“Ma, may pasok pa po ako bukas kahit wala tayong pera sa projects, ha?”
Nakangiting tanong ni Ely, 14-anyos, habang nililinis ang mga bote’t bakal na nakuha niya sa tambakan ng basura sa likod ng kanilang barung-barong.
“Anak, ayokong pagdaanan mo ‘tong hirap natin. Pero salamat, dahil ikaw ang lakas ko,” sagot ni Aling Nena, isang single mom na napilayan matapos ang aksidente sa trabaho.
Sa lugar na amoy tambak at kumikirot sa katotohanan, doon nagsimula ang pangarap ni Ely—isang langit na kahit minsan ay natatakpan ng usok ng kahirapan.
Araw-araw, gigising si Ely nang mas maaga kaysa sa araw.
Bago pumasok, tutungo siya sa basurahan kasama ang kanyang munting sako:
-
Mga bote
-
Bakal
-
Karton
-
Kung minsan ay mga lumang notebook na may bakas pa ng kaalaman
“Bakit mo pa pinipilit? Wala naman tayong pera para sa kolehiyo.”
Bulong ng duda sa kanyang isip.
Sa paaralan, madalas siyang kantiyawan:
“Basurero ka lang!”
“Tingin mo, may mararating ka sa buhay?”
Ngunit imbes na bumagsak, mas lalong tumibay ang puso ni Ely.
Tuwing recess, hindi siya bumibili ng pagkain. Pinipili niyang ilagay ang barya sa alkansiya niyang gawa sa lata ng sardinas.
Isang gabi, umuwi siyang pagod.
Pagbukas niya ng bahay—wala si Mama.
Kinabahan siya.
“Ma?!” sigaw niya.
May kapitbahay na lumapit:
“Dinala siya sa ospital. Inatake sa puso.”
Gumuho ang mundo ni Ely.
Sa ospital, nagising si Aling Nena at mahina siyang nginitian:
“’Wag kang susuko, Ely. Ikaw na lang ang pangarap ko.”
Tumulo ang luha ni Ely habang mahigpit niyang hawak ang kamay ng ina.
“Pangako, Ma… kakayanin ko lahat.”
Ilang araw matapos, may isang guro—si Sir Ram—na napansin ang pagbabago sa kanya.
“Ely, may nakita akong notebook mo… Ang galing mo sa Math at Science.”
“Pero sir… baka mas kailangan ko muna magtrabaho.”
“Nag-apply ako ng scholarship para sa’yo. Pumasa ka.”
Nanlaki ang mata ni Ely.
Parang gumawang anghel ang guro para sa pangarap ni Ely na unti-unting nagiging totoo.
Sa unang pagkakataon, naramdaman niya:
Hindi sayang ang lahat ng paghihirap.
Lumipas ang taon…
Isang binatang Ely—may diploma sa engineering—ang bumalik sa dating tambakan.
Dala niya ang plano para sa isang waste recycling center na magbibigay ng trabaho sa maraming residente, lalo na sa tulad niyang nagsimula sa wala.
Lumapit siya sa kanyang ina na naka-wheelchair.
“Ma, tapos na po. Natupad ko na ang pangako ko.”
Napahagulgol si Aling Nena habang niyayakap ang anak:
“Anak… ikaw ang pinakamagandang kayamanang binigay ng langit.”
Sa likod ng dating basurahan, may bagong gusaling tumatayo—
Hindi na lang tambakan ng basura, kundi pabrika ng pag-asa.
“Hindi sukatan ang pinagmulan para malaman ang mararating; ang tunay na kayamanan ay tibay ng puso at pag-asa na di kailanman isinusuko.”
May kilala ka bang tulad ni Ely na patuloy lumalaban kahit tila wala nang pag-asa? I-tag mo sila para malaman nilang ipinagmamalaki mo sila. ❤️
