Minsan, ang mga lihim ay hindi nananatiling nakabaon. Naghihintay lang sila ng tamang pagkakataon—o tamang tao—para muling lumitaw. Para kay Officer Rosario Diaz, isang beteranong security officer sa Red Hollow International Airport, ang pagkakataong iyon ay dumating sa anyo ng isang buntis na babae at isang asong biglang naging mas matalino kaysa sa teknolohiya.
Maingay ang terminal C isang maulap na umaga ng Marso. Sa gitna ng ugong ng mga maleta at tawag sa loudspeaker, alertong nakatayo si Rosario katabi ang kanyang partner sa loob ng pitong taon: si Bobby, isang Belgian Malinois K9. Mas matalas pa sa mata ni Rosario ang pang-amoy ni Bobby. Ngunit nang dumaan ang isang matangkad na babaeng blonde, nagbago ang lahat.
Ang babae, na kalauna’y makikilalang si Mario Santos, ay halatang nasa huling trimester ng pagbubuntis. Nakasuot siya ng madilim na salamin—kakaiba para sa loob ng gusali—at maingat na humahakbang. Nang magtama ang kanilang landas, hindi lang umupo si Bobby; tumahol ito. Isang tahol na malakas, matalim, at puno ng babala. Hindi agresibo, kundi isang desperadong alerto.
Pinilit ni Rosario na pakalmahin ang aso, ngunit bago pa siya makalapit, biglang bumagsak si Mario sa sahig. Nagkalat ang laman ng kanyang paper bags: mga bote, papel, isang stuff toy, at isang selyadong sobre na may sulat-kamay na “Paumanhin.”
Habang tumatawag ng mediko si Rosario, napansin niya ang isang bagay na mahigpit na hawak ni Mario sa kanyang kamay: isang kwintas. Hindi lang basta kwintas. Isang military dog tag. Gasgas at luma na, ngunit malinaw ang pangalang nakaukit dito—isang pangalang matagal nang pilit kinalimutan ni Rosario.
Pablo Suarez.
Para itong suntok sa dibdib ni Rosario. Si Pablo ay kasamahan niya sa serbisyo, sa iisang unit. Patay na si Pablo. Matagal nang nailibing. Kaya bakit hawak ng isang estranghero ang kanyang dog tag? At bakit ganito na lang ang reaksyon ni Bobby? Ang huling beses na umasal ng ganito ang aso ay noong araw na hindi na bumalik si Pablo.
Ang misteryo ay nagsimula pa lamang lumalim.
Ang Tawag Mula sa Nakaraan
Sa klinika ng airport, nagkamalay si Mario. Ang una niyang hinanap, sa pagtataka ng lahat, ay si Officer Rosario Diaz. Tinawag niya ito sa pangalan. “Kilala mo siya, ‘di ba?” paos na tanong ni Mario, “Si Pablo.”
Doon bumuhos ang katotohanan. Si Mario ay anak ni Pablo Suarez, mula sa isang lihim na relasyon sa isang sibilyang tagasalin sa Kandahar na nagngangalang Belen. Kamamatay lang ni Belen ilang linggo na ang nakalipas, at mula noon, may mga taong sumusunod kay Mario, pumasok sa apartment niya, naghahanap ng kung ano. Dinala niya ang dog tag at isang liham mula kay Pablo, na ibinigay sa kanya ni Belen bago mamatay, sa pag-asang mahahanap niya ang kaisa-isang taong pinagkakatiwalaan ng kanyang ama: si Rosario.
Ang liham na iyon, na isinulat ni Pablo para sa kanyang hindi pa naisisilang na anak, ay hindi lang alaala. Isa itong babala. Isinalaysay nito ang tungkol sa isang lihim na misyon, mga naka-encrypt na file, isang flash drive, at “isang bagay na kaya nilang pumatay para maprotektahan.”
Ang banta ay hindi nagtagal. Habang binabasa ni Rosario ang liham, isang katok ang narinig niya sa kanyang opisina. Pagbukas niya, walang tao—isang grainy na litrato lang ni Mario sa isang bus stop ang nakadikit sa pinto. Sa likod nito, isang naka-type na mensahe: “Hindi ikaw lang ang nakatanggap ng sulat.”
Bago pa man makakilos si Rosario, ang pinakamasamang nangyari. Pagbalik niya sa klinika, wala na si Mario. Ang security feed ay nagpakita ng dalawang pekeng paramedic, kalmado at propesyonal, na itinutulak si Mario sa isang stretcher, walang malay. Sa kanilang uniporme, isang patch na halos hindi makita: “Rion.”
Isang pangalan mula sa kadiliman. Ang Rion ay isang “multo,” isang dating black-ops cell na sinasabing matagal nang isinara. Kasabay nito, isang tawag mula sa unknown number ang natanggap ni Rosario. Isang distorted na boses ang nagsalita: “Mas ligtas siya sa amin kaysa sa’yo, Officer Diaz. Umatras ka. Nabigo mo na ang ama niya. Huwag mo na rin siyang biguin.”
Alam nila kung sino siya. Alam nila ang tungkol kay Pablo. Hindi na ito isang simpleng paghahanap sa nakaraan. Isa na itong aktibong operasyon.
Ang Helix Protocol
Alam ni Rosario na hindi niya ito kayang gawin mag-isa. Kinontak niya ang dalawang tao mula sa kanyang sariling madilim na nakaraan: si Alby Cran, isang dating NSA analyst na ngayon ay namumuhay bilang isang paranoid conspiracy theorist, at si Paula Voss, isang dating Recon operative na kasing-talino niya sa paglaho.
Si Alby ang nagbigay ng unang piraso ng puzzle. Hawak niya ang “ghost file” sa huling misyon ni Pablo. “Hindi ‘yun misyon,” sabi ni Alby. “Libing ‘yon.” Ipinakita niya ang isang video ng pag-torture kay Pablo, tinatanong kung nasaan ang “anak” niya. Hindi nagsalita si Pablo. Siya ang naging pader sa pagitan ng kanyang anak at ng Rion.
Gamit ang impormasyon ni Alby, tinunton nina Rosario at Paula ang warehouse kung saan itinago si Mario. Sa isang mabilis at brutal na engkwentro, nailigtas nila siya. “Hinahanap nila ang isang code,” sabi ni Mario, nanginginig. “Pero wala akong alam.”
Ang susi ay nasa apartment ni Mario. Sa gitna ng nagkalat na gamit, isang lumang piano ang hindi ginalaw. Sa loob nito, nakatago ang kahon ni Belen. Laman nito: mga lumang litrato ni Pablo at Belen, isang cassette tape, at isang kakaibang brass key na may numerong 047.
Sa tape, narinig nila ang boses ni Belen. Isang babala para kay Mario. “Kung naririnig mo ito, nasa panganib ka… Kung ano ang nasa kahon na ‘yan, hindi para sa kanila. Para sa’yo ‘yan.”
Ang susi ay para sa isang safe deposit box sa isang lumang bangko sa Arlington. Sa loob ng vault, walang pera. Ang laman nito ay mga military documents, ang litrato nina Pablo, Belen, at isang mas batang Rosario… at isang sealed DNA report.
Dito na nabasag ang lahat ng inaakala nilang alam. Ang report ni Mario ay may nakasulat na: “Anomalous Genetic Markers detected. Subject matches Helix Protocol Profile.”
“Helix,” bulong ni Paula. Hindi raw ito basta lihim. Ito ay isang itinigil na proyekto ng DARPA noong 90s. “Hindi sila nagte-train ng mga sundalo,” paliwanag ni Paula. “Gumagawa sila.”
Si Belen ay hindi lang isang translator; isa siyang “ideal candidate” na may perpektong genetic markers. Si Pablo ay hindi lang isang sundalo; siya ang “handler” na na-assign sa kanya, na kalauna’y umibig at binaliktad ang protocol para protektahan sila.
Si Mario Santos ay hindi lang anak ni Pablo. Siya ang tanging matagumpay na resulta ng Helix Protocol.
Ang Paggising
Ang pagkatuklas na ito ay parang nagbukas ng isang pinto sa isipan ni Mario. Nagsimula siyang magbago. Biglang tumalas ang kanyang pandinig. Nagsimula siyang makaalala ng mga bagay na hindi niya naranasan—mga lugar, mga boses. Nagkaroon siya ng kakaibang koneksyon kay Bobby, na hindi na umaalis sa kanyang tabi, na para bang naiintindihan nito ang bawat iniisip niya.
Ang pinakakilabot ay nangyari sa isang safe house. Isang laptop na offline at naka-encrypt ang biglang bumukas. Isang linya ng text ang lumitaw: “Helix Protocol PH-1 Activation. Verification Complete.”
Natanto ni Paula ang katotohanan. “Ang signal… galing sa kanya. Hindi siya tine-trace. Siya mismo ang nagta-transmit.”
Si Mario ay hindi lang isang eksperimento. Isa siyang buhay na beacon. At kagigising lang niya.
Ang paghahanap ng mga sagot ay nagdala sa kanila sa isang lihim na bunker sa desyerto ng Arizona, sa kinaroroonan ng utak ng Helix, si Dr. Julian Crest, isang lalaking dapat ay matagal nang patay.
“Ikaw lang ang naging matagumpay,” pag-amin ni Crest, habang ang mga sirena ng Rion operatives ay papalapit. “Ang iba… nabigo.”
Sa gitna ng kaguluhan ng isang lockdown at armadong pagsalakay, muling nagbago si Mario. Bigla niyang “nakita” ang blueprint ng pasilidad. Mga daanan, mga subtunnel, mga blind spot. Parang na-download sa kanyang utak ang buong kaalaman. Ginabayan niya sina Rosario at Paula sa isang imposibleng pagtakas. Hindi ito instinct. Ito ay programang inilagay sa kanyang DNA.
Ang Iba Pa
Hindi nagtapos doon ang lahat. Sa mga file na nakuha mula kay Crest, isang listahan ang natagpuan ni Mario. Limang pangalan, lahat ay may parehong designasyon: 6A.
“Akala ko ako lang,” bulong niya. “Pero hindi pala.”
Isa sa mga pangalan: Robert Aquino. Sa sandaling nabasa niya ito, naramdaman niya. Isang “static” sa kanyang isip, isang hila. Si Robert, na nasa kabilang dulo ng bansa sa Oregon, ay gising na rin.
Si Robert Aquino ay pinalaki ng isang “tiyuhin” na isa palang handler. Sa parehong gabi, natagpuan ni Robert ang sarili niyang mga file na may label na “Helix.” Tumatakbo na siya, hinahabol ng sarili niyang mga multo, ngunit may isang pangalan sa kanyang isip na humihila sa kanya: Mario.
Ang dalawang grupo—sina Mario at Robert—ay nagtagpo sa isang nagyeyelong kagubatan sa Pennsylvania, sa gitna ng isang putukan laban sa mga ahente ng Rion. Nang magtama ang kanilang mga mata, hindi ito pagkilala. Isa itong kumpirmasyon. “Totoo ka,” sabi ni Robert. “Nagigising ka na,” sagot ni Mario.
Hindi na sila mga biktima. Sila na ang sandata.
Natuklasan nilang lima silang lahat. Limang “subjects” ng Helix, genetically at cognitively linked. Ang Rion ay may isang utos: i-activate ang natitira, o wasakin sila.
Mula sa pagiging tinutugis, sila na ang nanguna. Tinunton nina Mario, Robert, Rosario, at Paula ang huling pasilidad ng Helix sa North Carolina. Doon, natagpuan nila ang tatlo pang subjects. Hindi sila takot o nalilito. Sila ay gising, at naghihintay.
Sa control room, isinaksak ni Paula ang huling drive. Isang “kill switch” para sa buong Helix network. “Gawin mo,” utos ni Mario.
Sa isang pindot, tumigil ang lahat. Ang ugong na sumunod sa kanila buong buhay nila—isang ingay na hindi nila alam na naririnig nila hanggang sa ito’y mawala—ay naputol. Sa unang pagkakataon, naranasan nila ang tunay na katahimikan.
Sa labas, sumikat ang araw. Gumuho ang lumang pasilidad. Tapos na ang Helix. Ngunit habang tinitingnan ni Mario ang apat na iba pa na tulad niya, alam niyang hindi pa ito tapos.
“Saka palang magsisimula,” sabi niya, hawak ang pocket watch ng kanyang ama. Hindi na sila mga eksperimento. Sila ay isang pamilya. At ang kalayaang hindi kailanman ibinigay sa kanila ng Helix, ngayon, ay kukunin nila para sa kanilang mga sarili.