ππ‘π πππ¦ππ‘π-πππ¦ππ‘π πͺππππ‘π πππππ β πππ‘ππππ‘π π¦π πππ§ππ₯ ππππππ¨πππ‘ π‘π π§ππ‘πππ‘π πππ§π’π§π’πππ‘ππ‘
Ako si Isabella, bagong kasal na babae na buong buhay ay naniwala sa pangakong:
βSa oras na magsumpaan tayo sa altar, wala nang lihim.β
Pero heto ako ngayonβ¦ nakaharap sa bagong asawa ko, si Gabriel, habang unti-unti niyang inaalis ang suot niyang wig β at tumambad sa akin ang kanyang kalbo at may peklat na ulo na parang taglay ang libong sikreto.
Napatakip ako sa bibig ko, hindi dahil sa takot, kundi sa gulat at pagtataksil ng katotohanan.
Kahapon lamang, pinakamagandang araw ng buhay ko. Suot ang puting gown na parang pangarap, naglakad ako sa gitna ng simbahan habang nakatitig sa lalaking akala koβy perpekto.
Si Gabrielβ¦
Ang lalaking minahal ko nang buong puso.
Maalalahanin. Mabait. Laging nandiyan.
Sa loob ng dalawang taon naming relasyon, wala akong narinig tungkol sa nakaraan niya β lagi niyang dinadaan sa biro ang mga tanong ko:
βOne day, when I am ready, I will tell you everything.β
Akala ko noon, cute. Misteryoso. Gwapo.
Pero ngayong gabi β pakiramdam ko parang may malaking pader ang nakaharang sa pagitan namin na hindi ko alam paano sisirain.
Habang nakatalikod siya, naramdaman kong kumakabog ang dibdib ko sa kaba.
βGabrielβ¦ bakit mo itinago saβkin?β nangangatog kong tanong.
Humarap siya β kita ko ang takot sa mata niya.
Hindi siya superhero⦠hindi siya perpekto.
Isa siyang taong natatakot mawalan, kaya niya ako sinungalingan.
βIsabellaβ¦ pasensya ka na. Hindi ko alam kung paano uumpisahanβ¦β
βSimulan mo sa totoo,β sagot ko, pilit inuunat ang tapang ko.
Huminga siya nang malalim.
βHindi ako ang lalaking ipinapakita ko saβyo noon. Hindi ako lumaki sa yaman. Hindi ako laging malakas at matapang.β
Pumikit siya, parang tinataboy ang isang alaala.
βNoong bata akoβ¦ may sakit ako sa dugo. Kailangan akong sumailalim sa treatment na halos ikamatay ko. Nawalan ako ng buhok, ng lakas, ng pagkataoβ¦β
Napatulo ang luha ko.
Hindi ko alam⦠wala akong kaalam-alam.
βLahat ay tumalikod sa akinβmga kaibigan, kamag-anak. Lahat sila, tinawanan ako.β
Humigpit ang pagkakahawak niya sa collar ng suit niya.
βKaya nang gumaling akoβ¦ nang magkaroon ako ng pagkakataong bumangonβ¦ itinago ko ang lahat ng kahinaan ko. Ayokong may tumingin sa akin na kawawa ulit.β
Napatda ako.
Hindi ko alam kung maiiyak ba ako o mayakap siya.
βPero bakit pati akoβ¦ bakit kailangan mo akong lokohin?β tanong ko, halos pabulong.
Hindi siya nagsalita agad.
Tumingin siya sa akin na parang ako ang huling tao sa mundo.
βDahil mahal na mahal kita, Isabella. At natakot akong mawala ka kapag nakita mo kung sino talaga ako.β
Ang bawat salitang iyon, parang kutsilyong sumaksak β hindi dahil masakitβ¦ kundi dahil totoo.
Lumapit ako sa kanya. Hinawakan niya ang kamay ko, pero kita ko ang pag-aalinlangan sa mata niya β
natatakot pa rin siya, kahit hawak niya na ako.
βIsabella, ngayong alam mo na ang totooβ¦ kaya mo pa ba akong mahalin?β
Hindi ko agad nasagot.
Tumulo ang luha ko⦠isa, dalawa, tuluy-tuloy.
Sa lahat ng pinagdaanan ko, sa lahat ng pangarap ko para sa pag-ibig β hindi ko inasahan na ang unang pagsubok naming mag-asawa ay ang pagtanggap sa mga lihim ng isaβt isa.
At doon ko napagtanto:
Hindi pala ang kasinungalingan ang mas nakakatakotβ¦
kundi ang katotohanang may karapatan siyang matakot.
Hinawakan ko ang mukha niya, banayad.
βGabrielβ¦ hindi ako nagpakasal sa buhok mo.β
Napatawa siya ng marahan, kahit puno ng luha.
βHindi ako nagpakasal sa perfect image mo.
Nagpakasal ako sa lalaking kahit anong sakit ang pagdaananβ¦ piniling mabuhay.β
Mas humigpit ang yakap niya sa kamay ko.
βAt kung tinanggap ka ng Diyos na buoβsino ako para hindi?β
Niyakap niya ako, mahigpit β parang ngayon lang siya huminga nang maluwag.
Sa sandaling iyon, ang mga luha namin ay naging patunay:
Na ang pagmamahal, hindi sinusukat sa mga bagay na ipinapakitaβ¦
kundi sa mga sugat na handang ilantad.
Hindi ko sinasabing madali.
Hindi ko sinasabing wala nang sakit, wala nang tanong.
Pero handa akong harapin ang bukas
kasama ang lalaking pinili ko β
buo man o may kulangβ¦
walang buhok o may sugatβ¦
bastaβt mahal ko, sapat.
At sa malamlam na ilaw ng gabing iyon,
sa unang gabi namin bilang mag-asawa,
natutunan namin ang unang aral ng tunay na pag-ibig:
Hindi mo kailangang perpekto para mahalin β
kailangan mo lang maging totoo.
