๐๐ก๐ ๐๐๐๐ ๐ก๐ ๐ก๐๐ง๐จ๐ง๐ข ๐ฆ๐๐ฌ๐ ๐ก๐ ๐๐๐ก๐๐ ๐๐๐๐๐ง ๐ก๐ ๐ฃ๐๐-๐๐ฅ๐๐ง๐ ๐๐ฌ ๐ง๐จ๐ก๐๐ฌ ๐ก๐ ๐ฌ๐๐ ๐๐ก
Ako si Aira, 24, isang kasambahay sa isang malaking mansyon ng mga De Riveraโisang pamilyang ubod ng yaman ngunit ubod din ng lamig sa isaโt isa. Noong una akong dumating dito, ang bilin ng aking Tita na nagrekomenda sa akin:
โMakisama ka, Aira. Pero tandaan mo, sa lugar na โyan, hindi ka bahagi ng pamilya.โ
Sinunod ko iyon. Tahimik lang ako araw-araw. Linis dito. Ayos ng gamit doon. Ngu-ngiti kung kinakailangan. Walang reklamo. Walang salita.
Dahil umaasa akong balang arawโฆ makakabalik ako sa pamilya kong tunay, dalang-dala ang perang ipon para sa pagpapagamot ni Papa.
Pero sa lahat ng tao sa mansyon, si Don Fernando lang ang totoong mabait sa akin.
Siya ang pinakamatanda sa pamilya. Dating CEO ng mga negosyo nilaโpero ngayoโy may iniindang sakit sa puso. Hindi siya halos kinakausap ng sarili niyang mga anak. Ang tingin nila sa kanyaโ
โMatandang wala nang silbi.โ
Pero para sa akinโฆ siya ang pinaka-maginoong taong nakilala ko.
Tuwing dadalhan ko siya ng gamot, lagi niyang sinasabing:
โSalamat, hija. Kung wala ka, malamang nakalimutan na nila akong buhay pa.โ
At tatawa kami. Siya, mahina pero totoo. Ako, takot pero nagpapakatatag.
Isang gabi, habang naglilinis ako sa sala, napansin kong bukas ang ilaw sa malaking hagdanan. Naroon si Don Fernando, nakasandal sa railings, hirap huminga.
โDon Fernando!โ mabilis akong lumapit.
Bago ko pa siya masuportahan, bigla siyang napaluhod sa malamig na sahig, hawak ang dibdib niya. Ang mga mata niya, puno ng sakit at takot.
โA-Airaโฆ huwag mo akong iiwanโฆโ
โHindi ko po kayo iiwan, Don!โ nanginginig kong sagot habang hinahawakan ang kamay niya.
โPakiusapโฆ tawagin moโฆ si Alexโฆโ
Si Alexโang panganay niyang anak. Ang lalaking hindi ko pa nakitang ngumiti sa sariling ama. Ang lalaking lagi lang abala sa negosyo, sa pera, sa pagmamando ng mga empleyado.
Tumulo ang luha ko.
โDonโฆ kayo po muna ang uunahin ko. Huwag po kayong magsalitaโฆ tatawag ako ng tulong!โ
Pero hinigpitan niya ang hawak saโkin.
โAiraโฆ anak ko na rin kitaโฆโ
Parang huminto ang oras.
Hindi ko alam kung dahil sa takot o sa pagmamahal na hindi ko inaasahang maramdaman mula sa kanino manโpero niyakap ko siya habang umiiyak.
โHuwag po kayong magsalita ng ganyan. Lalaban po tayo!โ
Sa wakas, dumating ang mga anak niya. Pero ang una kong narinig?
โAno ba โyan, Aira?! Anoโng nangyari sa Papa namin?!โ
Ni hindi nila tinanong kung ayos lang siya. Ni hindi nila agad sinilip ang kalagayan niya.
Galit ang mas inuna nila kaysa pagmamahal.
โAko ang tatawag ng ambulansya,โ sagot ko, umiiyak pero matapang. โKailangan niya po ng doctor, hindi sisihan!โ
Tumingin si Alex sa akin, galit at takot ang halo sa mukha.
โHuwag kang makisawsaw! Hindi mo โto pamilya!โ
At doon ko ipinaglaban ang dapat.
โKung pamilya ninyo siyaโฆ bakit ako lang ang nandito? Bakit ako lang ang nag-aalaga sa kanya? Bakit ako lang ang nakikinig sa kanya araw-araw?โ
Tahimik ang lahat.
Sila, nakapako sa sahig ang tingin.
Si Don Fernando, walang malay sa aking kandungan.
Dumating ang ambulansya. Sumama ako sa ospital.
Habang nasa operating room siya, naroon kami sa labasโako at ang mga anak niya. Ang tahimik na magdamag ay parang pumapalo sa dibdib ko.
Lumapit si Alex sa akin, mabigat ang hinga.
โAira,โ mahina niyang sabi, โpatawad. Hindi ko alamโฆ hindi ko alam naโฆโ
Tumango ako, pinupunasan ang luha.
โAng gusto lang ni Don Fernandoโฆ ay mahalin nโyo siya ulit. Hindi pa huli ang lahat.โ
Isang oras pa ang lumipas bago lumabas ang doctor.
โStable na po siya. Pero kailangan niya ng pahinga at masusing pag-aalaga.โ
Napangiti ako sa wakasโkahit punong-puno ang mata ko ng luha.
Pag-uwi namin sa mansyon, hinawakan ako ni Alex sa balikat.
โAiraโฆ salamat sa pagmamahal mo kay Papa. Mas higit pa sa kayang ibigay ng sariling dugo.โ
Hindi ako sumagot.
Ang puso ko, kumakalam sa sakit at ligaya.
Kinabukasan, nagising si Don Fernando. Nasa kama siya. Mahina pa rin. Pero ngumiti siya nang makita ako.
โAiraโฆโ
Lumapit ako agad. โDon, huwag na po kayong magsalita ng sobraโโ
Pero hinawakan niya ang kamay ko.
โKulang ang lahat ng salitang salamatโฆ sa ginawa mo.โ
Napapikit ako sa luha. โDonโฆ kasama ninyo ako. Hindi ko po kayo pababayaan.โ
Tinapik niya ang kamay ko, parang isang ama.
โHijaโฆ pwede ba kitang tawagingโฆ anak?โ
Hindi na ako nakasagot.
Niyakap ko siya.
At iyon na yata ang pinakamahalagang yakap na natanggap ko sa buong buhay ko.
At sa gitna ng isang malawak na mansyon,
sa gitna ng kayamanang hindi masusukat,
isang simpleng maid
at isang amang pinabayaanโ
nagkasama ang dalawang pusong parehong naghahanap ng tahanan.
