HINDI KO KAILANMAN IKINAHIYA NA ANAK AKO NG BASURERO.
Pero aaminin ko, minsan, gusto kong magtago. Kasi bata pa lang ako, alam ko na kung ano ang tingin ng iba sa amin—madumi, mabaho, walang pag-asa.
Lumaki ako sa tabi ng tambakan. Doon kami nakatira ni Tatay at Nanay. Ang bahay namin, gawa lang sa pinagtagpi-tagping yero at kahoy. Kapag umuulan, pumapasok ang tubig, at ang amoy ng nabubulok na basura, parang hindi na umaalis sa ilong ko. Pero kahit gano’n, sabi ni Tatay, “Anak, kahit basurero lang ako, marangal ’to. Basta may malinis kang konsensya, hindi ka kailanman marumi.”
Araw-araw, gigising ako nang maaga para tulungan si Tatay mamulot ng bote at karton bago pumasok sa eskwela. Madalas, pawis at alikabok pa ang laman ng bulsa ko kaysa baon. Pero kahit gutom, kahit pagod, pinilit kong mag-aral. Kasi gusto kong balang araw, ako naman ang mag-aahon sa amin.
Sa school, hindi madali. Madalas akong tinutukso.
“Uy, anak ng basurero, amoy basura!” sigaw ng mga kaklase ko.
Nangingiti na lang ako, pero sa totoo lang, bawat salitang ‘yon, parang kutsilyong tumatama sa puso ko.
May isang beses, umiyak ako sa ilalim ng punong mangga sa tabi ng tambakan.
Sabi ko kay Nanay, “Ma, ayoko na. Hindi ko kaya. Kahit anong gawin ko, tinitingnan pa rin nila ako bilang anak ng basurero.”
Ngumiti lang siya, pinunasan ang luha ko, at sabi, “Anak, hayaan mo sila. Huwag mong sayangin ang pagkakataon na binibigay sa’yo ng buhay. Ang edukasyon mo, ’yan ang magbabago ng tadhana natin.”
Simula noon, ginamit ko ang mga salitang masakit bilang gasolina para magtagumpay.
Habang sila, naglalakwatsa—ako, nag-aaral sa ilalim ng ilaw ng kandila.
Habang sila, natutulog nang mahimbing—ako, nagbebenta ng bote para may pambili ng papel at lapis.
Dumating ang araw ng graduation sa kolehiyo.
Naka-barong ako, bitbit ni Tatay ang lumang cellphone niya para mag-picture. Sa entablado, tinawag ang pangalan ko: “With Highest Honors.”
Niyakap ko si Tatay nang mahigpit, habang nangingilid ang luha niya.
Sabi niya, “Anak, hindi ko akalaing makakakita ako ng ganitong araw. Dati, bote at lata lang ang pinupulot ko. Ngayon, diploma ng anak ko.”
Pero hindi doon natapos ang laban ko.
Pumasok ako sa trabaho bilang janitor sa isang kumpanya. Habang naglilinis, pinapanood ko ang mga boss sa opisina. Iniisip ko, “Balang araw, ako rin. Magiging boss din ako.”
Ginamit ko ang maliit na ipon ko para magpatuloy sa pag-aaral—night school, online courses, kahit mahirap.
Hanggang sa nakapag-ipon ako at nagsimula ng maliit na negosyo—junk shop.
Ironiya ng buhay: galing ako sa basura, pero ngayon, doon ako nakakita ng yaman. Unti-unti, pinalago ko ’yon. Hanggang ngayon, may sarili na akong waste management company na nagbibigay ng trabaho sa mga dating basurero—tulad ni Tatay.
Ngayon, may sarili na akong bahay, sasakyan, at higit sa lahat, kapayapaan ng loob.
Minsan, dumadaan pa rin ako sa tambakan—hindi para mamulot, kundi para tumulong. Dinadala ko pagkain, damit, at pangmatrikula sa mga batang katulad ko noon.
Sabi ko nga, “Hindi kasalanan ang maging mahirap. Pero kasalanan ang sumuko sa hirap.”
At kung tatanungin mo ako kung anong sikreto ng tagumpay, iisa lang ang sagot ko:
Tiyaga. Pananampalataya. At pagmamahal sa pamilya.
💬 “Ang tagumpay ay hindi nasusukat sa yaman, kundi sa kung gaano mo pinilit bumangon mula sa pagkadapa.”
👉 Ikaw, kailan mo huling pinangarap na baguhin ang tadhana mo kahit lahat ng tao ay hindi naniniwala sa’yo?
