“MAHIRAP LANG TAYO, PERO HINDI TAYO SUSUKO!”
’Yan ang lagi kong naririnig kay Tatay tuwing wala kaming makain. Sa ilalim ng iisang kumot at bubong na yero, magkakasama kaming magkakapatid—habang pinagmamasdan si Nanay na naglalako ng gulay sa kanto, at si Tatay naman, nagbubuhat ng sako sa palengke.
Lumaki akong sanay sa gutom, sanay sa hirap, pero hindi sanay sa wala—dahil kahit kailan, hindi kami nawalan ng pag-asa.
Isang gabi, habang nakatingala kami sa mga bituin, sabi ni Tatay,
“Anak, kapag natutunan mong tumingin sa itaas kahit nasa putik ka, hindi ka mawawala sa landas.”
’Yun ang unang aral ng buhay na hindi ko nakalimutan.
Dumating ang panahon na kinailangan kong huminto sa pag-aaral. Wala nang pera si Nanay, at si Tatay ay nagkasakit sa baga. Araw-araw, naririnig ko ang pag-ubo niya habang pinipilit pa ring magtrabaho.
“Anak, ‘wag mong isipin ang gastos. Mag-aral ka,” sabi ni Tatay.
Pero alam ko—paano ko ipagpapatuloy kung wala na kaming pambili ng bigas?
Kaya nagdesisyon ako:
Ako naman ang magtatrabaho.
Naging construction helper ako sa Maynila. Mainit, maalikabok, mabigat. Pero tuwing gabi, tinitingnan ko ang mga bituin sa itaas ng gusali—at para bang naririnig ko ang tinig ni Tatay.
“Anak, wag mong kalimutan kung saan ka nanggaling.”
Habang nakikita kong umaangat ang mga building, pangarap kong sana… isang araw, makapagpatayo rin ako ng bahay para kina Nanay at Tatay.
Pero isang tawag ang nagpabago ng lahat.
“Anak… si Tatay mo… wala na.”
Parang gumuho ang mundo ko. Parang nawala lahat ng bituin sa langit.
Lumipas ang mga taon. Sa tulong ng mga kaibigan ko sa trabaho at sa mga libreng programa ng gobyerno, natapos ko rin ang vocational course ko sa electrical engineering. Hindi ko naisip na isang araw, ako na mismo ang magpapatakbo ng sarili kong maliit na business—pag-aayos ng mga linya ng kuryente sa barangay.
Isang gabi, habang inaayos ko ang ilaw sa lumang bahay namin, tumingala ako. Maliwanag na ulit ang bubong naming yero, pero mas maliwanag ang puso ko.
Sabi ni Nanay, habang nakatingin din sa langit:
“Nak, tingnan mo ‘yung pinakamaliwanag na bituin. Sigurado ako, si Tatay ‘yon.”
Napaluha ako. Kasi alam kong totoo. Hindi na kailangan ng salita para maramdaman ang pagmamahal niya—ramdam ko sa bawat ilaw na naiilawan, sa bawat pamilya na napasaya ng trabaho ko.
Ngayon, nakatayo na ako sa harap ng bahay na pinangarap ni Tatay. Hindi man ito mansion, pero bawat pader nito ay gawa sa pawis, luha, at panalangin.
Nag-aaral na rin ang bunsong kapatid ko. Si Nanay, nakangiti na ulit.
At tuwing gabi, bago ako matulog, lagi kong tinitingnan ang mga bituin. Kasi doon ko nararamdaman ang lahat ng sakripisyong bumuo sa amin bilang pamilya.
“Tay, natupad ko na ‘yung pangako ko. Nakatingin pa rin ako sa itaas… sa ilalim ng mga bituin.”
Ang tunay na pag-ibig ng pamilya ay hindi nasusukat sa kayamanan, kundi sa sakripisyo at paniniwala sa isa’t isa. Kapag ang puso ay puno ng pag-asa, kahit sa dilim, sisikat pa rin ang liwanag. 🌟
👉 May taong nagsakripisyo rin ba para sa mga pangarap mo? Naalala mo pa ba kung kailan mo huling pinasalamatan siya? 💔
