Ako si Miguel, 20 taong gulang, matangkad, maayos manamit, at kasalukuyang sophomore student sa isang unibersidad sa Quezon City. Wala akong yaman, wala rin akong koneksyon—isang simpleng binatang probinsyano lang na may pangarap na makatapos at makapagbigay ng magandang buhay sa pamilya.
Ngunit nagbago ang lahat noong nakilala ko si Doña Carmela, isang 60 anyos na babae, dating may-ari ng isang kilalang chain ng mga restaurant sa Maynila, ngayon ay retirado at nakatira mag-isa sa kanyang malaking bahay sa San Juan.

Nakilala ko siya sa isang charity event ng aming student organization. Sa unang tingin pa lang, nahuli na niya ang atensyon ko—hindi dahil sa pera o sa kagandahan, kundi sa presensyang marangal at titig na tila kayang basahin ang kaluluwa ng isang tao.
Tahimik siya pero mabisa magsalita. Malalim, ngunit mainit ang kanyang ngiti. At sa likod ng bawat ngiti, dama kong may lungkot na matagal nang nakatago.

“Hindi ko pinili ang edad niya. Pinili ko ang katahimikan na dala niya.”

Tatlong buwan lang matapos ang unang pagkikita, naging malapit kami. Ikinuwento niya sa akin ang buhay niya—isang kasal na puno ng sakit, isang buhay na inalay sa negosyo, at isang puso na hindi na muling umibig.
Bawat kuwento niya ay tila pahina ng isang librong puno ng karunungan, at hindi ko namalayang nahulog na ako.

Isang gabing umuulan sa Taguig, lumuhod ako sa harap niya at nagsabi:

“Hindi ko iniintindi kung ilang taon ka na, Carmela. Ang alam ko lang, gusto kong makasama ka.”

Pagbalik ko sa bahay, halos sumabog ang galit ng pamilya ko.
“Baliw ka na ba, Miguel?!” sigaw ng tatay ko. “Gusto mo bang pagtawanan ng buong barangay?”
“Baka binibili ka lang niyan!” dagdag ng nanay ko, halos maiyak sa hiya at takot.
Ang mga pinsan at tiyahin ko ay nagsimulang magtsismisan.
“Hindi pag-ibig ‘yan. Ginto ‘yan.”

Ngunit hindi ko sila pinakinggan. Alam kong iba ang nararamdaman ko.
Kaya iniwan ko ang bahay, at kami ni Carmela mismo ang nagplano ng kasal—isang simpleng seremonya sa isang private garden sa Antipolo, na dinaluhan lang ng iilang kaibigan at dating kasosyo niya sa negosyo.

Pagkatapos ng kasal, dinala niya ako sa kanyang malaking bahay sa San Juan.
Tahimik. Malamig. Amoy rosas at mamahaling pabango.
Nang gabing iyon, nagpalit siya ng suot—isang puting silk nightgown—at naupo sa tabi ko.
Sa kanyang kamay, may dala siyang tatlong brown envelope at isang key fob ng Porsche.
Ngumiti siya, at ibinigay iyon sa akin.

“Miguel, mula ngayon, lahat ng ito ay sa’yo.”

Nanginginig akong tumingin. Binuksan ko ang envelope—mga titulo ng lupa sa Makati, Quezon City, at Batangas.
Ang halaga? Higit ₱100 milyon.

“Bakit mo ito ginagawa?” tanong ko. “Hindi ko kailangan ‘to. Mahal kita, hindi ang mga bagay na ‘to.”

Ngunit ngumiti lang siya, isang ngiting hindi ko lubos mabasa.
Hinawakan niya ang kamay ko at dahan-dahang nagsalita:

“Miguel… kung pinili mo ako, kailangan mong tanggapin ang lahat ng kasama nito. Hindi lang ako ang kakasamahin mo, pati ang mga lihim ko.”

“Wala akong anak,” sabi niya. “At ayokong mapunta ang mga pinaghirapan ko sa mga kamag-anak kong matagal nang nag-aabang sa kamatayan ko.”
“Gusto kong ipamana lahat sa’yo — pero may kapalit.”

Napalunok ako.

“Anong kapalit?”

Tumitig siya sa akin — matalim, ngunit puno ng damdamin.

“Ngayong gabi, gusto kong maging tunay kang asawa. Hindi lang sa papel, kundi sa puso at katawan. Kung hindi mo magagawa, bukas, susunugin ko lahat ng mga titulong ‘yan at babaguhin ko ang aking testamento.”

Parang biglang umikot ang paligid ko.
Ang mga salitang “pag-ibig” at “kapangyarihan” ay nagsimulang maghalo.
Nang dahan-dahan kong iangat ang laylayan ng kanyang silk nightgown, bigla niyang hinawakan ang kamay ko, malamig at mariin.

Tumingin siya sa akin — at sa sandaling iyon, nawala ang ngiti sa labi niya.
Ang kanyang tinig ay naging mababa, halos pabulong.

“Ang pagkamatay ng dati kong asawa… hindi aksidente.”

Nanlaki ang mata ko.
Ang lamig ng gabi ay biglang naging yelo sa aking balat.
Ang mga titulong nasa mesa ay biglang nagmukhang mabigat na sumpa.

At doon nagsimula ang lahat — ang gabi na akala ko ay simula ng pag-ibig, ngunit unti-unting naging simula ng isang lihim na magpapabago sa buhay ko habambuhay.

Ang katahimikan ng gabi ay tila may sariling tinig—mahina ngunit malalim, parang bumubulong ng babala.
Nakatingin pa rin ako kay Doña Carmela, ang babaeng kakakasalan ko, habang nanginginig ang kamay ko sa gitna ng malamig na hangin ng San Juan.
Ang sinabi niyang mga salita ay paulit-ulit na umuukit sa isip ko:

“Ang pagkamatay ng dati kong asawa… hindi aksidente.”

“Anong ibig mong sabihin?” halos hindi ko na marinig ang sarili ko.
Huminga siya nang malalim, saka tumayo, dahan-dahang naglakad papunta sa kabinet ng alak.
Binuksan niya ang isang bote ng Château Margaux, ibinuhos sa dalawang baso, at sabing:

“Noong unang panahon, may mga bagay akong piniling kalimutan. Pero ngayon, wala na akong oras para sa kasinungalingan.”

Umupo siya sa tabi ko.
“Ang pangalan niya ay Manuel Delgado, asawa ko sa loob ng tatlong dekada. Lahat ng meron ako ngayon—mga lupa, negosyo, pangalan—lahat ‘yon ay pinaghirapan naming dalawa. Pero sa likod ng mga ngiti sa harap ng camera, may kasinungalingang unti-unting sumira sa amin.”

Tumingin siya sa sahig, habang pinaglalaruan ang baso ng alak.

“May ibang babae siya, Miguel. At hindi lang basta babae… isa sa mga manager ng aming restaurant chain.”

Napatigil ako.

“At pagkatapos?” tanong ko, kahit alam kong hindi ko na gustong marinig.

“Nang malaman ko, pinuntahan ko siya sa Tagaytay. Umuulan nang malakas. Nag-away kami. Siya ang nagmaneho pauwi… pero hindi na siya nakarating.”

Bumigat ang hangin sa paligid.

“Sabi ng pulis, aksidente raw. Nawalan ng kontrol sa kurbada, bumangga sa puno.”
“Pero?” tanong ko, halos pabulong.

“Pero ilang araw bago iyon… nakatanggap ako ng anonymous na tawag. Isang lalaki, mahina ang boses, sabi niya—‘Kung ayaw mong mawalan ng lahat, iwasan mong sumakay sa kotse ni Manuel.’”

Dahan-dahan kong napagtanto: kung totoo ang sinasabi niya, ibig sabihin—may taong gustong patayin silang dalawa.
At kung ganon, bakit ako? Bakit pinili niya akong pakasalan, isang batang estudyante na walang kinalaman sa lahat ng ito?

“Bakit mo sinasabi ‘to sa akin ngayon?” tanong ko.

Ngumiti siya nang mapait.

“Dahil alam kong babalik sila. Yung mga taong pumatay kay Manuel… sila rin ang gustong kumuha ng lahat ng iniwan niya. At ngayon, ikaw na ang pangalan sa mga titulo, Miguel. Ibig sabihin, ikaw na ang susunod na target.”

Kinabukasan, nagising ako sa kaluskos ng mga taong naglilinis sa bakuran.
Pagbaba ko, tatlong bodyguard ang nagbabantay sa gate.
Sa mesa, nakalatag ang diyaryo:

“Mysterious Fire Engulfs Former Delgado Warehouse in Pasig – One Dead.”

Tumitig ako sa larawan. Ang nasunog na gusali ay isa sa mga ari-arian ni Carmela—yung warehouse kung saan nakaimbak ang mga lumang dokumento ng negosyo ng kanyang asawa.

“Hindi aksidente ‘yan,” sabi ni Carmela sa likod ko. “Sila na nga ‘yan.”

Sa mga sumunod na araw, hindi na ako makatulog.
Habang abala si Carmela sa pag-aayos ng mga papeles sa notaryo, sinimulan kong alamin ang nakaraan ni Manuel Delgado.
Ang mga lumang artikulo sa online archives ay nagsasabing isang “self-made businessman” siya, ngunit may mga bulung-bulungan tungkol sa money laundering at political bribery noong dekada 90.

Isang gabi, habang naglalakad ako sa study room, napansin kong may isang lumang safe sa likod ng bookshelf.
Bukas ito ng bahagya.
Sa loob, may mga luma at naninilaw na dokumento, ilang diskette, at isang sobre na may pangalan ko.

Nanginginig ang kamay ko nang buksan ko iyon.
Isang larawan—ako, sa charity event, tatlong buwan na ang nakalipas.
At sa likod ng larawan, nakasulat:

“He fits the description. Same height. Same blood type. Proceed quietly.”

Parang may humampas sa dibdib ko.
Ano ‘to? Sino ang nagsulat?
Bakit may litrato ko bago pa kami magkakilala ni Carmela?

Pumasok si Carmela, mahigpit ang mukha.

“Miguel, anong ginagawa mo?”
“Ano ‘to?” Itinuro ko ang larawan. “Bakit may ganito sa safe mo? Paano mo nakuha ‘to bago pa tayo nagkakilala?”

Tahimik siya sa ilang segundo, tapos ngumiti—isang ngiti na malamig, halos walang buhay.

“Dahil matagal na kitang kilala.”

Napatigil ako.

“Ano’ng ibig mong sabihin?”

“Ikaw ang kopya niya. Ang asawa kong namatay—si Manuel—ay may anak sa kabit niya. At ikaw ‘yun, Miguel.”

Tumigil ang oras.
Parang bumagsak lahat ng dingding sa paligid ko.

“Hindi ko alam kung alam mo ‘yon o hindi,” dagdag niya, “pero sa oras na pinakasalan kita, pinagsama ko muli ang dugo ng pamilyang sinira ng kasinungalingan.”

Ang mga susunod na linggo ay naging impyerno.
Dumating ang mga lihim na tawag, mga sasakyang nakasunod sa amin, mga dokumentong misteryosong nawawala.
Ang mga kamag-anak ni Carmela ay nagsimulang magdemanda, at may mga abogado na nagbabantang bubuksan muli ang kaso ni Manuel.

Ako? Isang batang lalaki lang na minsang naniwala sa pag-ibig, pero ngayo’y natuklasan na ang kasal ko ay bahagi ng isang plano—isang pag-aari, isang dugo, at isang kasalanang iniwan ng nakaraan.

Sa gitna ng gabi, habang tulog si Carmela, nagising ako sa ingay ng mga gulong sa labas.
Lumapit ako sa bintana—isang itim na SUV ang huminto sa harap ng bahay.
At sa sandaling iyon, natanto ko na hindi ako nakapasok sa buhay ng isang babae…
nakapasok ako sa mundo ng mga kasinungalingan, kasalanan, at kayamanang pinuno ng dugo