Nay, darating pa po ba si Tatay?”
Tanong ‘yan ng limang taong gulang na si Mico habang nakadungaw sa bintanang kahoy na halos lapain na ng panahon. Kahit gabi-gabi, hindi siya tumitigil sa paghihintay. Sabi kasi ng tatay niya, babalik ito bago matapos ang taon.
Ang kanyang ina, si Lea — isang tahimik pero matapang na babaeng kumakayod sa maliit na patahian sa palengke. Tatlong taon nang wala ang asawa niya si Pido, nagtatrabaho sa Middle East bilang construction worker. Noong una, buwan-buwan kung magpadala ng pera si Pido at laging may kasamang mga pangakong “konting tiis na lang.” Pero nang tumagal… tumahimik. Hindi na tumatawag. Hindi na umuuwing pangarap. Hanggang sa puro luha ang naiiwan.
Pero kahit gano’n, gabi-gabi nagbubukas si Mico ng bintana — kasi du’n daw papasok ang pag-asa.
Si Lea, nakatingin lang sa anak. Kumakapit. Umaasa rin. Kahit ramdam niyang baka hindi na bumalik si Pido.
Lumalala ang gastos sa bahay. Nagsisimula na ring maubos ang kaunting ipon.
“Kapit lang, Lea,” sabi ng nanay niyang may mahinang boses. “Hindi kayo pababayaan ng Diyos.”
Pero may mga kapitbahay na di mapigilan ang dila:
“Iniwan na ‘yan ng asawa.”
“Baka may iba na sa abroad.”
“Sayang si Lea, bait pa naman.”
Pinipili ni Lea ang manahimik. Sapagkat alam niya — kahit sa dami ng duda, mas matimbang ang tiwala ng pusong umiibig.
Isang gabi, inubo nang malala si Mico. Mataas ang lagnat at kinakailangang dalhin sa ospital. Hindi sapat ang naipong pera. Nangutang siya, kahit alam niyang hindi niya alam kelan kayang ibalik. Habang nakabantay siya sa anak, hindi niya napigilang mag-text sa asawa:
“Pido, kailangan ka namin… kahit boses mo lang.”
Walang sagot.
Lumipas ang gabi nang hindi na tumigil ang luha ni Lea. Humawak siya sa maliit na kamay ng anak at nangakong:
“Hindi kita pababayaan. Ako ang tatay at nanay mo… hanggang bumalik si Tatay.”
Pero sa puso niya, may pader nang unti-unting tumatatag—pader ng pagkasawa sa paghihintay.
Habang unti-unting gumiginhawa ang lagay ni Mico, isang tawag ang biglang pumukaw sa katahimikan. Unknown number.
“Hello? Sino ‘to?” nanginginig na tanong ni Lea.
“Si… si Pido ‘to.”
Mahina. Basag. Parang galing sa ilog ng pagsisisi.
“Lea… patawarin mo ako.”
Humugot si Lea ng malalim. Hindi niya alam kung galit o lungkot ang uunahin.
“Ano’ng nangyari sa ‘yo? Akala namin—”
Huminto si Pido. Huminga nang malalim.
“Naaksidente ako. Nasunog ang site. Nasa ospital ako. Hindi ko nagalaw ang cellphone. Pero… buhay ako dahil sa inyo.”
Nanahimik si Lea. Pumikit. Pinakinggan ang tibok ng puso niyang pinaglalaban ang sama ng loob.
“Mico… kamusta si Mico?” tanong ni Pido.
Tumulo ang luha ni Lea.
“Ayos na siya… hinahanap ka lagi.”
At doon, bumigay si Lea. Hindi dahil sa pangako ulit — kundi dahil narinig niya ang boses ng lalaking itinuring niyang haligi ng tahanan.
“Uuwi ako. Hindi ko na kayo iiwan. Huwag mo akong sukuan.”
Ilang buwan ang lumipas — may mga peklat si Pido, pero nakatayo sa harap ng bahay na minsang pinuno ng pangungulila. Bitbit niya ang maleta at puso’t pusong nagsisisi.
“Anak…”
Tumakbo si Mico. Mahigpit ang yakap. Parang takot siyang mawala muli ang tatay niya.
Si Lea, nakatanaw muna sa bintana… bago lumapit.
Hindi agad yakap, pero isang ngiting may pag-asa.
Hindi perpekto ang kanilang pagbabalik. Marami pang dapat ayusin — sugat ng puso, pangarap na nadurog, tiwalang papanday muli. Pero sa gabing ‘yon, sabay-sabay silang nakadungaw sa bintana.
Ang dating bintanang sinasara ng takot — ngayon, bukas para sa pagbalik ng pag-asa.
“Ang tahanan ay hindi sinusukat sa ganda o laki nito — kundi sa mga pusong handang magpatawad, lumaban, at muling magmahal.”
Ikaw, may taong hinihintay kang bumalik? Ilalaban mo pa ba ang pag-asa—o isasara mo na ang bintana?
