Para kay Mia, ang araw na iyon ay ang pinakamahalagang araw ng kanyang buhay. Pagkatapos ng daan-daang pinadalhang resume at ilang buwan ng paghahanap, sa wakas, nakatanggap siya ng isang tawag. Isang final interview. Hindi sa isang ordinaryong kumpanya, kundi sa “Golden Horizon Corporation,” ang pinakamalaki at pinakakilalang kumpanya sa buong bansa. Ang posisyon: Executive Assistant to the CEO. Para sa isang simpleng dalagang tulad ni Mia, na pinalaki ng kanyang lola sa pamamagitan ng paglalabada, ito ay isang pangarap na abot-kamay na.
Maaga siyang gumising. Maingat niyang pinlantsa ang kanyang nag-iisang disenteng bestida. Isinuot niya ang kanyang lumang sapatos na ilang beses na niyang pinakintab. Sa kanyang lumang bag, nakalagay ang kanyang resume at ang isang rosaryo na bigay ng kanyang yumaong lola.
“Para sa’yo ito, Lola,” bulong niya.
Dalawang oras bago ang kanyang interview, umalis na siya ng bahay para siguraduhing hindi siya mahuhuli. Ngunit ang siyudad ay may sariling plano. Isang biglaang ulan ang bumuhos, na nagdulot ng matinding trapiko at baha.
Nag-aalala, bumaba si Mia sa jeep at nagdesisyong maglakad na lang. Tumakbo siya, hindi alintana ang ulan na bumabasa sa kanyang damit at ang putik na tumatalsik sa kanyang sapatos.
Malapit na siya sa gusali ng Golden Horizon nang, sa kanyang pagmamadali sa pagtawid, isang eksena ang nagpatigil sa kanya.
Isang matandang babae, na may dalang isang bayong ng mga gulay, ang nadulas at natumba sa gitna ng kalsada. Ang kanyang mga paninda ay kumalat. Ang kanyang mga tuhod ay dumudugo. Ang mga sasakyan ay bumubusina, nagagalit sa abala. Ang mga tao sa sidewalk ay nakatingin lang, walang gustong tumulong sa isang matandang gusgusin at basang-basa.
Tiningnan ni Mia ang kanyang relo. Sampung minuto na lang. ‘Huli ka na,’ sabi ng isang boses sa kanyang isipan. ‘Hayaan mo na siya. May ibang tutulong diyan.’
Ngunit nang makita niya ang mga mata ng matanda—mga matang puno ng sakit at hiya—isang bagay ang nanaig sa kanyang puso. Ang mga salita ng kanyang lola: “Anak, ang tunay na halaga ng isang tao ay hindi sa kung gaano kabilis siyang umangat, kundi sa kung gaano kadalas siyang humihinto para tulungan ang mga nadapa.”
Huminga siya nang malalim, at tumakbo pabalik sa gitna ng kalsada.
“Inay, okay lang po ba kayo?” sabi niya, habang pinapayungan ang matanda.
Tinulungan niyang tumayo ang matanda. Pinulot niya ang mga nagkalat na gulay. At inalalayan niya ito papunta sa isang maliit na waiting shed.
“Salamat, iha,” sabi ng matanda, ang kanyang boses ay nanginginig. “Napakabuti mo.”
Nakita ni Mia ang sugat sa tuhod ng matanda. “Kailangan po nating gamutin ‘yan. May malapit po bang botika dito?”
Umiling ang matanda. “Wala akong pera, iha.”
Walang pag-aalinlangan, binuksan ni Mia ang kanyang wallet. Kinuha niya ang kanyang huling isandaang piso—ang pamasahe niya sana pauwi. “Ako na po ang bahala.”
Dinala niya ang matanda sa isang kalapit na botika. Binilhan niya ito ng gamot, ng band-aid, at ng isang bote ng tubig. Siya mismo ang naglinis at gumamot sa sugat nito.
Nang matapos, tiningnan niya muli ang kanyang relo. Huli na siya ng tatlumpung minuto. Wala na. Ang pangarap niya ay naglaho na.
Isang malalim na lungkot ang kanyang naramdaman. Ngunit nang makita niya ang ngiti ng pasasalamat sa mukha ng matanda, ang lungkot ay bahagyang gumaan.
“Iha, ano ang pangalan mo?” tanong ng matanda.
“Mia po.”
“Mia,” sabi ng matanda. “Huwag kang mag-alala. Ang kabutihan ay laging may dalang biyaya. Tandaan mo ‘yan.”
Umuwi si Mia na basang-basa sa ulan at sa luha. Ang kanyang perpektong araw ay naging isang bangungot.
Kinabukasan, habang nag-iisip siya kung saan na naman magsisimulang maghanap ng trabaho, isang tawag ang kanyang natanggap. Mula sa Golden Horizon Corporation.
Inasahan niya ang isang pagalit na boses. Ngunit ang nasa kabilang linya ay ang head ng Human Resources.
“Ms. Mia Santiago?” sabi ng babae. “Nais po sana naming ipaalam sa inyo na ang inyong final interview ay na-reschedule. Ngayong hapon po. At hindi na po dito sa HR. Direktang sa opisina na po ng aming CEO.”
Hindi makapaniwala si Mia. Isang pangalawang pagkakataon? At sa CEO mismo?
Nang hapong iyon, nanginginig ngunit puno ng pag-asa, pumasok siya sa dambuhalang gusali. Dinala siya sa pinakatuktok na palapag, sa isang opisina na mas malaki pa sa buong apartment na kanyang inuupahan.
Sa likod ng isang malaking mesa, nakaupo ang isang babae. Isang babaeng nasa mga huling bahagi na ng kanyang limampung taon, nakasuot ng isang eleganteng business suit, ang kanyang buhok ay perpektong nakaayos, at ang kanyang mga mata ay matalas at puno ng awtoridad. Siya si Ms. Eleanor “Eli” Golden, ang maalamat at mailap na CEO, ang isa sa mga pinakamayamang babae sa Asya.
“Maupo ka, Ms. Santiago,” sabi ni Ms. Eli.
Nanginginig na umupo si Mia. Inilahad niya ang kanyang resume.
Ngunit hindi ito tiningnan ni Ms. Eli. Sa halip, isang pamilyar na ngiti ang gumuhit sa kanyang mga labi.
“Kumusta na ang tuhod ko?” tanong niya.
Natigilan si Mia. Ang boses. Ang ngiti. Ang mga mata. Ang babaeng nasa harap niya…
“Kayo po?” bulong niya.
Ang makapangyarihang CEO… ay ang gusgusing matanda na kanyang tinulungan.
“Ako nga,” sabi ni Ms. Eli. “At ang nangyari kahapon, Ms. Santiago, iyon na ang iyong naging final interview. At pasado ka.”
Hindi makapaniwala si Mia.
Ipinaliwanag ni Ms. Eli. “Ang Golden Horizon ay hindi lang isang kumpanya. Ito ay isang pamilya. At ang hinahanap ko ay hindi lang isang empleyadong magaling sa papel. Ang hinahanap ko ay isang taong may puso.”
“Sa loob ng isang buwan, palihim akong nagmamasid,” kwento niya. “Nagbibihis-mahirap ako, naglalakad sa mga kalsada, para makita ang tunay na kulay ng mundo at ng mga tao. At kahapon… nakita ko ang pinakamaliwanag na kulay sa gitna ng ulan. Ang kulay ng iyong kabutihan.”
“Ang isang taong handang isakripisyo ang sariling pangarap para sa isang estranghero,” patuloy niya, “ay isang taong karapat-dapat pagkatiwalaan ng pinakamalaking responsibilidad.”
Mula sa araw na iyon, isang pambihirang relasyon ang nabuo sa pagitan ng dalawa. Si Mia ay hindi lang naging Executive Assistant. Naging apprentice siya, isang protegee, at kalaunan, naging parang isang anak na kay Ms. Eli, na wala palang sariling pamilya.
Tinuruan siya ni Ms. Eli ng lahat ng nalalaman nito sa negosyo. At si Mia naman, ipinaalala niya kay Ms. Eli ang isang bagay na matagal na nitong kinalimutan sa tuktok ng kanyang tagumpay—ang halaga ng simpleng kabutihan.
Ang interview na akala ni Mia ay isang kabiguan ay ang siya palang naging pinto sa isang kinabukasang hindi niya kailanman pinangarap. Natutunan niya na ang mga pagkakataon sa buhay ay hindi laging dumarating sa anyo ng isang pormal na tawag o isang nakatakdang appointment. Kung minsan, ito ay nag-aabang sa gitna ng kalsada, sa anyo ng isang matandang nangangailangan ng tulong, sinusubok hindi ang iyong talino, kundi ang iyong puso.
At ikaw, sa iyong paligay, kung ikaw si Mia at alam mong huli ka na sa pinakamahalagang interview ng iyong buhay, hihinto ka pa rin ba para tulungan ang isang estranghero? Maging tapat ka sa iyong sagot sa comments!