“Bakit kailangang ganito kahirap, Tay?” tanong ni Miko, isang 12 taong gulang na batang ang pangarap ay simple lang—makapag-aral nang may bagong sapatos at hindi na muling maliitin sa eskwela.

Sa bawat umaga, dumaraan siya sa dalawang barangay, nakatsinelas na halos punit-punit. Sa tuwing umuulan, nilalamig ang kanyang mga paa sa putikan habang dinadaanan ang mga pangungutyang parang punyal:

“Uy! Si Miko! Basa na naman ang paa! Akala mo papasok sa mansion, sapatos wala naman!”

Sa gilid ng kalsada, naroroon ang tatay niyang si Mang Roel, karpinterong halos di na magtama ang pahinga at trabaho.

Tahimik lang ang ama. Pero sa likod ng kanyang pagod na ngiti, may isang pangakong kinakapitan:

“Anak, darating ang araw… hindi lang sapatos ang maipagagamot ko sa’yo… pati pangarap mo.”

Isang gabi, habang humahampas ang ulan sa yero, umuuwi si Mang Roel na may hawak-hawak na lumang sapatos—butas, kupas, amoy araw at pawis… pero buong puso niyang inayos, tinahi, sinimot ang natitirang pandikit.

“Para sa’yo ‘to, anak.”
Ngumiti si Miko, pero kita ang lungkot sa kanyang mga mata.
“Naiintindihan ko po, Tay… salamat po.”

Kinabukasan, suot niya ang minana ngunit mahal na mahal na sapatos. Doon nagsimula ang bagong biro ng mga kaklase:

“HAHA! Antique! Donasyon ng kalabaw?”

Hindi na nakayanan ni Miko.
Umuwi siyang takbo, basa ang pisngi sa luha.

Nakapagtalong si Mang Roel, “Patawarin mo ako, anak… ito lang kaya ko.”
Lumuhod siya sa harap ni Miko, yakap ang kanyang paa na parang humihingi ng tawad sa bawat sugat nito.

Dumating ang interschool quiz bee. Walang nagtiwala kay Miko… Paano raw mananalo ang batang may sirang sapatos?

Pero kumapit siya sa pangako ng ama.
Lumaban siya.

At nang inanunsyo ang resulta—
“CHAMPION: JUNIOR DIVISION, MIKO ROXAS!”

Isang munting binata ang umakyat sa entablado, suot ang sapatos na tinahi ng pagmamahal.

May lumapit na principal.
“Nagdala ka ng karangalan sa paaralan. Nararapat ka sa full scholarship, pati bagong school uniform… at bagong sapatos.”

Bumuhos ang luha ni Miko.
Tumakbo siya sa ama na nasa gilid, sugatan ang kamay, nangingitim sa mga pako.

“Anak, sabi ko sa’yo… darating din ang araw.”

Pero may isang mas malaking sorpresa—
Isang babae na inaakala nilang nakalimot: ang kanyang ina, si Aling Teresa, umuwing umiiyak.
Pinili niyang mag-abroad noon, umaasang makakapagpadala lagi, pero nagkasakit at nawalan ng trabaho. Ngayon, bumalik siya dala ang pinakamalaking pagsisisi.

“Patawarin n’yo ako… Miko, Roel… Naunawaan ko ngayon… ang tunay na yaman ay ’tong pamilyang iniwan ko.”

Nagkayakap ang tatlo—muling nabuo ang pamilyang winasak ng pangarap na kinapos ng pagkakataon.

Lumipas ang mga taon.

Si Miko, ngayon ay isang guro—ang nagtuturo sa mga batang walang sapatos, walang pera, pero may malalaking pangarap.

Ang lumang sapatos?
Nasa loob ng isang kahong salamin sa kanyang opisina.

May nakasulat:

“Hindi ito sumpa, kundi biyaya ng isang ama. Paalala na walang kahirapan ang makakahadlang sa pusong may pag-asa.”

Ang pag-ibig ng isang magulang—kahit punit, butas, at kupas—ay sapat para itawid ka sa pangarap na hindi kayang suotin ng kahit anong mamahaling sapatos.

Emotional Question

📌 Ikaw, kaninong pagsasakripisyo ang gusto mong suklian balang araw?