TAPOS KA NA, TANDA! GUSTO KO NA ANG PAMANA! SA DAGAT ANG BAGSAK MO
Ito ang huling sigaw na narinig ng 70-anyos na si Don Gusting bago siya walang-awang itulak ng sarili niyang anak sa gitna ng malalim na karagatan. Ang akala ng matanda, isang masayang “father and son bonding” ang magaganap sa kanilang yate. Iyon pala, ito na ang huling araw niya.
Nasilaw sa bilyon-bilyong yaman ang anak niyang si Rocco. Baon sa utang sa sugal at atat na atat nang makuha ang mana, nagdesisyon siyang iligpit ang ama at palabasing “aksidente” ang lahat. Pinanood ni Rocco na malunod ang kanyang ama habang tumatawa at umiinom ng alak. “Paalam, Dad. Enjoyin ko na ang pera mo!”
KUWENTO:
Maagang umaga pa lang ay masigla na si Don Gusting. Sa edad na 70, dala pa rin niya ang tikas ng isang negosyanteng tumindig mula sa wala—isang alamat sa industriya ng shipping, real estate, at agrikultura. Sa likod ng kanyang tagumpay, isa lang ang talagang pinangarap niya: ang mapalapit muli sa kanyang kaisa-isang anak na si Rocco.
“Ito ang bonding natin, anak,” masayang sabi ni Don Gusting habang iniaayos ang hatid na almusal sa kanilang private yacht. “Matagal-tagal na rin tayong hindi nagkakakwentuhan.”
Ngumiti si Rocco, ngunit may malamig na anino sa kanyang mga mata. Sa loob-loob niya, iyon na ang araw ng kalayaan—kalayaan mula sa lahat ng pagkakautang, at higit sa lahat, kalayaan upang angkinin ang lahat ng kayamanan.
“Sure, Dad. Tayong dalawa lang ngayong araw, ‘di ba?” sagot ni Rocco habang itinatago ang isang maliit na bote ng pampahina ng katawan sa bulsa ng kanyang jacket.
Habang naglalayag ang yate sa kalmadong bahagi ng West Philippine Sea, naglabas si Rocco ng alak.
“Para sa bagong simula, Dad,” anyaya niya habang itinataas ang baso.
“Sa bagong simula,” tugon ni Don Gusting, walang kaalam-alam sa planong trahedya.
Nang lumipas ang ilang oras at tumaas na ang araw, lumapit si Rocco sa ama. “Tay, tingnan mo ang view oh. Ganda ng dagat.”
Lumapit si Don Gusting sa railing.
“Tay…” Malumanay ang tono. “Tapos ka na, tanda!”
Isang malakas na tulak. Isang sigaw.
“Roc—!”
Isang lagapak sa tubig. Walang salbabida. Walang tulong. Walang saksi.
Pinanood ni Rocco na lumubog ang kanyang ama sa bughaw na kalaliman. Tahimik. Mabilis. Wala na.
Nagtimpla siya ng alak, naupo sa deck, at tinawanan ang eksena.
“Paalam, Dad. Enjoy ko na ang pera mo.”
Ngunit hindi alam ni Rocco na may nakaligtas na footage mula sa drone camera na ini-activate ni Don Gusting bago pa man sila umalis. Isang setting na awtomatikong naka-record.
Dalawang araw ang lumipas. Sa burol ni Don Gusting, tahimik si Rocco habang tinatanggap ang pakikiramay ng mga negosyante at opisyal. Ngunit habang nagsasalita ang abogado ng pamilya tungkol sa mana, biglang sumingit ang isang babaeng naka-itim.
“Pasensya na, pero hindi ikaw ang tagapagmana.”
“H-Ha?!” gulat na tanong ni Rocco.
“Pinirmahan ng inyong ama ang bagong testamento. Ang lahat ng kanyang ari-arian ay ilalaan sa foundation para sa mga ulila. At bago siya mamatay…” Tumigil sandali ang babae, inilabas ang isang tablet. “Nairehistro niya ang video na ito.”
Pina-play ang footage.
Kitang-kita si Rocco. Ang pagtulak. Ang sigaw. Ang pagtawa.
Isang katahimikan ang bumalot sa buong bulwagan. Kasunod nito, dumating ang mga pulis at inaresto si Rocco.
“Tapos ka na, Rocco,” wika ng abogado. “Sa kulungan mo mararanasan ang totoong kalayaan.”
