Sa ilalim ng tulay ng EDSA, dalawang batang lalaki ang araw-araw na naglalakad bitbit ang mga plastik na bote, karton, at pag-asang may makakain sa hapunan.
Si Jun-jun, tahimik, mapagmasid, at palaging may dalang lumang libro sa bulsa. Si Emman, palabiro, pero may matang palaging nagtatago ng lungkot. Pareho silang ulila sa ina, at parehong iniwan ng ama. Ang tanging meron sila — isa’t isa.
Tuwing gabi, sa tabi ng basurahan, nagkukuwentuhan sila.
“Balang araw, Emman, magtatayo ako ng eskwelahan para sa mga batang katulad natin.”
“At ako, Jun, magtatayo ng karinderya. Libre ang pagkain sa mga batang gutom.”
Sabay silang tumawa, habang ang mga bituin ay parang nakikinig. Sa ilalim ng dumi, may binubuo silang pangarap.
Lumipas ang mga taon.
Naging basurero pa rin sila, pero may pagkakaiba: tuwing may makitang punit na notebook, pinupulot ni Jun-jun.
Tuwing may tirang kanin, inilalagay ni Emman sa maliit na supot para hindi magutom ang kaibigan niya.
Isang araw, napansin sila ng matandang guro na si Aling Linda, isang retiradong titser na madalas mamigay ng tinapay sa mga batang kalye.
Nilapitan niya si Jun-jun.
“Anak, bakit lagi kang may dalang libro?”
“Gusto ko pong matuto, Ma’am. Pero wala po akong pambayad.”
Napangiti si Aling Linda. Kinabukasan, dinala niya si Jun-jun sa barangay at ipinilit na ipasok ito sa Alternative Learning System (ALS).
Kasabay nito, ginawang tagahugas si Emman sa karinderya niya, para kahit paano may kita.
Hindi madali.
May mga gabi na gutom sila pareho. May mga araw na ayaw nang pumasok si Jun-jun dahil tuksuhin siya ng mga bata, “Basurero! Ambisyoso!”
Pero sa bawat pangungutya, nariyan si Emman, palaging nakahawak sa balikat niya.
“’Wag kang makinig sa kanila, Jun. Balang araw, sila ang manonood sa graduation mo.”
Taong 2015.
Pagkatapos ng maraming taon ng paghihirap, nakapasa si Jun-jun sa scholarship program ng isang unibersidad.
Hindi makapaniwala si Aling Linda, lalo na si Emman.
Noong araw ng enrollment, hindi makabayad si Emman ng pang-board at lodging. Kaya isang gabi, habang tulog si Jun-jun, iniwan ni Emman ang isang sulat:
“Jun, ituloy mo ang pangarap natin. Ako muna ang magpapaubaya.
Huwag kang babalik sa kalsada dahil lang sa akin.
Kapag naging teacher ka na, hanapin mo ako.
Emman”
Lumipas ang limang taon.
Si Teacher Jun ay naging guro sa parehong programa ng ALS. Tinupad niya ang pangako — nagtuturo siya sa mga batang galing sa lansangan.
Ngunit sa bawat pagtuturo, ang mukha ni Emman ay palaging sumasagi sa isip niya.
Hanggang isang araw, habang nagtuturo siya sa outreach program sa Tondo, may pamilyar na tinig na tumawag:
“Jun?”
Si Emman — payat, may peklat sa braso, pero may dalang apron.
Isa na pala siyang kusinero sa karinderya ni Aling Linda, at ngayo’y tumutulong din magpakain sa mga batang kalye.
Nagyakapan silang dalawa, at doon bumuhos ang luha ng mga taong nakapaligid.
“Jun, natupad mo na ‘yung pangarap natin.”
“Hindi, Emman. Tayo ‘yung nangarap, kaya pareho tayong nagtagumpay.”
Lumipas ang panahon, itinayo nila ang “Lakbay ng Pag-asa Learning Center” — isang maliit na paaralan at karinderyang nagbibigay ng libreng pagkain at aral sa mga batang lansangan.
Sa harap ng gusali, may nakapaskil na karatula:
“Mula sa kalye, tungo sa kinabukasan — sa tulong ng pagkakaibigan at pag-asa.”
Ang mga batang dati nilang kalaro sa ilalim ng tulay, ngayon ay nakaupo sa mga bangko, natututo, kumakain, at nangangarap din.
Sa isang panayam, tinanong si Jun-jun kung ano ang sikreto ng tagumpay nila.
Ngumiti siya, sabay sabi:
“Hindi kailangang mayaman para mangarap. Kailangan lang may kaibigang naniniwala — kahit kailan, kahit saan.”
“Ang tunay na tagumpay ay hindi lang nasusukat sa diploma o pera — kundi sa kakayahan mong bumalik at iangat ang mga naiwan.”
👉 Kung ikaw si Jun-jun, kaya mo bang ipagpalit ang sariling ginhawa para matupad ang pangarap ng kaibigan mo?
