Sa isang maliit na bayan sa Laguna na kilala sa mga bulaklak, si Roman “Mang Romy” Flores ay kilala bilang “Hari ng mga Rosas.” Ang kanyang hardin ay isang paraiso ng mga kulay at halimuyak. Ngunit ang kanyang tunay na hardin, ang kanyang tunay na yaman, ay ang kanyang limang anak na babae, na ipinangalan niya sa kanyang mga paboritong bulaklak: Rose, Dahlia, Jasmin, Daisy, at ang bunsong si Lily.
Maagang nabiyudo si Mang Romy. Mula nang pumanaw ang kanyang asawang si Lita, ibinuhos niya ang lahat ng kanyang oras at pagmamahal sa kanyang mga anak. Pinalaki niya silang may takot sa Diyos, may respeto sa kapwa, at may pagmamahal sa kalikasan. Sila ang kanyang “Limang Bulaklak,” ang kanyang pride at joy.
Ngunit ang mga bulaklak, gaano man kaganda, ay may panahon ng pamumukadkad at kung minsan, ay may mga tinik.
Ang lahat ay nagsimula sa isang ordinaryong hapunan. Si Rose, ang panganay, dalawampu’t limang taong gulang, isang guro, ang unang bumasag sa katahimikan.
“Tay,” sabi niya, ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang nakapatong sa kanyang tiyan. “Mayroon po akong kailangang sabihin. Buntis po ako.”
Nabitawan ni Mang Romy ang kanyang kutsara. Isang halo ng gulat at pagkadismaya ang bumalot sa kanyang mukha. “Sino ang ama, anak?”
Umiling si Rose, ang mga luha ay nagsimulang mamuo sa kanyang mga mata. “Hindi ko po masasabi. Patawad po, ‘Tay.”
Bago pa man makasagot si Mang Romy, nagsalita si Dahlia, ang pangalawa, isang nurse. “Ako rin po, ‘Tay. Buntis din po ako.”
Sunod-sunod. Si Jasmin, ang pangatlo, na nagtatrabaho sa munisipyo. Si Daisy, ang pang-apat, na tumutulong sa kanilang flower shop. At maging ang bunso, si Lily, na nag-aaral pa lamang sa kolehiyo.
“Buntis din po ako, ‘Tay.”
Lima. Limang anak na dalaga. Lahat ay buntis. At lahat ay ayaw sabihin kung sino ang ama.
Ang balita ay kumalat sa kanilang maliit na bayan na parang isang epidemya. Ang pamilya Flores, na dati’y iginagalang, ay naging sentro ng tsismis.
“Anong klaseng ama ‘yan? Hindi naturuan ang mga anak!” “Baka iisa lang ang ama niyan! Eskandalo!” “Kawawang Romy. Ang mga bulaklak niya, nalanta lahat.”
Ang mga salita ay mga batong ibinabato sa bintana ng kanilang tahanan. Si Mang Romy ay nasaktan, hindi para sa kanyang sarili, kundi para sa kanyang mga anak. Ngunit ang mas masakit ay ang pader ng katahimikan na kanilang itinayo. Araw-araw, tinatanong niya sila. Araw-araw, iisa lang ang sagot nila: isang malungkot na ngiti at isang pakiusap na huwag na silang pilitin.
“Mayroon po kaming dahilan, ‘Tay. Isang araw, maiintindihan n’yo rin po,” sabi ni Rose.
Nagkulong si Mang Romy sa kanyang hardin. Ang pag-aalaga sa kanyang mga rosas ang naging tanging paraan niya para makalimot. Ngunit kahit ang mga bulaklak ay tila nalulungkot kasama niya.
Isang araw, isang bagay ang pumukaw sa kanyang atensyon. Ang isang partikular na uri ng rosas, isang “Blue Moon Rose” na paborito ng kanyang yumaong asawa, ay hindi namumulaklak. Sa halip, ang mga dahon nito ay unti-unting naninilaw.
Nagtaka siya. Ang lahat ng kanyang halaman ay malusog, maliban sa isang ito. Sinuri niya ang lupa, ang pataba, ang tubig. Walang mali. Tila may isang sakit na dahan-dahang pumapatay dito mula sa loob.
Habang lumalaki ang mga tiyan ng kanyang mga anak, lumalaki rin ang distansya sa pagitan nila. Ngunit napansin ni Mang Romy ang isang kakaibang pagbabago sa kanila. Sila ay naging mas malapit sa isa’t isa, na para bang may isang lihim na bigkis na nag-uugnay sa kanila. Lagi silang magkakasama, nag-aalalayan, at bumubulong sa isa’t isa kapag akala nila’y walang nakakarinig.
Isang gabi, hindi na natiis ni Mang Romy. Habang natutulog ang lahat, pumasok siya sa kwarto ng kanyang mga anak. Binuksan niya ang isang kahon na nakatago sa ilalim ng kama ni Rose. Ang kahon ay puno ng mga dokumento. Mga medical record.
Nanginginig ang kanyang mga kamay habang binabasa niya ang mga ito. Ang mga dokumento ay hindi para sa pagbubuntis. Ito ay mga resulta ng mga laboratory test, mga reseta ng gamot, at isang diagnosis na dumurog sa puso ng isang ama.
Si Rose. Ang kanyang panganay. Ay may Stage 4 Leukemia. May taning na ang buhay niya. Isang taon. Iyon ang ibinigay ng mga doktor.
At ang mga kasunod na dokumento… iyon ang nagpaliwanag sa lahat.
Dahil sa pagnanais na magkaroon ng sariling anak bago siya mawala, at dahil ayaw niyang masaktan ang sinumang lalaki, nagdesisyon si Rose na sumailalim sa “in vitro fertilization” (IVF) gamit ang isang anonymous sperm donor.
Ngunit ang proseso ay napakamahal. At doon pumasok ang kanyang mga kapatid.
Sa isang desperadong gawa ng pagmamahal at sakripisyo, nagdesisyon silang apat na tulungan ang kanilang ate. Ngunit hindi sa pamamagitan ng pera.
Naghanap sila ng isang paraan. At natagpuan nila ang isang kontrobersyal ngunit posibleng solusyon: “surrogacy.” Dahil mahina na ang katawan ni Rose, ang kanyang mga kapatid ang nag-volunteer na magdala ng kanyang mga fertilized egg.
Ang limang sanggol sa kanilang sinapupunan… ay hindi magkakapatid. Sila ay quintuplets. Mga anak ni Rose.
Sabay-sabay silang nagpabuntis para sa iisang dahilan: ang bigyan ang kanilang ate ng pinakamahalagang regalo—ang pagkakataong maging isang ina, kahit sa sandaling panahon na lamang.
Ang pagtanggi nilang sabihin kung sino ang ama… ay dahil wala talagang ama na kilala. Isang anonymous na donor.
Nang gabing iyon, hindi nakatulog si Mang Romy. Ang kanyang galit ay napalitan ng isang napakalalim na paghanga at isang nakakapasong sakit. Ang kanyang mga anak… ang kanyang mga bulaklak… ay gumawa ng isang sakripisyong hindi niya kailanman inakala.
Kinabukasan, tinipon niya ang kanyang mga anak sa sala. Inilapag niya ang mga medical record sa mesa.
“Bakit hindi ninyo sinabi sa akin?” tanong niya, ang kanyang boses ay basag.
Umiyak ang magkakapatid. Niyakap ni Rose ang kanyang ama. “Patawad po, ‘Tay. Ayaw po naming mag-alala kayo. At… at ito na lang po ang tanging paraan na naisip namin para… para magkaroon ako ng isang piraso ng sarili ko na maiiwan sa mundong ito.”
Niyakap ni Mang Romy ang kanyang limang anak. “Mga anak ko… mga bayani ko.”
Ang tsismis sa kanilang bayan ay napalitan ng paghanga at awa nang malaman nila ang katotohanan. Ang buong komunidad ay nagkaisa para suportahan ang pamilya Flores.
Isinilang ang limang malulusog na sanggol—apat na lalaki at isang babae. Sa loob ng ilang buwan, ang bahay ng mga Flores ay napuno ng iyak at tawa ng mga bata. At sa gitna ng lahat, si Rose, bagama’t nanghihina, ay ang pinakamasayang ina sa buong mundo.
Ngunit tulad ng isang bulaklak, ang kanyang panahon ay may hangganan. Isang araw, payapa siyang pumanaw sa kanyang pagtulog, yakap-yakap ang litrato ng kanyang limang anak.
Sa kanyang libing, ang buong bayan ay naroon. At sa tabi ng kanyang puntod, ang dating naninilaw na “Blue Moon Rose” sa hardin ni Mang Romy ay biglang namukadkad, mas matingkad at mas maganda kaysa dati.
Ang limang anak ni Rose ay pinalaki ng kanilang apat na “ina” at ng kanilang mapagmahal na lolo. Sila ay naging isang pambihirang pamilya, isang simbolo ng isang pag-ibig na kayang lampasan ang mga hangganan ng dugo at maging ng kamatayan.
Natutunan ni Mang Romy na ang kanyang mga bulaklak ay hindi nalanta. Sa halip, sila ay nag-alay ng kanilang mga talulot para sa isang mas mahalagang hardin—ang hardin ng pamilya. At sa harding iyon, limang bagong usbong ang lumitaw, dala ang pangako ng isang bagong simula.
At ikaw, sa iyong palagay, kung ikaw ay isa sa mga kapatid, gagawin mo rin ba ang ginawa nila para sa iyong kapatid na may taning na ang buhay? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!