“PAGLISAN NG LAHAT: KWENTO NG ANAK NA NAIWAN SA KAHIRAPAN, PERO NATUTONG MAGSIMULA MULI SA KABILA NG PAGLALAYO, PAGKAWALA, AT PAG-ASA”
MINSAN, HINDI MO MALALAMAN ANG KAHULUGAN NG PAGKALUNGKOT — HANGGANG SA MAWALA ANG LAHAT NG TAONG MINAHAL MO.
Ako si Rina, panganay sa tatlong magkakapatid.
Lumaki kami sa isang maliit na barong-barong sa gilid ng ilog.
Si Tatay, construction worker; si Nanay, tindera ng gulay sa palengke.
Mahirap, oo. Pero masaya kami.
Hanggang isang araw, isang trahedya ang bumago sa lahat.
Habang pauwi si Tatay galing trabaho, nadamay siya sa aksidente.
Isang tawag lang, at biglang nagbago ang mundo namin.
Si Nanay, halos hindi na makapagsalita.
Ako naman, hindi alam kung paano magiging matatag para sa kanya’t sa mga kapatid ko.
Pagkalibing ni Tatay, napilitan akong huminto sa kolehiyo.
Si Nanay, tuluyang nanghina at nagkasakit.
Bilang panganay, ako ang tumayong haligi’t ilaw ng tahanan.
Nagtitinda ako ng fishball sa kanto sa umaga, naglalaba sa gabi, at gumigising sa madaling araw para ipaghanda ng kape si Nanay.
Minsan, umiiyak ako sa lababo, hindi dahil sa pagod, kundi dahil sa takot na baka ako na lang ang matira.
Isang gabi, habang nilalagnat si Nanay, hinawakan niya ang kamay ko.
“Anak… kapag nawala ako, ‘wag kang matakot. Hindi ka nag-iisa. Kahit wala kami, dala mo pa rin kami.”
Umiiyak ako noon, pero ngumiti siya.
Iyon ang huling beses na narinig ko ang boses ni Nanay.
Kinabukasan, wala na siya.
Naiwan akong mag-isa.
Walang pamilya, walang trabaho, walang direksyon.
Sa gitna ng kawalan, isang kapitbahay ang lumapit — si Aling Tersing, dating kaibigan ni Nanay.
“Anak, sabi ng nanay mo dati, huwag mong sayangin ang talino mo. Mag-apply ka ulit sa eskwela. May scholarship program dito sa bayan.”
Walang kahit anong pera, pero dala ko ang pangarap ni Nanay.
Naglakad ako papuntang paaralan, hawak ang lumang bag at lumang papel na may mga marka ng pawis at luha.
Hindi madali.
Maraming beses akong gutom, maraming gabi akong walang ilaw.
Pero tuwing gusto kong sumuko, tinatandaan ko ang sinabi ni Nanay:
“Hindi ka nag-iisa.”
Pagkaraan ng ilang taon, nakapagtapos ako bilang nurse.
At nang unang araw kong magsuot ng uniporme, tumingala ako sa langit at bulong ko,
“’Nay, ‘Tay, may ilaw na po ulit ang tahanan natin.”
Ngayon, nagtatrabaho na ako sa ospital bilang volunteer nurse.
Hindi marangya, pero payapa.
Sa bawat pasyenteng inaalagaan ko, nakikita ko si Nanay.
Sa bawat batang umiiyak, naririnig ko ang tinig ni Tatay.
Minsan, habang nag-aabot ako ng gamot sa isang matandang babae, hinawakan niya ang kamay ko at sabi,
“Ang bait mo, hija. Parang anak kitang matagal nang nawawala.”
Ngumiti ako at sinagot siya,
“Baka po ginamit ng Diyos ang kamay ko para ipadama sa inyo na hindi kayo nag-iisa.”
At doon ko na-realize — minsan pala, pinaparamdam sa atin ng Diyos ang mga nawala natin sa pamamagitan ng ibang tao.
At sa bawat bagong araw, may bagong simula.
🌅 “Kahit mawalan ka ng lahat — pamilya, bahay, pag-asa — may matitira pa rin: ang lakas ng loob, at ang pag-ibig na iniwan nila sa puso mo.” 🌅
👉 Naranasan mo na bang mawalan ng lahat at matutong bumangon mag-isa? Sino ang naging “ilaw” mo sa dilim? 💔
#PaglisanNgLahat
#HindiNagIisa
#PamilyaAtPagAsa
#InspirasyongPinoy
#KwentoNgTatag
