“Mama, tingnan mo po!” Masayang inilapit ni Basti, sampung taong gulang, ang isang gusaling iginuhit niya sa lumang papel. Marumi ang lapis, kupas ang papel na pinagpatungan ng dati pang test paper ng ate. Sa likod ng pangarap niyang maging arkitekto, may isang tahanang yari sa yero at kahoy, tirik sa gilid ng kagubatan sa probinsya.
Mag-isa niyang pinalaki ng Inay Elisa, isang labandera. Kapag gabi, sabay silang tumitingala sa bituin habang hawak ni Basti ang kanyang lumang sketchpad—tanging naiwan ng kanyang amang nangakong babalik pero hindi natupad.
“Balang araw, Ma… iguguhit ko po ang bahay na hindi na tumutulo kapag umuulan.”
Ngumiti ang ina… pero sa likod ng ngiti, may takot—paano kung maputol ang pangarap dahil sa kahirapan?
Dahil madalas maputulan ng kuryente, sa ilaw ng kandila nag-aaral si Basti. Kapag ubos ang kandila, buwan at bituin ang ilaw niya.
Pero isang gabi—
Nang dahil sa hangin, natumba ang kandila at nasunog ang paborito niyang drawing book. Pati mga guhit ng pangarap niya, naging abo.
Naiyak si Basti.
“Ma, bakit po ganito? Parang lagi po tayong nilulunod ng problema…”
Yumakap ang ina. “Basti, anak… minsan sinusubok lang tayo ng Diyos. Pero hindi ibig sabihin titigil tayo.”
Kahit umiiyak, pinunasan ni Inay Elisa ang uling sa kamay ng anak at binigyan ito ng natirang karton mula sa pinamiling sabon.
“Eto muna. Dito mo iguhit ang bukas mo. Hindi mahalaga ang papel — ang mahalaga, ikaw.”
Habang tumatagal, lumalala ang kalagayan ni Inay Elisa—uubo-ubo, hindi tumitigil sa labada para may makain sila. Kahit pagod, siya pa rin ang nagbibigay ng lakas kay Basti.
Hanggang dumating ang balitang matagal na nilang iniiwasan—
Kailangan tanggapin ni Inay ang trabaho sa Maynila bilang kasambahay. Malayo sa anak.
“Pa’no po ako?” nanginginig ang boses ni Basti.
“Tandaan mo, anak… minsan, masakit ang paghihiwalay… pero para ‘yan sa muling pagkikita sa mas magandang buhay.”
Umiyak silang magkayakap hanggang sa sumakay ang ina sa bus. Naiwan si Basti sa lola, hawak ang lumang lapis at kartong pangarap.
Lumipas ang taon…
Naging tahimik ang tahanan. Ngunit sa bawat pagguhit ni Basti, rinig niya ang boses ni Inay:
“Wag sumuko, anak…”
Sumali siya sa isang drawing contest sa eskwela.
“Para kay Mama,” bulong niya habang sinusulatan ang likod ng karton:
“Ang bahay ng pangarap namin.”
Habang tumutulo ang ulan sa bubong ng lumang bahay, mas lalong gumanda ang kanyang guhit:
Isang matibay na tahanan, may ilaw sa bawat kwarto, at isang ina’t anak na magkahawak-kamay sa balkonahe.
Nang araw ng awarding—
Nanalo siya una.
Tumakbo agad siya sa telepono ng barangay.
“Ma! Nanalo po ako! Inalay ko po sa inyo!”
Tahimik sa kabilang linya…
Tila umiiyak si Inay Elisa.
“Anak… uuwi na ako.”
Pagbukas ng pinto—
Dagliang yumakap si Basti sa ina na halos hindi na makapagsalita sa sobrang pagod ngunit masaya sa anak.
Nakita niya sa kamay ng ina ang sugat at kalyo—
mga tanda ng sakripisyo.
“Basti… ito ang medalya mo. Pero para sa akin, ikaw ang totoong gantimpala ng buhay ko.”
Lumipas ang taon, natupad ni Basti ang pangarap—
Isang arkitekto na gumuguhit ng murang pabahay para sa mahihirap.
Sa unang proyekto, may isang bahay na espesyal:
Para kay Inay Elisa—
Ang babaeng nagpinta ng pag-asa sa puso ng bata.
“Ang pangarap, gaya ng pagguhit—kahit mabura, pwede uling iguhit. Hindi kailanman hadlang ang kahirapan kapag ang puso ay puno ng pag-asa.”
👉 Kung ikaw si Basti, hanggang saan mo kayang ipaglaban ang pangarap mo para sa taong mahal mo?
