“KAIBIGAN NG BUKAS: KWENTO NG GURO NA NAGING PAG-ASA NG ISANG BATANG NILIBAK, AT NAGBALIK UPANG PASALAMATAN ANG TAONG NANIWALA SA KANYA”
🌅 Panimula:
HINDI KO INAKALANG ANG ISANG BATA NA NILIBAK NG LAHAT NOON, SIYA PALA ANG MAGBIBIGAY SAKIN NG DAHILAN PARA IPAGMALAKI ANG AKING PROPESYON.
Ako si Ma’am Liza, isang public school teacher sa probinsya.
Sa dami ng batang dumaan sa klasrum ko, isa ang hindi ko makakalimutan — si Berto.
Tahimik, madungis, at laging inaantok.
Madalas siyang pagtawanan ng kaklase niya.
“Amoy uling!”
“Anak ng tambay!”
At tuwing maririnig ko iyon, ako ang unang nasasaktan.
Pero kahit ganoon, hindi ko siya pinabayaan.
Kasi alam ko — minsan, ‘yung batang pinagtatawanan, ‘yun ang may pinakamatinding laban sa buhay.
🥀 Pakikibaka:
Isang araw, napansin kong tulog si Berto sa klase.
Nilapitan ko siya, at nang itaas ko ang ulo niya, napansin ko ang mga putik sa uniporme niya at sugat sa kamay.
Pagkatapos ng klase, kinausap ko siya.
“Bakit lagi kang pagod, Berto?”
Tahimik lang siya sa una, hanggang sa napaiyak.
“Ma’am, nagtitinda po ako ng uling sa palengke gabi-gabi. Para po makabili ng papel at pamasahe.”
Natigilan ako.
Bata pa lang siya, binubuhat na niya ang mundong dapat ay ako pa ang bumubuhat para sa kanya.
Kinabukasan, dinalhan ko siya ng bagong lapis, notebook, at baon.
Naiyak siya, at ang sabi niya:
“Ma’am, kayo lang po ang naniwala sa’kin.”
Mula noon, ginamit ko ang bawat pagkakataon para iparamdam sa kanya na kaya niyang magtagumpay.
Kapag bumabagsak siya, lagi kong sinasabi:
“Hindi ka basura, Berto. Isa kang binhi na kailangang diligan ng tiyaga.”
🌤️ Punto ng Pagbabago:
Pagkatapos ng ilang taon, lumipat si Berto ng paaralan.
Wala na akong balita sa kanya.
Lumipas ang sampung taon — ilang estudyante ang dumaan, ilang mukha ang nakalimutan ko na.
Pero si Berto, lagi kong tinatanong sa sarili ko:
“Kumusta na kaya siya?”
Hanggang isang araw, habang nagwawalis ako ng sahig ng classroom, may tumawag sa akin.
“Ma’am Liza?”
Paglingon ko, may isang lalaki sa pintuan.
Naka-barong, may bitbit na folder, at ngiting pamilyar.
“Ako po si Engr. Roberto Dela Cruz… dati niyo pong estudyante.”
Para akong natulala.
Ang batang dati kong pinagtanggol sa mga bully, ngayon ay isa nang engineer.
Lumapit siya at niyakap ako.
“Ma’am, kung hindi dahil sa inyo, baka hanggang uling lang po ang alam kong hawakan.”
Umiiyak na ako noon.
Ang batang iniyakan ko sa gabi dahil sa hirap ng buhay, ngayon ay siya namang dahilan ng tuwa ko sa araw na iyon.
🌈 Resolusyon:
Ngayon, tuwing napapagod ako sa pagtuturo, si Berto ang lagi kong naiisip.
Kasi siya ang patunay na kahit isang simpleng “Kaya mo ‘yan” ay kayang magbago ng buhay.
May mga estudyante akong mahihirap, gutom, at minsan ay tila sumusuko na sa mundo.
Sa tuwing nakikita ko sila, sinasabi ko lagi:
“Hindi mo kailangang perpekto. Ang kailangan mo lang ay may taong maniniwala sa’yo — at ako ‘yon.”
At sa tuwing lumulubog ang araw, nagpapasalamat ako.
Hindi lang dahil sa mga natuturo ko, kundi sa mga natututunan ko rin sa kanila.
Kasi totoo pala — ang bawat batang itinataas mo ngayon, siya ring mag-aangat sa’yo bukas.
🌻 Aral sa Buhay:
🌸 “Hindi mo kailangang maging mayaman para tumulong. Minsan, sapat na ang isang taong marunong makinig, maniwala, at magtiwala.” 🌸
👉 Naalala mo ba kung sino ang taong unang naniwala sa’yo kahit wala kang kumpiyansa sa sarili? I-tag mo sila at sabihin mong “salamat.” 💖
