ANG BINHI NG HIMAGSIKAN SA HIWAGANG INIWAN NG MGA BAYANI SA DUGO NG SIRKULO NG PAG-ASA
Sa pagpatay ng lantakad na diktador sa mga bayani ng bayan, nag-iisa silang nakaligtas at nagpasimula ng isang lihim na pag-oorganisa; sumibol ang himagsikan mula sa kanilang taglay na pagkamuhi at pag-asa.
KUWENTO:
Isang gabi ng taksil na katahimikan, sinilaban ang liwanag ng bayan.
Sa gitna ng Plaza Libertad, tinipon ang pitong pinuno ng kilusang Sirkulo ng Pag-asa—mga guro, manggagawa, magsasaka, at estudyanteng naging tinig ng inaaping bayan. Sa utos ng diktador na si General Severino Malvar, walang pasintabing pinagbabaril ang mga ito sa harap ng mamamayang pilit pinatahimik ng takot.
Tumulo ang dugo sa sementong minsang tinapakan ng protesta at panalangin. Ang mga salitang “para sa bayan” ay nabalot ng usok ng baril at sigaw ng pangamba.
Ngunit sa gilid ng kadiliman, may isang hindi nabilang.
Si Elias—isang 19-anyos na apprentice ng elektrisyan, at pinakabatang miyembro ng kilusan—ay nakatakas matapos isakripisyo ng kanyang guro ang sarili upang mailigtas siya. Sugatan, nanginginig, at naglalakad sa putikan ng gabi, pinanghawakan niya ang huling bilin ng kanyang mentor: “Ituloy mo ang apoy.”
Nagkulong si Elias sa isang lumang bodega sa ilalim ng simbahan. Dito niya sinimulan ang matagal at maingat na paghahabi ng bagong sigwa. Sa tulong ng ilang tagasuporta—mga tahimik na mananahi, drayber, at pari—unti-unti niyang muling binuo ang sirkulo, hindi sa anyo ng armas kundi sa edukasyon, sining, at lihim na koordinasyon.
Ang binhing iniwan ng mga bayani ay tumubo sa mga mural na lumitaw sa mga dingding ng lungsod—mga mukha ng mga pinaslang na lider, mga salitang nagpapaalala sa katotohanan, mga titik ng awit na ipinagbawal.
Sa loob ng tatlong taon, ang galit ay naipon sa puso ng bawat mamamayang sinikil, ngunit hinding-hindi pinatay ang pag-asa.
Mula sa isang lihim na silid sa ilalim ng isang ospital, nakapagtatag si Elias ng makabagong kilusan: Sirkulo ng Liwanag. Pinagsanib nito ang kabataan, simbahan, midya, at ilang dating sundalong lumihis sa dikta ng rehimen.
Isang gabi ng Agosto, eksaktong anibersaryo ng masaker sa Plaza Libertad, isang panibagong pagsabog ang yumanig sa bayan—hindi ng bala kundi ng pagkakaisa.
Sabay-sabay na sumiklab ang protesta sa bawat kanto. Sa mga screen ng telebisyon, lumitaw ang pre-recorded na mensahe ni Elias, suot ang pulang bandana ng kanilang grupo.
“Ang dugo ng ating mga bayani ay hindi natuyo sa paglimot, kundi naging pataba ng ating pagkakaisa. Hindi ko ito laban lamang. Ito’y laban nating lahat.”
Sumunod ang bugso ng suporta—mga doktor na tumangging gamutin ang sundalo ng diktador, mga negosyanteng nagsara ng tindahan bilang protesta, mga sundalo na nagtaas ng puting panyo bilang tanda ng pagtutol.
Nang dumanak ang galit, sumabay ang liwanag.
Nahuli si General Malvar matapos ang isang operasyon ng mga rebelde na isinagawa sa tulong mismo ng ilang opisyal sa loob ng kanyang kampo. Tinapos siya hindi ng bala, kundi ng pagkatanggal sa kapangyarihan.
Sa araw ng kalayaan, muling binuksan ang Plaza Libertad—hindi para sa pagpatay, kundi sa pag-alaala. Sa gitna nito, itinayo ang isang rebulto ng pitong bayani, may palad na nakabuka, may mukha ng pag-asa.
Si Elias? Naglakad palayo mula sa seremonya, tahimik, dala ang ngiti ng mga pinaglaban niya. Ang kanyang trabaho ay tapos na, ngunit ang binhi ng himagsikan ay patuloy na itinatanim sa puso ng bawat Pilipino.
