Sa isang makipot na eskinita sa Maynila, nakatira si Lolo Poldo—isang dating mananahi na ngayo’y namumuhay mag-isa. Ang dating mata niyang laging masigla ay tila nangulubot na sa pag-aalala. Ang tanging kayamanan niya: isang lumang kahoy na baul at isang makinang pananahi na nag-iingay na parang hinahabol ng panahon.
Sa bawat umaga, sumisilip siya sa bintana, pinagmamasdan ang mga batang naglalaro. May isa doon—si Junjun—na madalas niyang nakikita, hawak ang sirang tsinelas, may bitbit na ngiting tila pilit, nagtatago ng kwentong mabigat.
Minsan, sinubukan ni Lolo Poldo kausapin ang bata.
“Bakit lagi kang nag-iisa, iho?”
Napayuko si Junjun. “Wala po akong sapatos sa school. Nakakahiya.”
At doon nagsimula ang pintig ng kapitbahayan na mag-uugnay sa puso ng matandang matagal nang naghihintay ng dahilan para patuloy na mabuhay.
Kinagabihan, binuksan ni Lolo Poldo ang henkel na baul. Nandoon ang mga alaala ng nakaraan—litrato ng anak niyang babae, si Elena, noong mag-aaral pa ito. Siya ang pangarap niyang makin ang magtahi ng magandang kinabukasan para sa kanilang pamilya. Ngunit lumipas ang mga taon, naglayas si Elena dahil sa isang sigalot, pumunta sa ibang bansa, at naiwan siyang sugatan, kapwa sa puso at isipan.
Hinaplos niya ang lumang makin. “Kung nagawa ko para sa anak ko noon, bakit hindi ko gagawin para sa batang ito?”
Sa mga sumunod na araw, sinimulan niyang tahiin at ayusin ang mga sirang sapatos ng mga bata sa kapitbahayan. Libre. Walang kapalit. Ngunit may mga kapitbahay na nangungutya:
“Oy, Lolo! Anong mapapala mo diyan? Libre mo na naman sila!”
Ngunit nagkunwaring bingi si Lolo Poldo. Dahil sa kanyang puso, bawat sinulid ay paghilom ng lumang sugat. Bawat tahi ay pag-asa.
Si Junjun ang pinakaunang nagkaroon ng bagong sapatos. Hindi man mamahalin—pero buo, matibay, at may pangalan niya sa gilid, buong puso ang kinatatakan.
Umiyak ang bata ng tahimik, niyakap ang matanda:
“Salamat po, Lolo. Hindi ko po ito bibitawan kahit maging doktor ako balang araw!”
Sa yakap na iyon, naramdaman ni Lolo Poldo—parang nagbalik ang init ng isang anak na minsay tumalikod sa kanya.
Isang hapon, habang nag-aayos ng sapatos, may biglang tumawag sa kanyang pangalan.
“Pa… Papa?”
Nalaglag ang karayom sa kanyang kamay.
Ang babaeng nasa harapan niya—hindi na dalagita, kundi isang pagod at umiiyak na ina—si Elena.
Kasama nito ang isang batang babae na kaparehong-kapareho ni Junjun ang ngiti—pero mas may luha sa mata.
“Papa… patawad. Hindi ako naging mabuting anak. Iniwan ko kayo. Ngayon, wala na akong mauuwiang iba…”
Dahan-dahang lumapit si Lolo Poldo. Nanginginig. Hindi makasalita. Sa wakas ay yumakap siya sa nais niyang yakapin sa loob ng mahabang panahon.
“Sana hindi ka nawala, anak,” bulong niya.
“Pero mas salamat na bumalik ka.”
Ang buong kapitbahayan ay tahimik na saksi sa pagbalik ng isang pusong nawalan—at muling natagpuan ang sariling tahanan.
Nagpatuloy ang misyon ni Lolo Poldo—pero ngayon, hindi na mag-isa.
Si Elena ang nagdodokumento at naghahanap ng donors.
Si Junjun at ang anak ni Elena ang tumutulong maglinis at magbalat ng sapatos.
Ang kapitbahayan—dating manlilibak—ay naging masipag na tagasuporta.
Tinawag nila ang maliit na sulok kung saan nakaupo ang makin:
“Pustorya” — Puso + Sapatos + Kwento
Dito, bawat batang tinatahi ang sapatos ay may kasamang panibagong pag-asa.
At gabi-gabi, bago matulog, hinahaplos ni Lolo Poldo ang makinang luma:
Hindi na ito kalawangin sa lungkot.
Kundi makinang sa pag-ibig.
“Ang totoong yaman ng tao ay hindi nasusukat sa pag-aari, kundi sa pag-ibig na kaya niyang ibahagi—kahit wasak ang puso.”
Kung ikaw si Lolo Poldo, kaya mo bang magpatawad at magmahal muli kahit minsan ay iniwan ka ng pinakamamahal mo? Bakit?
