GALIT NA ASO HINARANG ANG AMBULANSYA SA KALSADA—PERO ANG NAKAKAANTIG NA KATOTOHANAN SA LIKOD NITO AY NAGPAIYAK SA LAHAT
Maagang umaga sa isang bayan sa Quezon nang biglang humarurot ang isang ambulansya sa kahabaan ng kalsada. Sakay nito ang isang matandang lalaki na inatake sa puso, habang ang pamilya ay halos himatayin sa pag-aalala.
“Bilisan natin, kailangan niyang makarating sa ospital sa loob ng sampung minuto!” sigaw ng paramedic na si Jerome.
Pero ilang metro bago ang tulay, biglang humarang ang isang malaking askal na kulay puti at kayumanggi. Nakataas ang balahibo, nagngangalit ang ngipin, at tila handang sumugod sa sinumang lalapit. Napaurong ang driver.
“Anong problema n’yan?!” inis na tanong ng driver na si Romy.
Si Jerome ay napakunot ang noo. “Patanggal mo nga ‘yan, delikado—naghihingalo na ang pasyente!”
Bumaba ang isa pang paramedic na si Sheila, bitbit ang mahabang patpat para itaboy ang aso. Ngunit nang lumapit siya, lalo itong nagalit at tumahol ng malakas, tila nagsasabing huwag silang tumuloy.
“Tawagan mo ang pulis! Hindi tayo pwedeng maipit dito!” sabi ni Romy habang pinapatay muna ang sirena.
Sa mismong sandaling iyon, narinig nilang muli ang tahol—hindi galit, kundi tila nagmamakaawa.
—
Nagsisimula nang mawalan ng malay ang pasyente sa loob—si Gavino Palma, isang retiradong karpintero.
“Jerome, bumibilis ang tibok ng puso niya! Anong gagawin natin?” nanginginig na tanong ng anak niyang si Jomar.
“Kung hindi tayo makakaalis agad, baka—” hindi na niya tinuloy.
Biglang bumaba si Jerome at lumapit sa aso. “Hoy! Tumabi ka—may mamamatay dito!”
Tumahol muli ang aso, umikot saglit, tapos tumakbo papunta sa gilid ng kalsada… pero pagkalayo ng konti, lumingon ito na parang gusto silang sundan.
“Jerome, parang may gusto siyang ipakita,” bulong ni Sheila.
“Wala tayong oras para sa aso!” singhal ni Romy.
Pero si Jerome—na kilala sa pagiging mapag-obserba—ay sumunod sa aso. Ang iba naman ay naghintay na may kaba.
Makalipas ang ilang hakbang, narinig nila ang mahinang iyak—isang boses ng bata mula sa ilalim ng tulay.
—
Sa ilalim ng kumpol ng mga damuhan, nakita ni Jerome ang isang batang babae, wala pang limang taong gulang, duguan ang binti at hirap huminga. Ang pangalan niya ay Yasmin.
“Diyos ko…” bulong niya. “Sheila! May bata rito!”
Agad siyang bumalik at sumigaw, “May isa pa tayong pasyente! Bilis, dalhin natin siya!”
Pagkarinig noon, dali-daling bumaba ang dalawang paramedic. Ang aso naman ay tumahol nang marahan, parang nag-aalala.
“Siya ang apo ng lalaking nasa ambulansya!” sigaw ng isang nagmamasid na kararating lang—si Aling Nora. “Nadulas sila sa gilid kanina! Yung aso lang ang tumakbo para humingi ng tulong!”
Parang binuhusan ng malamig na tubig ang lahat.
Agad nilang binuhat si Yasmin at isinakay sa ambulansya kasama ni Gavino. Ang aso ay sumunod sa likod, hindi na agresibo.
Habang tinatahi ang sugat ng bata, hawak-hawak ng aso ang laylayan ng pantalon ni Jerome.
“Kung hindi niya tayo pinigilan… baka naiwan ang bata,” halos naiiyak na sabi ni Sheila.
—
Pagdating sa ospital, agad na inasikaso ang mag-lolo. Parehong kritikal pero ligtas na.
Ang aso ay hindi umaalis sa waiting area kahit ilang bantay ang nagtatangkang ilayo siya.
Lumapit ang batang nurse na si Kate, “Ano po pangalan ng aso?”
Walang nakasagot.
Makalipas ang ilang minuto, dumating ang ina ng bata—si Rowena, umiiyak.
“May tampuhan kami ni Gavino kaya lumabas silang dalawa… si Tagpi lang ang sumunod at nagbantay,” hikbi niya habang hinahaplos ang aso.
—
Makalipas ang dalawang araw, nakarekober ang mag-lolo. Pinayagan ng ospital na pumasok si Tagpi sa kwarto.
“Lolo… si Tagpi ang nagligtas sa’kin,” bulong ni Yasmin habang niyayakap ang aso.
Tumingin si Gavino kay Jerome. “Pasensya na kung naabala kayo… at salamat sa tiwala ninyo sa kanya.”
Umiling si Jerome. “Kung tutuusin, siya ang nagligtas sa amin. Kung hindi kami huminto, baka huli na ang lahat.”
—
Kumalat sa social media ang balita:
“Asong humarang sa ambulansya para iligtas ang batang naiwan sa aksidente.”
Marami ang naantig. May nag-donate para sa ospital ng bata at pagpapagamot ni Tagpi na nagkalamat ang paa.
Sa huli, isang munting seremonya ang ginawa kung saan binigyan ng medalya si Tagpi ng lokal na pamahalaan bilang “Bantay-Buhay ng Bayan.”
Habang pinapalakpakan siya ng mga tao, payapa lang siyang nakaupo sa tabi ni Yasmin, tila walang ideya sa kabutihang ginawa niya.
At sa gitna ng palakpakan, mahina pero malinaw na sabi ng bata, “Si Tagpi… hindi lang aso. Pamilya namin siya.”
At walang sinuman ang hindi napangiti—at napaiyak.