Ang St. Peter’s Chapel sa Forbes Park ay nababalot ng amoy ng mga puting bulaklak at ng marangyang kalungkutan. Sa gitna ng kapilya, nakahimlay sa isang kabaong na gawa sa bronze at salamin ang labi ni Don Alfonso, ang “Hari ng Konstruksyon,” isang bilyonaryong ang buhay ay kasing-tayog ng mga gusaling kanyang itinayo. Ang kanyang pagkamatay, ayon sa opisyal na ulat, ay dahil sa isang biglaang “aneurysm.”
Sa unang hanay ng mga upuan, nakaupo ang kanyang naulilang pamilya. Ang kanyang asawa, si Donya Isabel, isang babaeng kilala sa kanyang kagandahan at pagiging sopistikada, ay tahimik na tumatanggap ng mga pakikiramay. Sa kanyang tabi, ang kanilang dalawang anak, sina Antonio at Beatrice, ay abala sa pag-aasikaso sa mga importanteng bisita—mga senador, mga heneral, at mga kapwa-bilyonaryo. Ang kanilang pagluluksa ay tila isang perpektong dula-dulaan.
Sa huling araw ng burol, habang nag-aalay ng isang eulogy si Antonio, isang kaguluhan ang naganap sa may pintuan.
“Sandali! Pakinggan ninyo ako!”
Isang batang lalaki, mga sampung taong gulang, gusgusin, payat, at may mga matang nanlalaki sa isang kakaibang determinasyon, ang pilit na pumapasok. Hinarang siya ng mga security guard.
“Bata, bawal ang pulubi dito!”
“Hindi po ako pulubi!” sigaw ng bata, habang itinuturo ang kabaong. “Kailangan n’yo pong maniwala sa akin! Buhay pa po siya!”
Ang lahat ng mata ay napunta sa kanya. Isang alon ng bulungan at mahinang tawanan ang umalingawngaw.
“Sino ang batang ‘yan? Nababaliw na ba?” “Gusto lang magpapansin.”
Nainis si Antonio. “Ilabas ang batang ‘yan! Nakakahiya!”
Ngunit bago pa man siya makaladkad palabas, nagpumiglas ang bata at tumakbo papalapit kay Donya Isabel.
“Ma’am, pakiusap po!” pagmamakaawa niya, habang nakaluhod. “Kilala ko po ang asawa ninyo! Nakikita ko po siya! Ngayon mismo, nakatayo po siya sa tabi ninyo, sumisigaw, pero walang nakakarinig!”
Natigilan si Donya Isabel. Ang kanyang kalmadong ekspresyon ay biglang nagbago. “Ano’ng sinabi mo?”
“Ang pangalan ko po ay Leo. At nakikita ko po sila,” sabi ng bata, na ang tinutukoy ay mga kaluluwa.
Pinagtawanan siya ng mga tao. Maging ang pari ay napailing. “Anak, ang iyong imahinasyon ay masyadong malikot. Ang kaluluwa ni Don Alfonso ay nasa langit na.”
“Hindi po!” igiit ni Leo. “Nandito pa po siya! At galit na galit siya! May gusto po siyang sabihin! May kinalaman po sa… sa gamot niya sa tubig!”
Sa pagkakarinig sa mga salitang “gamot sa tubig,” isang anino ng takot ang dumaan sa mukha ni Antonio at Beatrice.
“Baliw ang batang ito!” sigaw ni Beatrice. “Ilabas na ‘yan!”
Ngunit si Donya Isabel ay napako sa kanyang kinauupuan. ‘Gamot sa tubig.’ Iyon ang huling bagay na kanyang ginawa bago “atakihin” ang kanyang asawa. Ang paglagay ng pampatulog sa kanyang inuming tubig para “makapagpahinga” ito. Isang bagay na siya lang ang nakakaalam. Paano nalaman ng batang ito?
“Sandali,” sabi ni Donya Isabel, ang kanyang boses ay nanginginig. “Pakinggan natin siya.”
Ang kanyang mga anak ay nagprotesta, ngunit ang kanyang desisyon ay pinal. Dinala nila si Leo sa isang pribadong silid.
“Ano ang nakikita mo, bata?” tanong ni Donya Isabel.
“Nakikita ko po si Don Alfonso,” sabi ni Leo. “Nakatayo po siya sa likod ninyo. Sabi niya po… hindi po siya inatake. Mayroon daw pong lason sa kanyang gamot. At ang naglagay… ay ang taong pinagkakatiwalaan niya.”
Tumingin si Leo sa paligid, sa dalawang anak ng yumao. “Sabi niya po, ang isa sa inyo… ay isang ahas.”
Ang akusasyon ay isang bombang sumabog sa loob ng silid.
“Walang-hiya kang bata ka!” sigaw ni Antonio, akmang sasaktan si Leo, ngunit pinigilan siya ng mga guwardiya.
Dito na nagsimula ang isang imbestigasyon na hindi inaasahan. Dahil sa pagpupumilit ni Donya Isabel, at sa kabila ng kahihiyan, pumayag siyang ipa-autopsy muli ang labi ng kanyang asawa.
Habang naghihintay ng resulta, hindi iniwan ni Donya Isabel si Leo. Dinala niya ito sa kanilang mansyon. Doon, nalaman niya ang kwento ng bata. Si Leo ay isang ulila na may “third eye.” Mula pagkabata, nakakakita na siya ng mga bagay na hindi nakikita ng iba. Itinaboy siya ng kanyang mga kamag-anak, at mula noon, nabubuhay na siyang mag-isa sa lansangan. Ang tanging gabay niya ay ang mga “kaibigan” niyang kaluluwa.
“Sabi po sa akin ni Don Alfonso,” kwento ni Leo, “na pumunta ako sa kanyang burol. Dahil doon ko raw po matatagpuan ang aking pamilya.”
Dumating ang resulta ng autopsy. At ito ay nakakagulat. Walang lason sa katawan ni Don Alfonso. Ang sanhi ng kanyang kamatayan ay talagang isang natural na aneurysm.
Gumuho ang teorya ni Leo. Ang kanyang “regalo” ay nagkamali.
“Sinabi ko na sa inyo, Mama! Baliw ang batang ‘yan!” sabi ni Antonio. “Ngayon, dahil sa kanya, ang buong pamilya natin ay napahiya!”
Handa na sanang paalisin ni Donya Isabel si Leo, dala ang isang malaking pagkadismaya. Ngunit nang gabing iyon, habang natutulog si Donya Isabel, isang panaginip ang kanyang napanaginipan. Ang kanyang asawa, si Alfonso.
“Isabel, mahal,” sabi nito. “Hindi nagkamali ang bata. Hindi lason sa gamot ang pumatay sa akin. Ang lason… ay nasa tubig.”
Nagising si Donya Isabel, ang kanyang puso ay kumakabog. Tubig. Ano ang meron sa tubig?
Naalala niya. Bago ang kanyang “huling habilin” sa pamamagitan ni Leo, may isa pang sinabi ang bata. “Ang gamot niya sa tubig.”
Isang bagong imbestigasyon ang kanyang ipinagawa, sa pagkakataong ito, palihim. Ipinasuri niya ang lahat ng mineral water sa kanilang bahay. At ang resulta…
Ang bote ng tubig sa tabi ng kama ni Don Alfonso ay may lamang isang pambihirang uri ng kemikal. Isang kemikal na kapag hinalo sa partikular na gamot sa puso ni Don Alfonso… ay nagiging isang mabisang lason na nagdudulot ng aneurysm, ngunit hindi nag-iiwan ng bakas sa katawan pagkatapos ng ilang araw.
May pumatay nga sa kanyang asawa. At ang salarin ay nasa loob mismo ng kanilang pamilya.
Ngunit sino? Si Antonio? Si Beatrice? O…
Isang araw, habang naglalakad si Leo sa hardin ng mansyon, isang bagay ang kanyang napansin. Ang hardinero ay palihim na naglalagay ng isang bote sa ilalim ng compost pit.
Dahil sa kanyang kuryusidad, sinabi niya ito kay Donya Isabel. At ang kanilang natuklasan ay ang huling piraso ng puzzle.
Ang hardinero, si Mang Karding, ay umamin. Inutusan daw siya. At ang nag-utos… ay hindi si Antonio o si Beatrice.
Ang nag-utos… ay si Don Alfonso mismo.
Isang sulat ang iniwan ng hardinero. Isang sulat mula kay Don Alfonso, na isinulat ilang linggo bago siya namatay.
“Mahal kong Isabel,
Patawad. Patawad sa aking huling panloloko. Mayroon akong cancer, Isabel. Stage 4. May taning na ang buhay ko. Ngunit ayokong makita mo akong unti-unting nauubos. Ayokong maging isang pabigat. At higit sa lahat, ayokong mapunta ang aking life insurance—na nagkakahalaga ng kalahating bilyong piso—sa gobyerno kung suicide ang aking ikakamatay. Ang perang iyon ay para sa inyo. Para sa kinabukasan ng ating mga anak.
Kaya’t gumawa ako ng isang plano. Isang perpektong krimen. Ako ang salarin. At ako rin ang biktima. Ang tanging kasabwat ko ay ang aking katapatan, si Karding.
Ngunit sa aking paglisan, may isang bagay na bumabagabag sa akin. Ang ating mga anak. Ang kanilang kasakiman. Alam kong sa aking pagkawala, mag-aaway-away sila. Kaya’t kailangan ko ng isang tagapagbantay. Isang taong may malinis na puso na gagabay sa kanila.
At ipinadala ka ng langit, Leo. Ikaw ang aking huling panalangin. Ang iyong ‘regalo’ ay hindi isang sumpa, iho. Isa itong biyaya. Ikaw ang magiging konsensya ng aking pamilya.
Isabel, mga anak, patawarin ninyo ako. At pakiusap, alagaan ninyo si Leo. Siya ang huling regalo ko sa inyo.”
Ang katotohanan ay mas masakit at mas kumplikado pa sa anumang krimen. Ito ay isang kwento ng isang desperadong pag-ibig ng isang ama.
Si Leo ay hindi na bumalik sa lansangan. Opisyal siyang inampon ni Donya Isabel. Naging siya ang bunsong kapatid nina Antonio at Beatrice. At ang kanyang presensya ay nagdala ng isang malaking pagbabago. Ang kanyang pagiging simple at tapat ang nagturo sa kanyang mga bagong kapatid ng tunay na halaga ng pamilya.
Ang imperyo ng mga de Alba ay nagpatuloy, ngunit mayroon na itong isang bagong kaluluwa. Itinayo nila ang “Alfonso-Leo Foundation,” isang organisasyon na tumutulong sa mga batang-kalye na may mga pambihirang kakayahan.
Natutunan ni Donya Isabel na ang kamatayan ay hindi ang katapusan. At kung minsan, ang mga taong ating minamahal ay gumagawa ng mga paraan, kahit mula sa kabilang buhay, para patuloy tayong gabayan at protektahan.
Ang sigaw ng isang batang palaboy ay hindi isang kabaliwan. Ito ay isang mensahe. Isang mensahe ng pag-ibig na lumagpas sa hangganan ng buhay at kamatayan.
At ikaw, sa iyong palagay, tama ba ang ginawang desisyon ni Don Alfonso? Ang pagkitil sa sariling buhay, kahit na para ito sa kapakanan ng kanyang pamilya? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!