ANG PAGLALAKBAY NG MGA PAGSISIKAP MULA SA GUNAW NG BAHA PATUNGO SA LIWANAG NG BUKANG-LIWAYWAY
Sa piling ng mga guho at lumubog na bahay, naglakad sila patungo sa bukang-liwayway ng pag-asa; bawat hakbang ay sakripisyo, bawat luha ay pangako ng bagong umaga.
KUWENTO:
Sa araw na bumalot ng dilim sa bayan ng San Vicente, hindi ulan ang unang sumira sa katahimikan kundi ang sigaw ng mga nanay na pilit isinasalba ang kanilang anak mula sa tubig na mabilis na tumataas. Ang gabi ay naging dagat, ang kalye naging ilog, at ang bawat tahanan ay lumubog sa mapait na alon ng delubyo.
Naiwan si Mang Tony, isang mangingisdang nagretiro na, sa bubong ng kanyang bahay. Kasama niya si Aling Rosa, ang kanyang asawa na may hika. Sa di kalayuan, naroroon sina Liza at Benny—magkapatid na nasa edad singko at walo—nakasampa sa lumulutang na kahoy, nanginginig sa lamig at takot.
Walang sinuman ang handa sa pagdating ng ganitong sakuna. Isang linggong tuloy-tuloy ang ulan, hanggang sa pumutok ang dam at bumulwak ang baha sa buong kapatagan.
Ngunit sa gitna ng pagkawasak, isang panibagong araw ang sumilay.
Unang sumilip ang araw matapos ang limang araw ng bagyo. Tulad ng sinag nitong dahan-dahang lumusot sa makapal na ulap, nagsimulang gumalaw ang mga tao—hindi upang lisanin ang lugar kundi upang muling buuin ito.
“Buhay pa tayo, Rosa,” mahina ngunit matatag na sabi ni Mang Tony habang sinasahod ang init ng araw sa palad. “Hangga’t may liwanag, may pag-asa.”
Bumangon ang mga tao.
Nagtipon ang mga kalalakihan upang linisin ang mga lansangan. Ang mga kababaihan ay nagsimulang magluto mula sa mga natirang pagkain, pinagkasya kahit kakaunti. Ang mga kabataan ay nagtayo ng pansamantalang paaralan gamit ang mga yero at karton.
Si Liza, na nawalan ng ama, ay nagpasya na magturo sa mga batang mas bata pa sa kanya. Si Benny, bagamat takot pa rin sa tubig, ay tumulong sa mga volunteer na magsalba ng gamit mula sa baha.
Naging saksi ang mga pader ng nasirang munisipyo sa pagbalik ng sigla. Naging kwento ang bawat gasgas sa pader, bawat basag na bintana, bawat bakas ng putik sa sahig. Muli silang lumakad—hindi palayo kundi patungo sa kinabukasan.
Ang daan ay putik, madulas, puno ng bubog at sirang kahoy. Ngunit wala ni isa ang umatras. Kahit si Aling Rosa, na halos hindi na makalakad, ay pilit isinabay sa kariton habang may hawak na rosaryo.
Sa gitna ng guho, may isang tinig ang umalingawngaw.
“Ipaglaban natin ang ating bayan! Hindi tayo basta-basta mawawala sa mapa!”
Tinig iyon ni Padre Eliseo, ang matandang pari na lumusong sa baha upang iligtas ang Santo ng kapilya. Siya ang naging simbolo ng paninindigan—na kahit wasak ang lahat, ang diwa ng pagkakaisa ay nananatili.
Pagkaraan ng isang buwan, ang munting bayan ay may bago nang anyo.
May mga tent na nagsilbing bahay, may bagong gawang daan, may mga batang muling tumatawa habang naglalaro sa ilalim ng araw. Hindi pa ito ang ganap na tagumpay, ngunit ito ang simula ng panibagong paglalakbay.
At sa gitna ng bagong umaga, sabay-sabay silang lumakad patungo sa liwanag—ang mga kamay nila’y may putik, ngunit ang puso’y puno ng pag-asa.
Sa lugar kung saan minsang namayani ang baha, umusbong ang mga punla ng pag-asa, saksi sa tapang ng bayan ng San Vicente.
