“Sa bawat tindang kendi, may kasamang pangarap,” sabi ni Nanay sa akin habang inaayos ang katol sa harap ng aming sarisari store.
Ako si Jeric, lumaki sa isang maliit na barangay sa Quezon. Sa likod ng tindahang inaasahan ng lahat, ako’y batang nangangarap maging radio DJ—yung boses na inaabangan sa gabi, nagbibigay ng pag-asa sa mga nakikinig.
Every night, ako ang “unofficial DJ” ng barangay — gamit ang lumang radyo na pinatungan ng lata ng biskwit para mas malakas ang tunog. Ako ang nagbibigay song requests sa kapitbahay, pero sa totoo lang, ako rin ang naghahatid ng sariling pangarap.
Pero sabi ng iba,
“DJ? Wala namang pera diyan.”
“Anak lang ‘yan ng tindera.”
“Magtrabaho ka na lang sa pabrika…”
Masakit. Pero mas masakit makita si Nanay at si Bunso na walang makain minsan. Kaya kahit pangarap ko ang radyo, mas pinili kong tumulong sa tindahan… habang tinatago sa dibdib ang lumalakas na himig ng pag-asa.
Pagka-graduate ko ng high school, tumigil ako sa pag-aaral. Walang pera. Walang kakilala.
Naging delivery boy ako ng softdrinks. Umuulan man o maaraw, kayod lang. Sa bawat paglalako, tumutugtog sa ulo ko ang sariling imaginary radio intro:
“Magandang araw Pilipinas! DJ JERIC BOY ng Himig ng Tindahan!”
Hanga ako sa mga taong pinakikinggan ko sa radyo—lalo na si DJ Aurora, ang sikat sa love advice program. Tuwing gabi, ako’y tahimik na nakikinig sa kanya habang nagbibilang ng kita sa tindahan. Para bang naririnig ako ng mundo kahit tahimik lang ako sa sulok.
Pero isang gabi, bumigay ang katawan ni Nanay dahil sa sobrang pagod.
Tinakbo namin siya sa Ospital.
Wala kaming pambayad.
Hinawakan niya ang kamay ko:
“Anak… ituloy mo ang pangarap mo… Kahit ako ang pagsikapan mong alagaan… Huwag mong ikulong ang boses mo dito…”
Napaiyak ako. Kasi ang pangarap ko, parang luha—lagi nalang pinipigilan pumatak.
Isang araw, nag-deliver ako sa isang radio station.
Pagbaba ko ng kahon, may natapunan ako ng softdrinks na papel—script ng radio segment!
Napahiya ako pero biglang ngumiti si Sir Mark, ang station manager:
“Ganda ng boses mo ah. Marunong ka bang magbasa ng script?”
Kinabahan ako…
Pero ito ang pagkakataon na pinagdasal ko buong buhay ko.
Kinuha ko ang script, tumingin sa mikropono, at sa loob ng isang iglap—
parang ako na ang tinig na inaabangan ng buong bayan.
Nagustuhan nila. At sabi ni Sir Mark,
“Mag-audition ka. Bukas. Huwag kang mawawala.”
Pero may problema…
Araw iyon ng dialysis ni Nanay.
Pumili ako:
Pangarap o Pamilya?
Tatayo na sana ako para tanggihan nang bigla akong hinila ni Nanay ng mahina:
“Umattend ka. Ako na ang bahala dito.
Ang pangarap mo… gamot ng kaluluwa ko.”
At sa unang pagkakataon—
pumili ako para sa sarili ko.
Nag-audition ako…
At natanggap ako bilang trainee DJ!
Hindi madali ang simula. Mali-mali ang cue, kinakain ng kaba ang boses ko.
Pero kada pagkakamali, iniisip ko ang tindahan… ang amoy ng kape… ang tawa ni Bunso… ang yakap ni Nanay…
Hanggang sa isang gabi, nagkulang ng DJ sa love advice program.
Tinawag ako ni Sir Mark.
Ako na ang papalit.
Hawak ko ang mikropono.
Kinagat ang labi. Napatingala.
Naalala ko lahat ng panghuhusga.
At sa himig na puno ng luha at lakas, sabi ko:
“Magandang gabi, Pilipinas. Ako si DJ Jeric…
Mula sa isang munting sari-sari store…
para sa lahat ng nangangarap, kahit minamaliit ng mundo.”
Sumikat ang boses ko. Naging kilala ako bilang
“Himig ng Tindahan” — ang DJ na nagbigay pag-asa sa mga tulad niyang galing sa hirap.
Ngayon, may bagong makina si Nanay, may scholarship si Bunso,
at ang tindahan namin?
Mas masaya ang musika.
Pero mas masaya ako…
Dahil natupad ang sabi ni Nanay:
“Ang pangarap, parang kanta…
Kailangan iparinig, kahit walang nakikinig sa una.”
“Huwag mong hayaan na ang laki ng iyong pinanggalingan ang pumigil sa laki ng iyong mararating.”
Ikaw, anong pangarap mo ang iniwan mo sa gilid dahil sa takot o panghuhusga ng iba?
