“LAKAS NG DUGO’T LAHI: KWENTO NG BINATANG MINAMALIIT DAHIL SA PINAGMULAN, PERO NAGTAGUMPAY SA TULONG NG PAMILYA AT PAGMAMAHAL SA SARILING UGAT”
HINDI KO INAKALANG ANG DUGONG MINAMALIIT NG IBA, AY SIYA PALA ANG MAGIGING DAHILAN NG AKING TAGUMPAY.
Ako si Jonel, anak ng isang katutubong Aeta mula sa Zambales.
Lumaki ako sa bundok — walang internet, walang cellphone, minsan wala ring sapat na pagkain.
Ang tanging meron kami, pamilya, pananampalataya, at pagkakaisa.
Pero nang bumaba kami sa bayan para mag-aral, doon ko unang naramdaman kung gaano kabigat ang maging “iba.”
“Uy, kulot!”
“Aeta ka ba o unggoy?”
Minsan, pati mga guro ko, tingin sa akin ay mababa.
Nauwi ako sa tanong na paulit-ulit sa isip ko:
“Mali ba talaga maging ako?”
Araw-araw akong naglalakad ng tatlong kilometro papuntang eskwela.
Madalas, walang tsinelas, bitbit ang lumang notebook na gawa sa pinagtagpi-tagping papel.
At kahit pagod, hindi ko ininda.
Kasi sabi ni Nanay,
“Anak, kahit ‘di ka nila tanggap, ipakita mong kaya mong tumayo nang may dangal.”
Minsan, tinawanan ako ng kaklase ko habang nagsasalita ako sa harap ng klase dahil sa punto ko.
“Parang hindi marunong mag-Tagalog!” sigaw niya.
Tumahimik ang buong silid, at doon ko naramdaman ang hiya na parang apoy sa dibdib.
Pag-uwi ko, umiiyak ako sa harap ni Nanay.
Pero imbes na damayan ako, hinawakan niya ang balikat ko at sabi,
“’Pag hinayaan mong durugin ka ng salita nila, totoo nga ‘yung panlalait nila. Pero kung lalaban ka, ikaw ang magpapatunay kung sino ka talaga.”
Kaya simula noon, nagbago ako.
Tuwing tatawagin nila akong “kulot,” nginingitian ko na lang.
Kasi alam ko, ‘yung kulot na buhok na ‘yan — dugo at lahi ko ‘yan.
Nang mag-high school ako, sinali ako ng guro ko sa public speaking contest.
Ayaw ko sana sumali dahil natatakot akong pagtawanan.
Pero sabi ni Nanay,
“Anak, ‘wag kang matakot magsalita. Ang tinig mo, tinig ng lahi natin.”
Kaya lumaban ako.
At noong araw ng contest, nagsalita ako tungkol sa pagmamahal sa sariling lahi.
Habang nagsasalita ako, nakikita ko sa mga mata ng mga tao ang pagbabago.
Wala nang tawa. Wala nang panglalait.
Ang tanging naririnig ko, katahimikan — at sa dulo, palakpakan.
Nanalo ako ng unang gantimpala.
Pag-uwi ko, bitbit ko ang tropeyo at luha ni Nanay.
“Sabi ko sa’yo, anak, ‘pag ipinagmalaki mo ang pinanggalingan mo, ikaw mismo ang magdadala ng liwanag sa lahi mo.”
Ngayon, ako’y isang guro sa parehong paaralan kung saan ako minsang tinawanan.
At tuwing may batang katulad kong takot ipakita kung sino sila, sinasabi ko:
“Anak, ang kulay mo, buhok mo, at pinanggalingan mo — ‘yan ang pinakamatinding lakas mo.”
Dumating ako sa puntong niyayakap ko na ang aking pagkatao.
Wala nang hiya.
Wala nang takot.
Kasi alam ko na — ang pagiging totoo sa sarili ang pinakamataas na antas ng karunungan.
At tuwing dumadalaw ako sa bundok, nakikita ko si Nanay sa kubo namin.
Ngumiti siya at sabi,
“Ang anak kong tinawag nilang mahina, siya na ngayong tinutularan ng iba.”
Ngayon ko lang naintindihan — minsan, kailangan mong dumaan sa pangmamaliit para matutunan mong tumayo nang matangkad.
🌿 “Hindi kahihiyan ang pinanggalingan mo. Ito ang ugat ng iyong tapang, dangal, at tagumpay.” 🌿
👉 Kung minsan ka ring hinusgahan dahil sa pinanggalingan mo — ano ang ginawa mong sagot sa mundo? 💪
#LakasNgDugoAtLahi
#IpinagmamalakingPinoy
#KwentoNgPagAsa
#TunayNaLakas
#InspirasyongPinoy
