ππ‘π ππ₯πππ π‘π πππ‘ππ π ππππ§π¨ππ’π π¦π πππ₯ππ£ π‘π πππππ¦ π‘π π§π’π§π’π’βπ£ππ‘πππ π‘ππ¬π ππ‘π π§ππ π, πππππ§ ππ§π’ π¬ππ¬ππππ£ π¦π πππ¦ππππ§ππ‘
Ako si Elena, 28 taong gulang. Ngayong gabi sana ang pinakamasayang gabi ng buhay koβang unang gabi naming mag-asawa ni Arvin, ang lalaking minahal ko at pinangarap kong makasama panghabambuhay. Pero bakit ang saya na hinintay ko nang matagalβ¦ ay napalitan ng luha, takot, at mga tanong?
Bakit pakiramdam ko, sa mismong araw ng kasal⦠ako ang talo?
Matagal namin pinlano ang kasal. Mula sa bulaklak, disenyo ng simbahan, hanggang sa pagkainβlahat iyon pinag-ipunan namin, pinaghirapan namin. Ngunit ang pinakaimportante sa akin ay ang mga pangako na bibitawan namin: pagmamahal, respeto, tiwala.
Ngunit sa mismong pagtapak namin sa reception, napansin kong parang may bumabagabag kay Arvin. Hindi siya ngumiti sa mga bisita. Hindi niya ako inasikaso. Parang gusto niyang umalis agad.
βPagod lang siya,β sabi ko sa sarili ko.
Pero mas lalong tumindi ang kaba sa dibdib ko nang makita kong kausap niya sa hallway ang ex niyaβsi Dana, ang babaeng halos ikawasak ng puso ko noon. Nakayuko ako, pinipilit hindi makinig, pero narinig ko pa rin:
βArvinβ¦ please. Huwag mo akong talikuran.β
At si Arvin⦠hindi man lang agad sumagot. Mata lang niya ang nagsalita: gulo. pag-aalinlangan. sakit.
Parang tinamaan ang puso ko ng malamig na sibat.
Pagpasok namin sa hotel room, tahimik. Hindi romantiko. Hindi masaya. Para kaming dalawang estranghero na nakatira sa iisang katawan ng kasinungalingan.
Pinilit kong ngumiti. βArvinβ¦ gusto mo bang magpahinga muna? Bakaββ
Pero bago ko pa matapos, bigla siyang nagtaas ng boses.
βElena, pwede ba? Pagod ako. Ayoko ng drama ngayong gabi.β
Tumigil ang mundo ko. Hindi niya alam, durog na ako kahit wala pa namang nangyayari. Sinubukan kong intindihin. Lumapit ako, hinawakan ang braso niya.
βKung may problema kaβ¦ sabihin mo saβkin, please. Ayokong magsimula tayo sa kasal nang may lihim kang itinatago.β
Tinabig niya ang kamay ko.
βElenaβ¦ hindi ko kayang magpanggap na ayos lang lahat.β
βArvinβ¦β halos hindi na lumabas ang boses ko, βMahal mo pa ba ako?β
Nanahimik siya. At minsan, ang katahimikan ang pinakamasakit na sagot.
Umupo ako sa gilid ng kama. Ramdam kong lumalamig ang loob ng kwarto. Tinakpan ko ang sarili ko ng kumot, hindi dahil sa lamig⦠kundi para masubukang itago ang sakit na hindi ko kayang lunukin.
Umupo si Arvin sa upuan. Pinahid ang mukha. Tumigil siya saglit.
βElenaβ¦ hindi ko kayang kalimutan si Dana. Kahit anong pilit ko.β
Parang nawasak ang lahat ng pangarap ko sa isang iglap.
βKaya mo akong pakasalan,β nanginginig kong sabi, βpero hindi mo kayang ako ang mahalin?β
βHINDI KO ALAM!β sigaw niya, sabay buhos ng luha niya sa mga kamay niya.
Si Arvin na matapang⦠ngayon ay takot na takot.
Nilapitan ko siya. βBakit mo pa ako pinakasalan kung di ka sigurado?β
Tumingin siya sa akin, punong-puno ng pagod at panghihinayang.
βKasiβ¦ ikaw ang mabuti. Ikaw ang tama. Pero minsanβ¦ kahit tama ang isang tao, may ibang taong ayaw bumitaw sa mali.β
Umagos ang luha ko kahit pilit kong pigilan.
Kahit ako, hirap tanggapin ang katotohanan:
Mahal niya ako. Pero mas mahal niya ang alaala nila.
Tumayo si Arvin. Hinawakan ang kumot, parang gusto niyang ayusin ang kama, ayusin kami⦠pero pareho naming alam, hindi kumot ang makakatakip sa sugat na ito.
βElenaβ¦ bibigyan mo ba ako ng panahon?β tanong niya, halos pabulong.
βHahawak pa ba ako sa pag-asangβ¦ baka mamahalin mo rin ako balang araw?β sagot ko, napahawak sa dibdib.
Umupo ako, umiiyakβtulad ng batang iniwan sa gitna ng gabi. Si Arvin naman, nakatayo, parang nakikipaglaban sa sarili niyang anino.
Walang sapakan. Walang pagsisigaw ng mura.
Pero ang daming namatay ng gabing iyonβtiwala, pangarap, at siguroβ¦ parte ng puso ko.
Bago siya lumabas ng kwarto, lumingon siya at humawak sa pintuan.
βElenaβ¦ hindi ako aalis. Hindi ko sinasabing iiwan kita. Hindi ko sinasabing wala nang pag-asa. Ang sinasabi ko langβ¦ kailangan ko ng oras para ayusin ang sarili ko.β
Lumapit ako, huminga nang malalim.
βArvinβ¦ kung kaya mong ayusin ang sarili mo para sa atinβ¦ babalik ako sa kama na βyan. Pero kung panahon ang kailangan mo para hanapin siya ulitβ¦ ako ang aalis.β
Nagtagpo ang mga mata namin. Walang salita ang kayang magpaliwanag ng bigat noon.
Sa gabing iyon, natutunan kong minsan, ang tunay na pagsisimula⦠ay nagsisimula sa pagkawasak.
At kahit masakit⦠pipiliin kong maging tama, kahit mali ang nararamdaman ko.
Hindi ko alam kung kami pa sa huli.
Hindi ko alam kung bukas, magigising kaming masaya.
Pero alam koβ¦
Karapat-dapat ako sa pag-ibig na buo β hindi tira.
