𝗟𝗔𝗞𝗜 𝗡𝗚 𝗦𝗜𝗦𝗜 𝗡𝗚 𝗜𝗦𝗔𝗡𝗚 𝗔𝗠𝗔 — 𝗦𝗔𝗡𝗔 𝗧𝗜𝗡𝗜𝗡𝗚𝗡𝗔𝗡 𝗞𝗢 𝗦𝗜𝗬𝗔 𝗡𝗚 𝗠𝗔𝗦 𝗠𝗔𝗧𝗔𝗚𝗔𝗟

Ako si Olivia, 26 taong gulang. Isang kasambahay sa mansyon ng mga Del Valle. Isang trabahong pinasok ko para sa aking pamilya—pero mas naging dahilan para magkaroon ng bago kong layunin sa buhay: alagaan si Matteo, ang pitong taong gulang na anak ng may-ari.

Si Matteo, sa unang tingin, ay parang batang may lahat: yaman, laruan, magandang tahanan. Pero sa likod ng mga perpektong larawan sa dingding, nakita ko ang isang batang sabik sa yakap.

Ang ama niyang si Sir Alessandro, abala sa negosyo. Palaging naka-suit. Palaging may meeting. Palaging may tawag na “importante.”
At ang kaharap niya sa buhay—hindi anak niya… kundi tagumpay.

Isang umaga, habang inaayos ko ang kwarto ni Matteo, narinig ko siyang may tinuturu-turo sa salamin.
“Olivia! Olivia! May alien ako sa ulo!” sigaw niya.

Nakita ko ang malaking ipis na kumapit sa buhok niya. Gumapang ang kilabot sa likod ko, pero pinilit kong maging kalmado.

“No, Matteo. That’s not an alien,” sabi ko habang hinahanap ang suklay.

Ngunit bago ko pa man siya masuklay, bigla siyang tumakbo palabas.

“Nurse Olivia! Save me!” natatawa niyang sabi.

Sa hallway, nagulat kami sa reaksyon ni Sir Alessandro, na kararating lang. Tumigil siya nang makita ang anak niyang namimilog ang mata sa takot habang ako nama’y naghahabol.

“What’s going on?!” sigaw ni Sir Alessandro, gulat at litong-lito.

“I-it’s okay, Sir,” sagot ko, humihingal. “Hayaan niyo pong tanggalin ko—”

Dahan-dahan kong inalalayan si Matteo. Nanginginig siya pero nagtitiwala sa mga kamay kong dati’y tagalinis lang ng sahig.

“Deep breath… I’m here, okay?” bulong ko.

Hinugot ko gamit ang isang hairbrush ang mahabang alupihan na kumapit sa buhok niya. Isang iglap lang—natanggal ko rin.

At sa sandaling iyon, napuno ng palakpak ang puso ko nang makita kong ngumiti siya at sabihing:

“You saved me again… just like a hero.”

Akala ko matatapos doon ang lahat.

Pero hindi pala iyon simpleng insidente.
Iyon ang simula ng pagkasira ng perpektong ilusyon ni Sir Alessandro.

“Why didn’t you call me?!” singhal niya sa akin.

“Sir… nandito lang po kayo kanina. Tinawag ko—pero naglalakad kayo habang may kausap sa phone—”

“I am his father! You should have told me directly!”

At doon ko sinabi ang hindi ko inaasahang sasabihin:

“Sir… he calls me first because he believes I care about him more than you do.”

Tumigil siya. Nawala ang lakas ng boses niya.

At napatingin ako kay Matteo—nakayakap sa akin, nakatago sa likod ng uniporme ko.

Hindi ko iyon sinabi para saktan siya.
Sinabi ko iyon dahil iyon ang katotohanan.

Ilang araw ang lumipas, napansin kong nagbago si Sir Alessandro. Tahimik. Malayo ang tingin. Parang may gumugulong tanong sa utak niya.

Isang gabi, nakita kong nasa kwarto ni Matteo si Sir. Naupo siya sa tabi ng anak. Hawak niya ang kamay nito, parang ngayon lang niya napansin na mas maliit ito kaysa sa isang dekada ng trabaho niya.

“Son…” basag na ang boses niya, “…why didn’t you call Daddy?”

Tahimik si Matteo. Pero tiningnan niya ako—na para bang humihingi ng pahintulot para magsabi ng totoo.

“You’re always busy,” sagot niya.
“You said you’d play with me someday… but someday is always tomorrow.”

Tumulo ang luha ni Sir Alessandro—ang lalaking hindi ko inakalang iiyak.

“I’m so sorry,” bulong niya.
“I thought… giving you a life like this is enough.”

Niyakap siya ni Matteo. Mahigpit.
At doon ako napaatras—hindi ako dapat parte ng sandaling iyon.

Pero bago ako makalabas, tinawag ako ni Sir:

“Thank you… Olivia.”
“Inalagaan mo ang anak ko tulad ng sarili mong dugo.”

At doon ako hindi nakaimik.
Dahil ako mismo… iyon ang totoo.

Kinabukasan, habang nag-aalmusal sila, pinaupo ako ni Sir kasama nila.

“You are family,” sabi niya.
“At kailanman… hindi ko na hahayaang mangyari na anak ko ay takot at ako ay abala.”

Si Matteo, kumapit sa kamay ko.
Ngumiti.
Masaya.
Kompleto.

At sa unang pagkakataon simula nang pumasok ako sa mansyon…
nakaramdam ako ng pagiging bahagi ng isang tahanan.

Isang alupihan lang ang naging dahilan para makita ng isang amang mas mahalaga ang oras kaysa pera.
Isang sandali lang para maunawaan niya:
ang tunay na yaman… ay ang anak na naghihintay sa kanya.

At ako?
Isang simpleng kasambahay, pero…

pinili kong maging bayani sa pusong sabik mahalin.