Isa lamang iyon sa libo-libong tunog ng kamera ni Eros, isang batang photographer sa Maynila na kilala sa pagkuha ng totoong emosyon—ngunit sa likod ng lente, may tinatago siyang mga larawang hindi niya kayang harapin.
Tumalikod sa kanila ang kanyang ama nang siya’y pitong taong gulang pa lamang. Wala siyang iniwan kundi isang lumang kamera at pangakong babalik… pangakong hindi tinupad.
Lumaki si Eros sa yayang si Lola Sima. At sa bawat tagumpay na larawan niyang ipinopost online, palaging may parte ng puso niyang kulang.
Isang gabi, habang nag-aayos ng gamit para sa outreach shoot sa isang liblib na baryo sa Quezon, muling nahulog mula sa bag ang kamera na iniwan ng kanyang ama. Pinulot niya ito at ngumiti nang pilit.
“Bakit mo pa kasi ako iniwan? Sana ikaw yung unang tumutok ng lente sa akin.”
Ngunit tumakbo ang oras… at dumating siya sa baryong magbabago ng buhay niya.
Ang proyekto nila ay photo-story ng mga kwento ng sakripisyo sa baryo—mga ama, ina, manggagawa, at kabataan.
Habang naglalakad sa palengke para humanap ng mga subject, napansin niya ang isang lalaking payat, may bahagyang kuba, may hawak na pinamalengke. Pawis-pawis pero may ngiting hindi kayang burahin ng hirap.
“Sir, puwede po ba kitang kunan ng litrato?” tanong ni Eros.
Nagulat ang lalaki. Umiling. “Hindi ako photogenic, hijo…”
Pero naramdaman ni Eros ang kakaiba—ang boses, ang tikas, ang paraan ng pagyuko…
“Pwede pong kahit sandali lang?” pakiusap ulit niya.
Sa wakas pumayag ang lalaki. Habang kinukunan niya, nanginginig ang kamay ni Eros. Bakit parang may multong bumabalik sa bawat “click”?
Tinanong niya ang pangalan.
“Ako nga pala si Dado,” nakangiting sagot ng lalaki.
At doon bumilis ang tibok ng puso ni Eros.
Dado—ang pangalan ng ama niyang iniwasan banggitin ng Lola.
“May anak ako sa Maynila,” biglang sabi ng lalaki.
“Hindi ko napalaki. Hindi ko nasamahan. Sinubukan kong bumalik pero huli na. Galit daw siya sa’kin… at siguro tama lang.”
Nanigas si Eros.
“Bakit mo iniwan?” bulong niya, halos hindi marinig.
“Akala ko noon, kung aalis ako… maiangat ko sila sa hirap. Pero mas lalo ko lang silang sinaktan.” Tumulo ang luha ng lalaki.
“Hanggang ngayon… bitbit ko yung bigat. Sana… may pagkakataon akong humingi ng tawad.”
Gustong isigaw ni Eros: Ako yun!
Pero hindi kumibo ang kanyang bibig. Nanginginig siya… galit, pangungulila, at pagod sa paghahanap.
Umalis siyang hindi nagpaalam—bitbit ang kuhang litrato, bitbit ang poot sa dibdib.
Kinagabihan, habang tinititigan niya ang retrato ni Dado, nalaglag mula sa bag ang lumang kamera. Bumukas ang takip—may lumang litrato sa loob:
Eros bilang bata, yakap ng ama, masayang-masaya.
Sa likod may nakasulat:
“Para sa unang araw niya sa paaralan. Balang araw, papangitiin kita ulit. —Tatay Dado”
Doon bumigay ang tibay ni Eros.
“Buong buhay ko, galit ako sa’yo… pero ikaw pala ang photo ng puso ko na hindi ko matanggal,” umiiyak niyang sabi sa sarili.
Napagtanto niya: hindi lahat ng umaalis ay walang pagmamahal. Minsan, sila yung pinaka-nagmamahal.
Bumalik siya sa palengke kinabukasan.
Nakita niya si Dado, nakaupo sa gilid, hinihingal, tila may iniindang sakit.
Lumuhod si Eros sa harap niya.
“Tay…” mahina niyang bulong, nanginginig ang boses.
Napatingin si Dado—kumabog ang puso, naluha nang todo.
“E-Eros?”
Yumakap si Eros nang mahigpit, parang batang pitong taong gulang ulit.
“H-hindi ako galit. Nasaktan lang ako… pero nandito ako ngayon.”
Umiyak si Dado sa balikat ng anak.
“Salamat… binigyan mo ako ng pangalawang pagkakataon.”
Kinuha ni Eros ang lumang kamera at muling nagtutok ng lente.
“Ngayon… ako naman po ang kukuha ng larawan natin, Tay.
Para sa bagong simula.”
“Click.”
At sa wakas…
nakunan niya ang larawang pinakahihintay ng puso niya.
“Ang mga sugat ng kahapon ay gumagaling kapag natutunan nating pakinggan ang kuwento ng mga nagkamali sa pagmamahal.”
Ikaw, bibigyan mo rin ba ng pagkakataon ang isang taong minsang iniwan ka… kung ang dahilan pala ay pag-ibig?
