamat nang may marinig kaming isa pang boses.

Ang manager—nakasunod, dala ang wallet niya.

“Sandali,” sabi niya.

Kinabahan ako. Baka bawiin.

Pero binuksan niya ang wallet at naglabas ng pera.
MARAMING pera.

“Ina ko po dati isang katulad ninyo,” sabi niya.
“Nagpalaki siya sa akin mag-isa. Wala siyang hiningi kahit kanino. Kaya… ito po. Para sa inyo at sa anak ninyo.”

Parang napako ang paa ko. Hindi ako makagalaw.
Hindi ko mapigilan ang luha ko.

“Sir… hindi ko po kaya—”

“Huwag na po kayong magsalita. Hiling ko lang…”
Lumuhod siya para pantay sila ni Ella.
“…huwag kang magsawa sa pangarap mo, ha?”

Tumango si Ella, may luha sa pisngi.

“Gusto ko pong maging doctor,” inosenteng sagot niya.
“Para ma-cure ko po si Mama kapag may sakit siya…”

Napahawak ako sa bibig ko, pinipigil ang hikbi.

Ang lalaking kanina’y parang bato, ngayon ay tao palang may puso.

“At kapag naging doctor ka…”
ngumiti siya kay Ella.
“…babalikan mo kami dito sa cake shop, ha?”

Umalis kami dala ang kahon ng cake at pera.
Pero higit sa lahat…

dala namin ang pag-asa.

Pag-uwi namin sa maliit naming barung-barong, naghati kami ng cake.
Tumawa si Ella sa unang kagat niya—sobrang tamis, sobrang saya.

Ang munting cake na ‘yon…
pinakamasarap na kain naming mag-ina.

At sa gabing iyon, bago matulog si Ella, niyakap niya ako.

“Ma… hindi ka basura,” sabi niya.
“Ikaw ang HERO ko.”

Lumuhod ako sa gilid ng kama at nagdasal:

Salamat, Diyos ko… sa pagtugon sa gutom ng anak ko—at sa puso kong halos sumuko na.

Sa isang cake shop na puno ng mamahaling tinapay,
may dalawang pusong muling pinakain ng kabutihan at pag-asa.