“ANG GURONG WALANG PAHINGA (PERO PUNO NG PAGMAMAHAL)”
Naalala niyo pa ako?
Ako ‘yung si Mariel — dating batang nakatira sa barong-barong, anak ng basurera, ngayon ay isang public school teacher sa Maynila.
Akala ko noon, pag naging guro na ako, tahimik na ang buhay ko. Mali pala. 😂
Ang pagiging guro, parang pagbabalik sa pagkabata — pero mas mahirap, kasi may mga estudyanteng mas makulit pa sa gutom.
Unang araw ko sa pagtuturo, sobrang excited ako.
Suot ko pa ‘yung paborito kong bestida, tapos dala ko ang bagong whiteboard marker na inipon ko pa sa sahod ng fast food dati.
Pagpasok ko sa classroom, sinalubong ako ng sigawan.
“Ma’am! Maganda kayo ah! Ilang taon na po kayo? May jowa po ba kayo?” 😅
Ayun, unang araw pa lang, alam ko na — mahaba-habang pasensya ‘to.
Sabi nila, ang pagiging guro raw ay bokasyon, hindi trabaho.
Tama sila. Kasi kung trabaho lang ‘to, matagal ko nang sinuko noong unang beses akong sinabugan ng eraser sa ulo habang nakatalikod ako sa board! 🤣
Minsan, habang nagtuturo ako ng “Pandiwa” (verbs), biglang may sumigaw sa likod:
“Ma’am, ang pandiwa po ba ay ‘mag-mahal’ kahit hindi minamahal pabalik?”
Tumingin ako, at nakita kong seryoso siya.
Sabi ko na lang, “Anak, oo. Pero ‘wag mong gawing halimbawa sa quiz, ha?” 😂
Pero kahit gaano sila kakulit, may mga araw na bigla akong mapapaiyak sa tuwa.
‘Yung mga batang dati, walang gana mag-aral, ngayon ako na mismo ang nilalapitan.
“Ma’am, gusto ko rin po maging teacher, katulad niyo.”
Doon ko nare-realize — baka ‘yun talaga ang purpose ng mga pinagdaanan ko noon.
Para maintindihan ko ‘yung mga batang hirap din, pero may pangarap.
Isang araw, may bagong estudyante. Tahimik, laging nakatungo, laging walang baon.
Naalala ko bigla ang sarili ko noon.
Kaya nilapitan ko siya, binigyan ng tinapay, at sabi ko,
“Alam mo, ‘wag mong ikahiya kung ano meron ka. Minsan, ‘yung mga walang-wala, sila pa ‘yung may pinakamaraming pangarap.”
Hindi ko akalain, after a few weeks, naging consistent honor student siya.
Pag graduation day niya, nilapitan niya ako at binulong:
“Ma’am, salamat po. Kayo po ang dahilan kung bakit hindi ako tumigil.”
Grabe, tumulo talaga luha ko noon.
Sabi ko sa sarili ko, “Ayan na naman, iyakin na naman si Ma’am Mariel.” 😅
Ngayon, tatlong taon na ako sa pagtuturo.
Wala pa rin akong sariling bahay, pero may classroom akong puno ng pagmamahal.
Hindi ako milyonaryo, pero araw-araw akong may amanos na “Thank you, Ma’am.”
Minsan, kapag nakakaramdam ako ng pagod o lungkot, pumapasok pa rin sa isip ko ang mga panahon na wala akong baon, na pinagtatawanan ako dahil amoy estero ako noon.
Pero ngayon, sabi ko sa sarili ko:
“Ang dating amoy estero, ngayon amoy marker na at pagmamahal ng mga estudyante.” 😂
Kahit kulang sa sahod, kahit tambak ang papel, kahit minsan gusto ko nang mag-resign — kapag may isang batang nagsabing “Ma’am, proud ako sa inyo,” nawawala lahat ng pagod ko.
“Ang tagumpay, hindi lang nasusukat sa dami ng pera o titulo, kundi sa dami ng pusong natulungan mong mangarap muli.” 💖
Kahit minsan, parang ‘di ko na kaya… lagi kong naaalala: Ginawa ng Diyos na guro ako, hindi para yumaman — kundi para magbigay ng pag-asa.
👉 Ikaw, may teacher ka bang hindi mo makalimutan — ‘yung nagturo sa’yo hindi lang ng leksyon, kundi ng tapang at pagmamahal? I-tag mo siya sa comments! 🍎📚
