Ang cabin ng Philippine Airlines Flight 370, patungong Dubai, ay puno ng mga pangarap. May mga OFW na sabik nang makabalik sa kanilang mga trabaho para sa pamilya. May mga turista na nasasabik sa kanilang bakasyon. At may isang pamilyang uuwi na para sa isang reunion. Sa gitna ng lahat, si Maria Santos, isang flight attendant sa loob ng sampung taon, ay gumagalaw nang may grasya at kahusayan. Ang kanyang ngiti ay isang pangako ng isang ligtas at komportableng paglalakbay.
Para kay Maria, ang paglipad ay hindi lang isang trabaho; ito ay isang pasyon. Ang himpapawid ang kanyang ikalawang tahanan. Ngunit sa ilalim ng kanyang kalmadong kilos at propesyonal na ngiti, may itinatago siyang isang nakaraan—isang nakaraang humubog sa kanya para maging higit pa sa isang tagapagsilbi.
Isang oras matapos mag-take off, nang ang eroplano ay nasa cruising altitude na, ang katahimikan ay biglang nabasag.
Apat na lalaki, na kanina lang ay nakaupo bilang mga ordinaryong pasahero, ay sabay-sabay na tumayo. Sa isang mabilis na kilos, naglabas sila ng mga baril at kutsilyo.
“Walang kikilos!” sigaw ng lider, isang lalaking may peklat sa mukha at mga matang puno ng galit. “Ito ay isang hijacking! Sumunod kayo sa amin kung ayaw ninyong masaktan!”
Ang cabin ay napuno ng sigawan at iyak. Ang takot ay naging isang palpable na pwersa, na nagpapahirap sa paghinga ng lahat. Mabilis na sinunggaban ng mga terorista ang ilang mga pasahero bilang hostage, habang ang dalawa sa kanila ay pumasok sa cockpit.
Si Maria, na noo’y nag-aalok ng inumin, ay natigilan. Ngunit ang kanyang paunang takot ay mabilis na napalitan ng isang malamig at kalkuladong kalma. Ang kanyang training, hindi lang bilang isang flight attendant, kundi ang isang training na walang sinuman sa eroplanong iyon ang nakakaalam, ay biglang bumalik.
“Pakiusap, huwag ninyong saktan ang mga pasahero,” sabi ni Maria, ang kanyang boses ay nanginginig ngunit may diin. “Gagawin namin ang lahat ng gusto ninyo.”
Tumingin sa kanya ang lider, na may mapanlait na ngiti. “Magaling. Gusto ko ang mga masunurin. Ikaw, ikuha mo kami ng pagkain at inumin. At ang lahat ng pasahero, yumuko! Isang maling galaw, may mamamatay!”
Habang pinagsisilbihan ni Maria ang mga terorista, ang kanyang isip ay nagtatrabaho nang mabilis. Inoobserbahan niya ang lahat: ang bilang nila, ang kanilang mga armas, ang kanilang posisyon, at ang kanilang lider. Napansin niyang ang kanilang mga baril ay luma, at ang kanilang mga kilos ay may halong kaba, hindi ng isang propesyonal na grupo. Marahil, ito ang kanilang unang pagkakataon. Iyon ang kanilang kahinaan.
Sa kanyang paglakad pabalik sa galley, lihim niyang pinindot ang isang emergency button na nakatago sa ilalim ng isang service panel—isang silent alarm na direktang nagpapadala ng signal sa air traffic control.
“Ano ang mga gusto ninyo?” tanong ni Maria sa lider, habang iniaabot ang isang baso ng tubig.
“Hindi mo na kailangang malaman,” sagot ng lider. “Basta’t ang eroplanong ito ay hindi na babalik sa Maynila. Mayroon kaming ibang destinasyon.”
Sa likod ng eroplano, isang batang babae ang nagsimulang umiyak nang malakas. Nainis ang isa sa mga terorista at itinutok ang kanyang baril sa bata. “Patahimikin mo ‘yan kung ayaw mong pasabugin ko ang ulo niya!”
Walang nag-isip. Agad na lumapit si Maria. “Ako na po ang bahala,” sabi niya, ang kanyang boses ay malumanay. Kinuha niya ang bata mula sa kanyang ina at kinarga.
“Hello, sweetie,” bulong niya sa bata. “Huwag kang matakot. Laro lang ito. Tingnan mo…” May kinuha siyang isang napkin at sa ilang mabilis na tupi, ginawa niya itong isang ibon na papel. “Tingnan mo, lumilipad.”
Ang bata ay unti-unting tumahan, nabighani sa simpleng mahika. Ngunit habang ginagawa ito, ang mga mata ni Maria ay nakatuon sa teroristang pinakamalapit sa kanya. Sinusuri niya ang bawat galaw, naghahanap ng pagkakataon.
Sa cockpit, nakuha na ng mga terorista ang kontrol. Ngunit ang piloto, si Kapitan Reyes, ay isang beterano. Lihim niyang binago ang transponder code ng eroplano sa 7500—ang international code para sa hijacking—isang mensahe na makikita ng lahat ng air traffic controllers sa mundo.
Samantala, sa cabin, nagsimulang magplano si Maria. Hindi niya kayang labanan ang apat na armadong lalaki nang mag-isa. Kailangan niya ng tulong.
Napansin niya ang isang pasahero sa business class—isang matipunong lalaki na may mga kalyo sa kamay at isang tingin na hindi natitinag. Sa kabila ng takot ng lahat, ang lalaki ay kalmado, nagmamasid, katulad niya.
Nang dumaan siya para kunin ang mga basura, “aksidente” niyang nahulog ang kanyang ballpen malapit sa upuan ng lalaki. Nang yumuko siya para kunin ito, bumulong siya nang hindi tumitingin. “Marunong ka bang lumaban?”
Ang lalaki ay bahagyang nagulat ngunit mabilis na nakabawi. “Oo,” bulong niya pabalik. “Army Ranger, retirado.”
“Sa hudyat ko,” sabi ni Maria, “asikasuhin mo ang nasa likod mo. Ako na ang bahala sa dalawa sa harap.”
Gumawa siya ng isang plano. Gagamitin niya ang tanging sandata na mayroon siya: ang kanyang pagiging isang flight attendant.
“Mga ginoo,” sabi niya sa mga terorista, “malapit nang maubos ang fuel ng eroplano. Kailangan nating mag-land sa pinakamalapit na airport para mag-refuel.”
Ito ay isang kasinungalingan, ngunit sapat na para magdulot ng pag-aalala sa kanila. Habang nag-uusap ang mga terorista, ito na ang hudyat na hinihintay ni Maria.
Itinulak niya ang kanyang food cart nang buong lakas, pinatama ito sa dalawang terorista sa harap, na siyang ikinabagsak nila. Sa parehong sandali, ang retiradong Army Ranger ay tumayo at sa dalawang mabilis na kilos, pinatumba niya ang teroristang nasa likod niya.
Ang natitirang lider ay nagulat. Itinutok niya ang kanyang baril kay Maria. Ngunit si Maria ay mas mabilis. Kinuha niya ang mainit na kape mula sa cart at ibinuhos ito sa mukha ng lider.
Napasigaw sa sakit ang lider, at sa sandaling iyon ng kanyang pagkabulag, ginamit ni Maria ang isang self-defense move na itinuro sa kanya. Isang sipa sa tuhod, isang siko sa leeg. Bumagsak ang lider, walang malay.
Ang buong pangyayari ay tumagal lamang ng wala pang dalawampung segundo. Ang mga pasahero ay natulala, hindi makapaniwala sa kanilang nakita. Ang babaeng nag-aalok sa kanila ng mani at juice kanina lang ay kumilos na parang isang action star.
Sino nga ba si Maria Santos?
Si Maria ay hindi lang isang flight attendant. Bago siya pumasok sa PAL, siya ay isang miyembro ng Philippine Air Force, isang elite paratrooper at isang eksperto sa hand-to-hand combat. Umalis siya sa serbisyo para sa isang mas mapayapang buhay, ngunit ang kanyang mga kakayahan ay hindi kailanman nawala. Ito ang kanyang lihim.
Sa tulong ng Army Ranger at ng ilang mga pasahero, tinalian nila ang mga terorista. Pumasok si Maria sa cockpit.
“Kapitan, ako si Maria Santos. The cabin is secure,” sabi niya.
Nang makita ng piloto ang kalmadong mukha ni Maria, alam niyang ligtas na sila.
Ang eroplano ay ligtas na nakalapag sa isang paliparan sa Vietnam, kung saan nag-aabang na ang mga awtoridad. Ang mga terorista ay inaresto. Ang mga pasahero ay nailigtas, lahat ay walang galos.
Nang bumaba sila sa eroplano, lahat ng mga mata ay nasa kay Maria. Hindi na siya isang simpleng flight attendant. Isa siyang bayani. Niyakap siya ng mga pasahero, nagpasalamat sa kanya para sa kanilang pangalawang buhay.
Ang kwento ni Maria, ang “Anghel sa Himpapawid,” ay naging isang pambansang balita. Inalok siya ng promosyon, ng mga parangal, ng pera. Ngunit tinanggihan niya ang lahat.
“Ginawa ko lang po ang trabaho ko,” sabi niya sa isang panayam. “Ang trabaho ko ay siguraduhing ligtas ang aking mga pasahero, sa lupa man o sa himpapawid.”
Bumalik siya sa paglipad. Para sa mga bagong pasahero, isa lamang siyang flight attendant na may isang magandang ngiti. Ngunit para sa mga nakakaalam ng kanyang kwento, at para sa mga pasahero ng Flight 370, siya ay higit pa doon. Siya ay isang paalala na ang katapangan ay hindi laging nakikita sa uniporme ng isang sundalo. Kung minsan, ito ay nakatago sa likod ng isang ngiti at isang simpleng tanong na, “Coffee, tea, or juice?”