Sa dulo ng isang mahabang kalsadang napapalibutan ng matatataas na puno ng akasya, nakatayo ang mansyon ng pamilyang De la Vega. Ito ay isang lupain na tila hiwalay sa mundo, kung saan ang mga pader na bato ay naglalabas ng lamig at katahimikang tila may itinatagong mga sikreto. Sa lugar na ito, ang bawat galaw ay binabantayan at ang bawat ngiti ay tila ipinagbabawal.
Dito dumating si Lisa, isang 18-taong-gulang na dalaga mula sa probinsya. Dala lamang ang isang lumang bag at isang sulat ng rekomendasyon, ang tanging mithiin niya ay makapagtrabaho upang mapagamot ang maysakit na ina. Ngunit sa unang hakbang pa lamang niya sa bakuran, ramdam na niya ang bigat ng lugar. Sinalubong siya ng matigas na mukha at mahigpit na tingin ni Aling Berta, ang mayordoma ng mansyon.
“Tandaan mo, mahigpit dito,” malamig na wika ni Berta. “Ang amo namin si Don Ramon de la Vega ay ayaw ng maingay at ayaw ng palpak.”
Ang tinutukoy ni Berta na si Don Ramon ay isang makapangyarihang negosyante, kasing-yaman ng kanyang pangalan, ngunit kilala sa pagiging malamig at distrikto. Ngunit ang pinakamabigat na sikreto ng mansyon ay hindi ang kayamanan nito, kundi ang isang silid sa itaas na palapag—ang silid ng kanyang anak na si Angelo.
Si Angelo, isang anim na taong gulang na bata, ay nabubuhay sa isang mundong walang tunog. Siya ay bingi at hindi nagsasalita, isang kondisyong sinasabing resulta ng isang malagim na aksidente na siya ring kumitil sa buhay ng kanyang ina. Mula noon, si Don Ramon ay naglagay ng pader hindi lang sa paligid ng mansyon, kundi pati sa paligid ng kanyang anak. Ipinagbawal niya ang sinuman na mapalapit dito, sa takot na muli itong masaktan.
Ngunit si Lisa, sa kanyang kabilaang inosente, ay may pusong hindi kayang tiisin ang lungkot. Isang gabi, natagpuan niya si Angelo sa silid nito, tahimik na nakatingin sa ulan. Kahit alam niyang hindi siya maririnig, sinubukan niyang kausapin ang bata. Sa mga sumunod na araw, palihim niyang nilapitan si Angelo. Hindi niya ito kinausap gamit ang salita, kundi gamit ang musika.
Gamit ang isang maliit na tambol na gawa sa lata at kalaunan ay isang lumang gitara na natagpuan sa imbakan, ipinaramdam ni Lisa kay Angelo ang vibrasyon ng tunog. Sa bawat paghampas at pagkakalabit, nakita niya ang unti-unting pagbabago sa mga mata ng bata. Isang araw, habang inaawitan niya ito ng “Bituing Marikit,” isang himalang matagal nang hinihintay ng mansyon ang naganap: si Angelo ay tumawa.
Ang tawang iyon ay narinig ni Don Ramon. Sa unang pagkakataon, nakita niya ang kislap sa mata ng kanyang anak. Ngunit ang pag-asang ito ay agad ding binawi. Dumating ang mga doktor mula sa Maynila upang suriin ang bata. Ang kanilang hatol ay malinaw at masakit: “Walang pagbabago sa pandinig ng bata. Medically speaking, hindi pa rin siya nakakarinig.”
Ang balita ay nagpaguho sa mundo ni Don Ramon. Ngunit si Lisa ay hindi sumuko. Kinagabihan, muli niyang inawitan si Angelo gamit ang gitara, pinahawak ang kamay ng bata sa katawan ng instrumento upang maramdaman ang bawat nota. At doon, isang salita ang lumabas sa bibig ng bata, mahina ngunit malinaw: “Lisa.”
Natigilan ang lahat. Hindi nagtagal, muling nagsalita ang bata, at sa pagkakataong ito, ang tinawag niya ay ang kanyang ama. “Pa.”
Ang himalang ito ang nagbukas ng pinto para kay Lisa sa puso ni Don Ramon. Ngunit ito rin ang nagbukas ng pinto para sa matinding inggit ni Aling Berta. Si Berta, na sa loob ng 20 taon ay itinuring ang sarili bilang kanang-kamay ni Don Ramon, ay hindi matanggap na isang simpleng katulong ang pumalit sa kanyang puwesto. Dito nagsimula ang kanyang masasamang plano.
Una, itinanim ni Berta ang mamahaling singsing ni Don Ramon sa mga gamit ni Lisa upang palabasin itong magnanakaw. Ngunit ang plano ay nabigo nang si Angelo mismo ang magtanggol sa dalaga. “Lisa, good. Lisa, help Angelo,” wika ng bata, na nagpatigil kay Don Ramon at nagbigay-daan sa pagdududa nito laban kay Berta.
Ngunit hindi tumigil si Berta. Patuloy siyang nagpakalat ng tsismis. Upang maprotektahan si Lisa at ang imbestigasyon, pansamantalang ipinadala ni Don Ramon si Lisa sa lungsod. Ang pag-alis ni Lisa ay nagbalik sa kadiliman ng mansyon. Si Angelo ay muling tumahimik, tumangging kumain, at laging nag-aabang sa pagbabalik ng tanging taong nakaintindi sa kanya.
Dahil sa pagmamahal sa anak, muling tinawag ni Don Ramon si Lisa pabalik. Sa pagbabalik ni Lisa, mas matinding kasinungalingan ang inihanda ni Berta. Ginamit niya ang mga lumang dokumento ng pamilya upang palabasin na si Lisa ay ang tunay na anak ni Don Ramon, si “Elisa,” na ipinagpalit diumano sa ospital noong sanggol pa. Ito ay isang desperadong hakbang upang sirain ang tiwala sa pagitan nilang dalawa.
Subalit muling nabigo si Berta. Ang kanyang huling plano—ang paggamit ng pekeng retrato upang muling idiin si Lisa sa pagnanakaw—ay nabunyag nang ang kanyang kasabwat na si Hector ay umamin sa mga pulis. Si Aling Berta ay inaresto, ngunit sa huling sandali ay nakatakas, nag-iwan ng isang misteryosong babala para kay Don Ramon.
Ang pagtatapos ng teror ni Berta ay nagbigay-daan sa isang mas malalim na rebelasyon. Isang gabi, si Don Ramon mismo ang umamin kay Lisa. Ang ina pala ni Lisa, si Maria Consuelo, ay dating empleyado sa kumpanya ng De la Vega. Siya ay isang guro ng musika na tinanggal 20 taon na ang nakalipas dahil sa maling paratang na gawa-gawa ng isang kasosyo. Ang pumirma sa termination letter ay walang iba kundi si Don Ramon.
Ang pag-aming ito ang tuluyang naghilom sa kanilang mga sugat. Pinatawad ni Lisa si Don Ramon, sa pag-unawang ang nakaraan ay hindi na mababago, ngunit ang kasalukuyan ay maaari pang ayusin.
Nakita ni Don Ramon ang potensyal ni Lisa hindi lang bilang tagapag-alaga, kundi bilang isang tunay na alagad ng musika. Ipinadala niya si Lisa sa isang Music Academy sa Maynila. Sa loob ng dalawang taon, si Lisa ay naging isang ganap na guro, kinilala sa kanyang adbokasiya na turuan ang mga batang may kapansanan sa pandinig na “maramdaman” ang musika.
Sa kanyang pagbabalik sa mansyon, hindi na siya ang dating inosenteng katulong. Siya ay isang babaeng may tiwala sa sarili, dala ang pangarap na natupad. Ngunit ang pagmamahal sa mansyon ay hindi nagbago. Si Angelo ay isa nang binatilyong malinaw nang nakakapagsalita at tumutugtog ng instrumento.
Ang kanilang muling pagkikita ay nagtapos sa isang concert para sa mga batang may kapansanan. Sa harap ng maraming tao, si Don Ramon ay umakyat sa entablado. Doon, ipinahayag niya hindi lamang ang kanyang pasasalamat, kundi ang kanyang pag-ibig para kay Lisa.
“Ikaw ang babaeng binigyan ako ng dahilan para mabuhay muli. Lisa, mahal kita,” wika niya.
Ang dating mansyon ng katahimikan at lamig ay naging isang tahanan ng musika at pagmamahalan. Nagpakasal sina Don Ramon at Lisa, at magkasama nilang itinaguyod ang “Ang Tinig ng Liwanag,” isang paaralan para sa mga batang may kapansanan sa pandinig.
Ang kwento ni Lisa ay isang patunay na ang tunay na himala ay hindi sa muling pagdinig, kundi sa kakayahang makinig sa tibok ng puso ng iba—isang himig ng pagpapatawad, pag-asa, at pag-ibig na walang hanggan.
